Να πείσμωσαν οι Αμερικανοί πολίτες επειδή σχεδόν όλος ο υπόλοιπος πλανήτης, εξαιρουμένων των όπου γης ακροδεξιών και σοβινιστών, τους παρότρυνε, απροκάλυπτα ή εμμέσως, να μην ψηφίσουν Ντόναλντ Τραμπ, κι είπαν να πάνε κόντρα στον πατερναλισμό των απέξω; Δεν φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό. Από τη στιγμή που είχαν αποφασίσει να «πολεμήσουν το κατεστημένο» επιλέγοντας έναν στυλοβάτη του οικονομικού και τηλεοπτικού κατεστημένου, και να ξαναποντάρουν στο «αμερικάνικο όνειρο» προκρίνοντας έναν «αυτοδημιούργητο» που, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, ξεκίνησε «μ’ ένα μικρό δάνειο ενός εκατομμυρίου δολαρίων από τον πατέρα του», δεν υπήρχε περίπτωση να το ξανασκεφτούν, ακόμα κι αν ήξεραν τι έλεγε ο Ματέο Ρέντσι λ.χ. ή ότι οι Αγγλοι έκαψαν σε εξορκιστική εορταστική ατμόσφαιρα ένα τεράστιο ομοίωμα του Τραμπ.
Είχαν άλλωστε και οι τραμπιστές τους συμμάχους τους. Την κ. Χίλαρι Κλίντον πρώτα πρώτα. Πόσα να μπάλωνε το ζεύγος Ομπάμα με τις ομιλίες του, κι από κοντά ο Μπρους Σπρίνγκστιν και ο Λεμπρόν Τζέιμς, όταν το FBI συνέχιζε να ανασκαλεύει παρατύπως ή παρανόμως αποσταλέντα ηλεκτρονικά μηνύματα ακόμα και ελάχιστες ημέρες πριν από τις εκλογές; Και πώς να πειστούν να διαλέξουν το μικρότερο κακό όσοι πίστεψαν στον Μπέρνι Σάντερς, όταν είχαν δει πόσο μακιαβελικά είχε δουλέψει εναντίον του η ηγεσία των Δημοκρατικών;
Εν αντιθέσει με τον νομπελίστα οικονομολόγο Πολ Κρούγκμαν, που έγραψε στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» αμέσως μετά τις εκλογές ότι «δεν καταλαβαίνει τη χώρα στην οποία ζει», μια χώρα που υπερψήφισε «για μια τόσο καίρια θέση κάποιον με ταμπεραμέντο ψυχοπαθούς, τόσο τρομακτικό, σχεδόν γελοίο», ο Ντόναλντ Τραμπ απέδειξε ότι ξέρει τον λαό των ΗΠΑ – ή τουλάχιστον το τμήμα του εκείνο που θα αρκούσε για να τον αναδείξει πρόεδρο. Από τις αμέτρητες προκλητικές δηλώσεις του, που αποκάλυπταν έναν άνθρωπο σεξιστή και ρατσιστή, απίθανα ανώριμο και απαίδευτο και αβυσσαλέα νάρκισσο, μένω στην εξής διαβεβαίωσή του: «Ακόμα κι αν έβγαινα σε μια λεωφόρο, πυροβολούσα έναν περαστικό και τον σκότωνα, δεν θα έχανα ούτε έναν ψηφοφόρο». Πάλι καλά, πεισθείς ίσως από τους φρονιμότερους των συμβούλων του, αρκέστηκε να αφήσει το πείραμά του σε ούτως ειπείν διανοητικό επίπεδο και να μην το πραγματοποιήσει. Η σιγουριά του ωστόσο φανερώνει ότι, έστω σαν εμπειρικός ψυχολόγος ή σαν άνθρωπος της πιάτσας, όπως αυτοσυστηνόταν, είχε καταλάβει ότι κατά βάθος οι «ακρότητές» του είχαν πάψει να είναι ακρότητες από τη στιγμή που απέσπασαν μαζικότατη συναίνεση και έγκριση. Οταν λες πως η κλιματική αλλαγή είναι επινόηση των βδελυρών Κινέζων για να τσακίσουν την αμερικανική βιομηχανία και το πλήθος σε αποθεώνει, όπως κι όταν λες ότι το Μεξικό είναι εξαγωγέας βιαστών, οι δε γυναίκες κρέας για τσίμπημα, ξέρεις ότι έχεις νικήσει ήδη το «κατεστημένο», πνευματικό, ηθικό και ιδεολογικό. Εσύ, ένα καθεστώς από μόνος σου κι από χρόνια.