Η έδρα Κοραή Νέων Ελληνικών, Βυζαντινής Ιστορίας, Γλώσσας και Λογοτεχνίας, στο King’s College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1919, παρόντος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Κύριος ομιλητής στην τελετή των εγκαινίων ήταν ο Αρνολντ Τόυνμπη, ο πρώτος κάτοχος της έδρας, τον οποίο προλόγισε ο ευεργέτης Ιωάννης Γεννάδιος. Το καταπίστευμα, χάρη στο οποίο εξασφαλιζόταν η λειτουργία της έδρας, είχε συγκεντρωθεί από τις ελληνικές κοινότητες Λονδίνου, Μάντσεστερ, Λίβερπουλ και Μασσαλίας. (Για όσους ενδιαφέρονται, τα σχετικά με τη δημιουργία της έδρας, καθώς και το πολιτικό σκάνδαλο που σημάδεψε τα πρώτα βήματα του θεσμού, τα περιγράφει θαυμάσια ο ιστορικός Ρίτσαρντ Κλογκ, ο οποίος διετέλεσε καθηγητής στην έδρα Κοραή.)
Το 1919 η Ελλάδα ήταν πολύ πιο φτωχή και λιγότερο ανεπτυγμένη από ό,τι σήμερα, έδειχνε όμως να βρίσκεται στο κατώφλι της μεγαλοσύνης που ονειρευόταν επί δεκαετίες. Η Μεγάλη Ιδέα γινόταν πραγματικότητα με τα εδάφη που είχαν κερδηθεί στους Βαλκανικούς Πολέμους· ο ελληνικός στρατός, με εξουσιοδότηση των νικητών του Μεγάλου Πολέμου, είχε αποβιβασθεί στη Σμύρνη· ο Βενιζέλος ήταν ένας ηγέτης χαρισματικός με διεθνή εμβέλεια. Μόλις ένα χρόνο μετά, όμως, όλα είχαν πια αλλάξει.
Η έδρα Κοραή, βέβαια, παρέμεινε και, αν δεν κάνω λάθος, είναι η παλαιότερη του είδους. Σε μια εποχή που η ζήτηση για τις ανθρωπιστικές σπουδές μειώνεται, ενώ το κόστος τους ανεβαίνει, ο καθηγητής της έδρας Ρόντερικ Μπήτον αγωνίζεται να συγκεντρώσει το απαραίτητο ποσό, ώστε η έδρα Κοραή να συμπληρώσει τον Οκτώβριο του 2019 την πρώτη εκατονταετία της και αισίως να συνεχίσει για τη δεύτερη. Μέχρι τώρα, ο καθηγητής Μπήτον έχει συγκεντρώσει 2.600.000 λίρες Ηνωμένου Βασιλείου. Λείπουν περί τις 400.000 λίρες ακόμα ώστε να συμπληρωθεί το απαιτούμενο κεφάλαιο.
Τι σημαίνει αυτό. Είναι πολύ απλό – θα είμαι ευθύς: αν εσείς που διαβάζετε τώρα τη στήλη έχετε μεγάλη οικονομική άνεση και πραγματική διάθεση να προσφέρετε στο έθνος, επίσης, αν γνωρίζετε τόσο καλά κάποιον πλούσιο ώστε να μη διστάζετε να του θέσετε το λεπτό θέμα, κάντε κάτι για να σωθεί η έδρα Κοραή. Ακόμη και αυτή η Ελλάδα της κρίσης διαθέτει πολύ περισσότερους πλουσίους από όσους είχε κάποτε στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ και στο Λίβερπουλ. Θα είναι έγκλημα, όχι απλό λάθος, αν η κοινωνία των πολιτών –των πλουσίων πολιτών έστω, διότι πολίτες είναι και αυτοί– εγκαταλείψει την έδρα Κοραή στην τύχη της. Δώστε και σώστε, λοιπόν…
Προσεβλήθη
Είναι στ’ αλήθεια εξοργιστικό. Ο Β. Θεοδωρόπουλος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών, βρήκε «προσβλητική» την ολιγοήμερη διακοπή του υπηρεσιακού τηλεφώνου του, επειδή υπερέβη –κατά λάθος, όπως είπε– το πλαφόν (ρεπορτάζ του Σ. Ιωαννίδη στη χθεσινή «Κ»). Και επειδή αυτός έκανε λάθος, θα πρέπει να το πληρώσω εγώ και οι άλλοι που έχουμε τρελαθεί να καταβάλουμε φόρους; Προφανώς έχει δίκιο η πρόεδρος του Δ.Σ. του Ελληνικού Φεστιβάλ, Λιάνα Θεοδωράτου, που σχολίασε προς την «Κ» ότι «ο κ. Θεοδωρόπουλος αδυνατεί να προσαρμόσει το καλλιτεχνικό του όραμα στους κανόνες διαχείρισης του δημοσίου χρήματος»· και της αξίζουν συγχαρητήρια για τη στάση της. Από πλευράς μου, το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι η διαπίστωση ότι, εκτός από τη δήθεν ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς, μία άλλη ασθένεια που μαστίζει τη χώρα είναι η δήθεν ηθική ανωτερότητα της Κουλτούρας. Οταν συμβεί το απευκταίον και οι δύο ασθένειες συμπέσουν στον ίδιο πρόσωπο, ουαί και αλίμονο!..
Ο ένας Αλέκος
Δεν κατάλαβα. Ο Αλέκος Γιωτόπουλος δεν ήταν εκείνος που διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι ουδεμία σχέση είχε με τους τρομοκράτες της «17Ν»; Εκείνος δεν ήταν που ποτέ δεν παραδέχθηκε οιαδήποτε ανάμειξή του με την τρομοκρατία; Τότε, πώς μας βγαίνει σήμερα και αποκαλύπτει την ύπαρξη δήθεν ασύλληπτων δολοφόνων της «17Ν»; Διότι αυτό που προσπαθεί να πει –αλλά, ως ψωροπερήφανος δειλός που έβαζε άλλους να σκοτώνουν, ντρέπεται– είναι: «Δεν μπορώ άλλο μέσα, βγάλτε με έξω». Ο Γιωτόπουλος είναι μόνος του, δεν έχει άκρες εκτός φυλακής να πιέσουν για χάρη του, ούτε συμμαχίες με ομάδες συμπαθούντων. Αυτό ήταν το τίμημα της αγέρωχης και αφ’ υψηλού στάσης του Γιωτόπουλου στη δίκη και μετέπειτα. Για να το πω απλά, είναι αντιπαθής ακόμη και στους κύκλους των συμπαθούντων. Επομένως, ας τρώει το φαΐ του, ας αγαπά το κελί του και να διαβάζει πολύ…
Και ο άλλος Αλέκος
Με πίστη στην κοινωνική χρησιμότητα της δημοσιογραφίας και ενόψει της επίσκεψης Ομπάμα, που θα πραγματοποιηθεί μάλιστα πριν από τον εορτασμό της 17 Νοέμβρη, οφείλω να καταθέσω μία πρόταση. Παρατηρώ (το βλέπετε και στη σημερινή φωτογραφία της στήλης) ότι ένα πνεύμα ευπρεπισμού έχει μπει στο Μαξίμου με τον ανασχηματισμό. Οφείλω να το στηρίξω εποικοδομητικά. Είναι καλό ότι τουλάχιστον όταν έλθει ο Ομπάμα, δεν θα υποχρεωθεί να καταλάβει τη «δημοκρατική» λετσαρία της πρώτης φοράς Αριστερά. Υπό μία προϋπόθεση, όμως – και σας το λέω από τώρα, κ. πρόεδρε, προσωπικώς, ώστε να κάνετε τα κουμάντα σας: την προϋπόθεση να έχετε κρύψει τον αξιαγάπητο, πλην αντιτουριστικό, Αλέκο Φλαμπουράρη. Δεν είναι δύσκολο· τον κλειδώνετε, ας πούμε, σε μια τουαλέτα – πάντως, όχι μέσα σε ντουλάπα γιατί είναι ηλικιωμένος άνθρωπος…