500 λέξεις με την Ξένια Κουναλάκη

500 λέξεις με την Ξένια Κουναλάκη

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Ξένια Κουναλάκη είναι αρχισυντάκτρια διεθνών ειδήσεων και αρθρογράφος στην «Καθημερινή». Το βιβλίο της «Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. 

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

«Ομαδικό πορτρέτο με μία κυρία» του Χάινριχ Μπελ (εκδόσεις Πόλις, στην υπέροχη μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου) και «Ooga-Booga» του Frederick Seidel. 

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Ο Τάτζιο. Επειδή όπως γράφω στο βιβλίο δεν έχω υπάρξει μούσα κανενός. Για μένα ο Πολωνός έφηβος στο «Θάνατο στη Βενετία» του Τόμας Μαν είναι η ανυπέρβλητη μούσα στην τέχνη. 

Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;

Με τον Φίλιπ Ροθ γιατί θα ήθελα να φλερτάρω μαζί του. Θα έλεγα και τον Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, αλλά επειδή ούτε εκείνος μιλάει πολύ ούτε εγώ, μάλλον θα τρώγαμε και θα φεύγαμε αμίλητοι. 

Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;

Δεν έχω καιρό για βιβλία που υποπτεύομαι ότι θα με θυμώσουν. 

Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;

«Η τετραλογία της Νάπολης» της Ελενα Φεράντε (τη διάβασα ολόκληρη στα αγγλικά, στα ελληνικά κυκλοφορεί ο πρώτος τόμος από τον Πατάκη). Και το «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου (εκδ. Αντίποδες).

Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;

Ου, πολλά. «Αδερφούς Καραμαζόφ», π.χ. Με ρώτησε πρόσφατα ένας πιτσιρικάς ποιον αδερφό προτιμάω και ήθελα να πεθάνω. 

Πρώτο βιβλίο: το αισθάνεστε σαν άλμα, σαν κάτι πολύ αναμενόμενο, αυτό φανταζόσασταν ότι θα ήταν το πρώτο σας βιβλίο, τι;

Οχι, νόμιζα ότι θα είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Είχα ξεκινήσει ένα στη λογική του Catfish (ψεύτικη ταυτότητα στο Facebook), έχω γράψει οκτώ κεφάλαια, αλλά το άφησα στη μέση.

Ημερολόγιο, εξομολόγηση, έκθεση προσωπικών δεδομένων, αυτοσαρκασμός. Θέλατε γενικά με κάποιο τρόπο να εκθέσετε τον εαυτό σας; Και είναι κάτι άλλο αυτός ο εαυτός από εκείνον που, π.χ., υπογράφει μια πολιτική γνώμη;

Ναι, ήθελα, δεν ξέρω γιατί. Ισως επειδή δεν έχω κάνει ποτέ ψυχανάλυση. Ο εαυτός της πολιτικής άποψης είναι εντελώς διαφορετικός. Είναι αναπόφευκτα πιο σοβαροφανής, ενίοτε αυτολογοκριμένος. Ακόμα και η γλώσσα μου αλλάζει. Στην «Καθημερινή» γράφω ημικαθαρεύουσα, στο βιβλίο προφορικό λόγο με αγγλικούρες και νεολογισμούς. 

Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;

Ναι, έχω τα πάντα. Μέχρι και Snapchat. Εμποδίζουν συνήθως γιατί είναι πιο ελκυστικά, έχουν φωτάκια και χρώματα και μουσικές. Αλλά καμιά φορά εμπνέομαι από κάτι που είδα στο Facebook ή στο Twitter. Ή διαβάζω μια καλή βιβλιοκριτική και σπεύδω να αγοράσω το βιβλίο. Αρα δεν υπάρχει απόλυτη απάντηση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή