Ηταν μια ιδέα που ξεκίνησε αρχικά από τον Αγγελο Δεληβορριά τη δεκαετία του 2000: εφόσον η πολιτεία δεν εκπλήρωνε το χρέος της να τιμήσει και να αναδείξει πολιτιστικούς φορείς της περιφέρειας που έχουν επιτελέσει σοβαρότατο έργο σε βάθος χρόνου, τότε θα το έπραττε το Μουσείο Μπενάκη.
Τη σημαντική αυτή ιδέα συνεχίζει τα τελευταία χρόνια το Ιδρυμα Θεοχαράκη, το οποίο έχει «φιλοξενήσει» στην Αθήνα σπουδαιότατες συλλογές που βρίσκονται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Ετσι, μετά τη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας Κατσίγρα και την Πινακοθήκη Αβέρωφ από το Μέτσοβο, ήρθε η ώρα του Τελλογλείου Ιδρύματος από τη Θεσσαλονίκη να κατέβει στην Αθήνα. Πέρα από τα έργα των διακεκριμένων καλλιτεχνών, οι εκθέσεις αυτές φέρνουν στην επιφάνεια κάτι ακόμα.
Πίσω από κάθε μεγάλη συλλογή που συγκροτήθηκε μακριά από το αθηναϊκό κέντρο, υπάρχει ένας ή περισσότεροι άνθρωποι με αίσθηση καθήκοντος, πατριωτισμού και προσφοράς. Προβάλλοντας το έργο της ζωής τους, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο καίριο είναι σήμερα να μιλήσουμε για τις ξεχωριστές αυτές προσωπικότητες που είχαν το αισθητήριο, τη γενναιοδωρία, αλλά ευτυχώς και άξιους συνεχιστές. Τέτοιες περιπτώσεις ήταν ο Νέστωρ και η Αλίκη Τέλλογλου, που δεν λογάριασαν ούτε κόπο ούτε χρήμα προκειμένου να προικίσουν το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο με το Τελλόγλειο Ιδρυμα.
Ευπατρίδεις
Η Αλίκη Τέλλογλου –το γένος Ωρολογά από την Κωνσταντινούπολη και το Μοναστήρι– και ο Νέστορας Τέλλογλου, μεγαλέμπορος με καταγωγή από τη Σμύρνη, παντρεύτηκαν τη δεκαετία του ’50 και έφτιαξαν μαζί τη συλλογή. Εκείνη συνέχισε το όραμά τους μετά τον θάνατό του. Μαζί με άλλους δωρητές και συμπαραστάτες (Σπητέρης, Μουρέλος, Καλλιγάς) έφτιαξαν ένα corpus 7.200 έργων αλλά και πολύτιμων εκδόσεων, καθώς και ένα κτίριο που αποπερατώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το οποίο έδωσε στη Θεσσαλονίκη άλλη πνοή. «Ενας ευεργέτης ό,τι κάνει, το κάνει όχι για τη δημοσιότητα αλλά γιατί έτσι νιώθει όμορφα. Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο για τον εαυτό του. Μερικές φορές απογοητεύεσαι αλλά αν αγγίξεις την ψυχή του Ελληνα, σου επιστρέφει τόση αγάπη που λες ότι άξιζε ο κόπος», έλεγε η Αλίκη Τέλλογλου. Oποιος διαβεί σήμερα το βράδυ το κατώφλι του Ιδρύματος Θεοχαράκη για τα εγκαίνια της έκθεσης θα καταλάβει πως όλα τα έργα οδηγούν ως νήμα σε αυτό το σπουδαίο ζευγάρι, που δεν είναι πια στη ζωή.
Περισσότεροι από εκατό πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά σημαντικών Ελλήνων δημιουργών όπως των Λάντσα, Γύζη, Ιακωβίδη, Βολανάκη, Αλταμούρα, Χατζή, Πανταζή, Ροϊλού, Παρθένη, Μαλέα, Ιθακήσιου, Λύτρα, Μπουζιάνη, Γουναρόπουλου, Κόντογλου, Γκίκα, Εγγονόπουλου, Τσαρούχη, Μαυροΐδη, Σπυρόπουλου, Τσίγκου, Κανιάρη, Κεσσανλή, Μυταρά, Σόρογκα, Σακαγιάν, Ρέγκου, Βενετούλια, Χαλεπά, Απάρτη, Καπράλου, Σκλάβου, Παρμακέλη, Τζομπανάκη και άλλων, παρουσιάζονται στο Ιδρυμα Θεοχαράκη αποκαλύπτοντας το εύρος των αισθητικών επιλογών των ιδρυτών.
Εργα ποιοτικά, που κατοικοεδρεύουν στη Θεσσαλονίκη και επιτέλους έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε πρώτη φορά και στην Αθήνα σε ένα αφιέρωμα που έχει επιμεληθεί ο Τάκης Μαυρωτάς και που θα διαρκέσει μέχρι και τις 5 Φεβρουαρίου.
Την έκθεση συνοδεύει πολυτελές πολυσέλιδο λεύκωμα με τίτλο «Συλλογές Τελλογλείου Ιδρύματος Τεχνών ΑΠΘ Νεοελληνική Τέχνη: Ζωγραφική, Χαρακτική, Γλυπτική» (εκδ. Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών ΑΠΘ) με κείμενα των Αλίκης Τέλλογλου, Αλεξάνδρας Γουλάκη-Βουτυρά και Τάκη Μαυρωτά.