Η εξαντλητική προεκλογική περίοδος έφθασε αισίως στο τέλος της. Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι έχουν σήμερα τον λόγο. Θα επιλέξουν τον επόμενο ηγέτη τους. Η απόφαση είναι δικό τους θέμα, θα πει κανείς. Δημοκρατία έχουν. Ελεύθεροι είναι να ψηφίσουν όποιον θέλουν. Γιατί τόσο άγχος; Απλά διότι λόγω ισχύος –πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής– ό,τι αποφασίσουν, θα επηρεάσει ολόκληρο τον κόσμο.
Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί για τους δύο υποψηφίους. Εάν ζεις και ξέρεις την Αμερική, έχεις προφανώς μια πιο σφαιρική εικόνα. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται εξ αποστάσεως. Πολλά εξηγούνται. Στην καρδιά του «φαινομένου Τραμπ» βρίσκονται οι οικονομικές ανισότητες, τα κοινωνικά αδιέξοδα, η αποξένωση των πολιτικών ελίτ από τους πολίτες, τους οποίους υποτίθεται πως εκλέγονται για να υπηρετήσουν.
Η συζήτηση έχει ενδιαφέρον και μπορεί –και πρέπει– να γίνει. Αλλά όχι σήμερα. Αύριο. Τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Σήμερα, ένας από τους δύο –Κλίντον ή Τραμπ– θα εκλεγεί πρόεδρος της υπερδύναμης. Και παρά τις αδυναμίες της Χίλαρι, τα μεγάλα ερωτήματα για εξυπηρέτηση συμφερόντων, αμφιλεγόμενες ενέργειες και καθεστωτική νοοτροπία, οι δομικές διαφορές από τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο είναι τόσο μεγάλες που η επιλογή καθίσταται προφανής.
Η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη πραγμάτων κλονίζεται. Τα τελευταία χρόνια, ως απόρροια και της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από την Αμερική, η διεθνής οικονομία είναι μια κινούμενη άμμος. Η Ευρώπη βιώνει τη δική της εσωτερική αμφισβήτηση, που λαμβάνει διαστάσεις υπαρξιακής κρίσης. Το μέλλον της διαγράφεται αβέβαιο. Οι Βρετανοί φεύγουν. Το ΝΑΤΟ και η Ρωσία δοκιμάζουν ο ένας τα όρια του άλλου. Οι προσφυγικές ροές γεννούν μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση που απαιτεί συντονισμένη αντίδραση. Η τρομοκρατία απειλεί τις ελεύθερες δημοκρατίες.
Σε αυτό το όχι απλά αβέβαιο, αλλά επικίνδυνο περιβάλλον, η ανθρωπότητα δεν έχει την πολυτέλεια να έχει στον Λευκό Οίκο κάποιον που μπορεί να αγγίζει κάποιες αντισυστημικές χορδές, αλλά είναι εντελώς άπειρος, έχει άγνοια, συμπεριφέρεται αλαζονικά. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να γκρεμίσει την παγκόσμια οικονομία, για να μην αναφερθώ στη δυνατότητα που έχει να καταστρέψει τον πλανήτη. Το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στα χέρια ενός απρόβλεπτου ανθρώπου;
Υπό αυτό το πρίσμα, η εναλλακτική επιλογή, παρά τις εμφανείς αδυναμίες, είναι σαφώς προτιμητέα. Παρά τα ερωτήματα για συγκεκριμένες πολιτικές της –κάποιες αφορούν κι εμάς και θα θιγούν μετεκλογικά, εάν κερδίσει–, το συστημικό υπόβαθρο, αλλά και την αδυναμία της να εμπνεύσει, η Χίλαρι Κλίντον, η οποία υπήρξε μια πολιτικά δραστήρια Πρώτη Κυρία, ιδιαίτερα στο ζήτημα της ιατρικής ασφάλισης και διατέλεσε γερουσιαστής μιας σημαντικής πολιτείας όπως η Νέα Υόρκη, και υπουργός Εξωτερικών, έχει τις γνώσεις, την εμπειρία και τις ικανότητες να γίνει πρόεδρος της Αμερικής.