Το δόγμα περί επαπειλούμενου αφελληνισμού και αποχριστιανισμού της Ελλάδας δεν είναι καινούργιο. Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα φάντασμα ή ένα σκιάχτρο που δεν λείπει ποτέ. Απλώς κάθε τόσο, και με ποικίλες αφορμές, η εμφάνισή του είναι εντυπωσιακότερη, περισσότερο εκφοβιστική, και η ρητορική του πολύ μελοδραματικότερη. Δεν νεωτέρισε λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος με την απόφασή του να κηρύξει και αυτός την πεποίθησή του ότι «ο τόπος μας περνάει από στιγμή σε στιγμή στον αφελληνισμό και στον αποχριστιανισμό». Υιοθέτησε έτσι και επικύρωσε με τη σφραγίδα του υψηλού αξιώματός του τις απόψεις της πιο ξενοφοβικής ακροδεξιάς αλλά και των πιο ακραίων στυλοβατών της ιεραρχίας.
Δεν πρέπει, πάντως, να μας διαφεύγει ποτέ πως η ιεραρχία δεν ταυτίζεται με το σύνολο της Εκκλησίας, και αυτή με τη σειρά της δεν αποτελεί το όλον του χριστιανισμού. Υπάρχουν άλλωστε πάντα τα Ευαγγέλια, με λυδία λίθο τα οποία μπορεί κανείς να συμπεράνει πολλά, και μάλλον στενάχωρα, για το μέγεθος του φαρισαϊσμού που διαβρώνει τον χριστιανικό κόσμο, επίσημο και ανεπίσημο, αλλά και για το πόσο συμφωνεί με τον καταστατικό λόγο των ευαγγελιστών, των Αποστόλων και των Πατέρων η εθνικοποίηση του χριστιανισμού. O εκρωσισμός του για παράδειγμα, ο εξελληνισμός ή ο εκσερβισμός του, έκδηλοι όλοι τους και έκδηλα αλλοτριωτικοί και μειωτικοί ενός οικουμενικού αγγέλματος. Αν βέβαια εξακολουθούμε να έχουμε κατά νου και το πνεύμα και το γράμμα των ιδρυτικών Γραφών και συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μας δεσμεύουν.
Δεν πρέπει επίσης να κλειδώνουμε έξω από τις σκέψεις μας (από τα αισθήματά μας μάλλον) την Ιστορία, και να καταλήγουμε να θεωρούμε ταυτόσημα και ισοδύναμα τα μεγέθη Ελληνισμός και Χριστιανισμός. Διαπλέκονται σφιχτά, αλληλοεπηρεάζονται καθοριστικά και συνυπάρχουν, έπειτα από μια περιπετειώδη πορεία δύο χιλιετιών, στη διάρκεια των οποίων δεν έλειψε και η σφοδρή μεταξύ τους αντιπαλότητα. Μολαταύτα η πολλαχόθεν προβαλλόμενη εξίσωση Ελληνισμός = Χριστιανισμός δεν ισχύει. Και φυσικά πολύ λιγότερες πιθανότητες να ισχύει έχει η επίσης συστηματικά προβαλλόμενη εξίσωση Ορθοδοξία = Ελληνισμός. Γι’ αυτήν δεν είναι ανάγκη να ρωτήσουμε τη Μεγάλη Ιστορία. Πειστικές απαντήσεις μπορεί να μας προσφέρει και η καθημερινή μικροϊστορία. Εκτός πια κι αν στο περιβάλλον μας τυχαίνει να μην υπάρχει, σαν γνώριμος ή καλός φίλος, ούτε ένας καθολικός Ελληνας ή Εβραίος Ελληνας ή άθρησκος Ελληνας. Για να μη μιλήσουμε για τους Ρομά Ελληνες και τους μουσουλμάνους Ελληνες.
Στα κατά καιρούς επεισόδια, σαν εμπνευστές του φοβερού σχεδίου που έχει στόχο του τον αφελληνισμό και τον αποχριστιανισμό μας έχουν καταγγελθεί πολλοί. O Τζορτζ Σόρος, για παράδειγμα, οι καταχθόνιοι σιωνιστές, οι Βρυξέλλες, η τρόικα, ακόμα και οι πρόσφυγες, που είναι λέει όργανα (μίσθαρνα, τι άλλο) στην υπηρεσία της Σαουδικής Αραβίας ή των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, με σκοπό τον σταδιακό εξισλαμισμό της Ελλάδας. Πρωτίστως δε έχει κατηγορηθεί ο Χένρι Κίσινγκερ. Οι «ανθελληνικές» δηλώσεις του, τω καιρώ εκείνω της παντοδυναμίας του, χρησιμοποιούνται μονότονα σαν ακράδαντο τεκμήριο της εναντίον μας συνωμοσίας, μολονότι έχουν ένα αθεράπευτο εγγενές πρόβλημα: δεν έγιναν ποτέ. Βεβαίως, το ότι δεν έγιναν, δεν μας εμποδίζει να τις μνημονεύουμε πάλι και πάλι σαν να έγιναν. Ούτε ο Μπιλ Γκέιτς προέτρεψε ποτέ τους επιτελείς των εταιρειών του να μάθουν ελληνικά, και μάλιστα αρχαία, γιατί τάχα είναι η γλώσσα που ενισχύει την ηγετική ικανότητα των ανθρώπων. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να τσιτάρουμε μετά μανίας και αλαζονείας τη μηδέποτε υπάρξασα προτροπή του σαν απόδειξη της γλωσσικής μας ανωτερότητας.
Στην τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα ο «κίνδυνος αφελληνισμού» είχε όνομα: Αλβανοί. Εκείνοι οι Αλβανοί που «δεν θα γίνουν Ελληνες ποτέ». Και όμως. Αρκετοί από αυτούς έγιναν. Και ακόμα περισσότερο τα παιδιά τους, που εδώ γεννήθηκαν κι εδώ πήγαν σχολείο, και τα ελληνικά μιλούν σαν πρώτη γλώσσα τους. Νοθεύτηκε άραγε η ελληνικότητα από τους νέους φορείς της, που την επιλέγουν και δεν τη βρίσκουν έτοιμη στην κούνια τους; Ενδεχόμενη καταφατική απάντηση θα σήμαινε ότι και αρκετοί από τους πιο σπουδαίους καπετάνιους του ’21 ήταν μειωμένης ελληνικότητας, σαν Αρβανίτες.
«Σοβαρότατο πρόβλημα αφελληνισμού και αποχριστιανισμού μας» ανέκυψε και πάνω στο μιλένιουμ, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη και με υπουργό Δικαιοσύνης τον Μιχάλη Σταθόπουλο. Η απαλοιφή τού «Χ.Ο.» από τα νέα δελτία αστυνομικής ταυτότητας είχε εκληφθεί σαν κήρυξη πολέμου κατά της Ορθοδοξίας («άρα και κατά του ελληνισμού», σύμφωνα με το εξισωτικό δόγμα) από όλους όσοι θεωρούν την πίστη υπόθεση μιας δήλωσης, μιας εγγραφής, της υποκρισίας εν γένει. Στις «λαοσυνάξεις» της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης το κυρίαρχο σύνθημα διαβεβαίωνε ότι «Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία», ενώ ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, πρωταγωνιστής σε μια πράξη άμετρη και απερίσκεπτη, ύψωσε στο Σύνταγμα το λάβαρο της Επανάστασης του 1821· ύψωσε δηλαδή το λάβαρο όλων των Ελλήνων εναντίον των μισών (πάνω-κάτω) Ελλήνων. Το είχε φέρει στην Αθήνα, σαν να ’ταν ιδιοκτησία του, ο μητροπολίτης Καλαβρύτων. Ο Αμβρόσιος δηλαδή. Καθοριστικός συνδιαμορφωτής και σήμερα των άκρως συντηρητικών απόψεων της Εκκλησίας. Αθανάσιος Λενής είναι το κατά κόσμον όνομα του αγίου Καλαβρύτων. Και θυμάμαι εδώ, συνειρμικά, από τον καιρό που καταβροχθίζαμε τόμους και τόμους για την Αντίσταση, την ατάκα που έλεγε συνεχώς κάποιος στα βουνά, Λενής το επώνυμο, του ΕΔΕΣ μάλλον ή της ΕΚΚΑ 5/42: «Ενας Λένιν έφτιαξε τον κομμουνισμό, ένας Λενής θα τον ξεπαστρέψει». Ζαβολιάρες συμπτώσεις.
Ούτε νιώθουν ούτε και είναι λιγότερο χριστιανοί ορθόδοξοι (άρα και λιγότερο Ελληνες, σύμφωνα με το πανίσχυρο δόγμα) όσοι έχουν ταυτότητα δίχως τον προσδιορισμό «Χ.Ο.», δηλαδή όλοι μας. Αλίμονο άλλωστε αν το φρόνημα ήταν σκέτο ντύμα, που το φοράς ή το βγάζεις κατά περίσταση. Φαίνεται όμως ότι οι ποιμένες μας κρίνουν πως ούτε η ελληνικότητα των Ελλήνων είναι γερή και βαθιά ριζωμένη ούτε η θρησκευτική τους πίστη ανθεκτική. Γι’ αυτό και, όπως εντελώς αστόχαστα υποθέτουν, το ποίμνιο κινδυνεύει να εξισλαμιστεί, και μάλιστα από τους πρόσφυγες, που τους αντιμετωπίζουν σαν δούρειους ίππους του Ισλάμ. Μέσα στην αγωνία τους να κινδυνολογήσουν, καταντούν να θεωρούν την ελληνικότητα πανεύκολα αλλοιώσιμη, την πίστη ρηχότατη και τον ελληνισμό ετοιμόρροπο. Και δεν νιώθουν ότι έτσι μειώνουν και προσβάλλουν τους ανθρώπους αυτής της χώρας.