Οι πανεπιστημιακοί συνήθως επιλέγονται από την εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για να καταλάβουν θέσεις συμβούλων. Βασικότερος λόγος είναι ότι αυτό επιτρέπει στην ηγεσία να περιβάλει τις αποφάσεις της με το –προσχηματικό αλλά κατανοητό– εχέγγυο αξιοπιστίας στα μάτια του μέσου ψηφοφόρου. Και μάλιστα, αυτό υιοθετείται σε όλο το φάσμα των θέσεων εξουσίας και όχι μόνο στο σχετικό με την εκπαίδευση υπουργείο, αφού η κοινωνία μεταπολιτευτικά με κεκτημένη ταχύτητα περιέβαλε εν συνόλω με υπέρμετρο κύρος τους πανεπιστημιακούς. Ακόμη συναντώ κείμενα που πριν από το όνομα πανεπιστημιακών τοποθετούν τον τίτλο «δρ» αντί του «κ.». Το «δρ» σημαίνει διδάκτωρ, δηλαδή κάτοχος διδακτορικού διπλώματος, το οποίο ωστόσο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διεκδίκηση θέσης πανεπιστημιακού. Αρα άχρηστη η επιλογή του. Οφείλεται μόνο στην άγνοια του συντάκτη ή μήπως η τοποθέτηση του «δρ» κρύβει μια πρόθεση να δοθεί τιμή στην ακαδημαϊκή αξία του προσώπου, κάτι που δεν το κάνει το (μαζικό) «κ.»;
Το ίδιο «δρ» βλέπουμε και σε πολλές ταμπέλες επιστημόνων –όχι πανεπιστημιακών– στις εισόδους πολυκατοικιών. Ο εντυπωσιασμός της πελατείας είναι εύκολος όταν αυτή είναι επιρρεπής έχοντας γαλουχηθεί με όνειρα όπως το μεταπολιτευτικό. Αν τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 ο δάσκαλος ήταν ψηλά στο αξιακό σύστημα, από το ’80 και μετά ο διδάκτωρ-πανεπιστημιακός ήταν εκείνος που έβαζε τη σφραγίδα του στο πτυχίο-εισιτήριο της οικονομικής και κοινωνικής ανόδου.
Βέβαια, παρότι η μαζικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προσέφερε αφειδώς πτυχία βοηθώντας πολλούς να ανέλθουν στις βαθμίδες του Δημοσίου, ο κορεσμός πτυχίων έπληξε τους μικρομεσαίους και πάντα πιο ευάλωτους. Ακόμη θυμάμαι 30χρονο από μικροαστική οικογένεια της επαρχίας, ο οποίος είχε χαρεί γιατί σπούδασε Κοινωνιολογία, αλλά –έξι χρόνια μετά την αποφοίτησή του– διαμαρτυρόταν που, λόγω ανεργίας, έγινε φορτηγατζής και όχι κοινωνιολόγος! Μήπως, τα πολλά τμήματα ΑΕΙ/ΤΕΙ δεν ιδρύθηκαν για να υπηρετήσουν τη μόρφωση αλλά τα τοπικά σουβλατζίδικα, τα «ενοικιαζόμενα» και τις φιλοδοξίες των διδακτόρων που δεν είχαν πρόσβαση στα αθηναϊκά ΑΕΙ;
Η εποχή της οξύτατης κρίσης ανέτρεψε πολλές σταθερές και η ελληνική κοινωνία πλέον παρατηρεί έκπληκτη πανεπιστημιακούς να κυκλοφορούν με παρδαλά πουκάμισα πουλώντας αριστεροσύνη και άλλους να παραδέχονται ότι λέμε και καμιά ανοησία στους φοιτητές για να περνά η ώρα. Κάτι τέτοια ενισχύουν το αξίωμα ότι άλλα λένε οι τίτλοι και άλλα το περιεχόμενο.
Για όσους γνωρίζουν, ενισχυτικό της αμφισβήτησης είναι ότι έως τώρα πιο επιτυχημένοι υπουργοί έχουν αποδειχθεί εκείνοι που δεν είναι πανεπιστημιακοί. Με αυτά τα δεδομένα, ο νυν υπουργός, ομότιμος καθηγητής του Παν. Αθηνών Κώστας Γαβρόγλου, έχει την ευκαιρία να κάνει την εξαίρεση. Εως τώρα έχει επιδείξει σοβαρότητα στον πολιτικό του βίο και μπορεί –σε συνεργασία με τον υφυπουργό του Δημήτρη Μπαξεβανάκη– να προσφέρει έργο που θα «γράψει» στην κοινωνία.