Αν και οι δάσκαλοι της αθλητικής δημοσιογραφίας, δίδασκαν πως η επόμενη μέρα ενός μεγάλου αγώνα ανήκει στον νικητή, πιστεύω πως σήμερα, τουλάχιστον, πρέπει να προτάξω τον ηττημένο. Διότι το βαρύ 3-0 που γνώρισε ο Παναθηναϊκός στο Φάληρο από τον Ολυμπιακό, δεν αφήνει περιθώρια του στυλ «μία ήττα ήταν, θα περάσει».
Αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί αν οι «πράσινοι» είχαν παλέψει το παιχνίδι, είχαν δημιουργήσει ευκαιρίες και τις έχασαν, ή αν ακόμα μπορούσαν, να επικαλεστούν την ατυχία ή άλλες παραμέτρους, όπως τη διαιτησία, που προκάλεσαν το αποτέλεσμα. Ακόμα και η δήλωση του Στραματσόνι πως το ματς χάθηκε από «στημένες μπάλες» είναι ατυχής και αποδεικνύει την σύγχυση που διακατείχε τον Ιταλό προπονητή.
Οταν μάλιστα, όπως ο ίδιος δήλωσε, το φετινό ρόστερ είναι πολύ καλύτερο από το περυσινό, δεν θα πρέπει να αναζητηθεί άλλος υπεύθυνος πλην εκείνου για το «-7» από την κορυφή. Το μόνο που θα μπορούσε να αποτελέσει δικαιολογία του προπονητή στον συγκεκριμένο αγώνα, είναι η συνεχής διαμαρτυρία των παικτών του προς τον διαιτητή, γεγονός που τους αποσπούσε τη συγκέντρωσή τους. Αλλά μήπως κι αυτό δεν είναι μέρος της δουλειάς ενός τεχνικού; Να κρατάει προσηλωμένους τους ποδοσφαιριστές του;
Σημασία πλέον έχει στον Παναθηναϊκό να δουν το δάσος και να μην κρυφτούν πίσω από το δένδρο, ακόμα κι αν αυτός είναι ο προπονητής που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Και επειδή ο καλός καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, η διοίκηση πρέπει να βρει τρόπο να επαναφέρει το σκάφος σε ήρεμα νερά.