Εργα των Βάγκνερ, Μάλερ και Μπεργκ επέλεξε να παρουσιάσει κατά τη φετινή επίσκεψή της στην Αθήνα η Βασιλική Ορχήστρα Κοντσέρχεμπαου του Αμστερνταμ υπό τον Ντανιέλε Γκάτι. Στις 26 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ξεκίνησε το πρόγραμμά της με την εισαγωγή στους «Αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης», κατά την οποία μέλη της διάσημης ορχήστρας συνέπραξαν με μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (ΜΟΥSΑ), στο πλαίσιο πάγιας πολιτικής της Κοντσέρχεμπαου, που αφορά συνεργασία με τοπικές ορχήστρες νέων στη διάρκεια περιοδείας. Το καταπληκτικό στην ερμηνεία του Γκάτι ήταν ότι απέφυγε την υπερβολή στις ούτως ή άλλως μεγαλόστομες διατυπώσεις της συγκεκριμένης μουσικής σελίδας και έφερε στο προσκήνιο τις διαφορετικές φωνές που αρθρώνονται λόγου χάριν από τα ξύλινα και τα χάλκινα πνευστά, τα τσέλα και άλλες ομάδες οργάνων.
Στα ορχηστρικά αποσπάσματα από το «Λυκόφως των θεών» είχε κανείς την ευκαιρία να απολαύσει έναν ήχο εκπληκτικής ποιότητας, γεμάτο, στρογγυλό και απόλυτα ελεγχόμενο, άριστο εργαλείο στα χέρια του Γκάτι. Καταπληκτικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έλεγχαν τη δυναμική τους τα χάλκινα πνευστά, όπως επίσης το είδος κόρνου που είναι γνωστό ως «τούμπα Βάγκνερ». Ο Ιταλός αρχιμουσικός διηύθυνε με έντονα δραματικό τρόπο, αξιοποιούσε με δραματουργική ευστοχία τις παύσεις και αναδείκνυε με σαφήνεια τα «καθοδηγητικά θέματα». Τα θέματα «του Ρήνου» και του τραγουδιού των «θυγατέρων» του κυλούσαν αβίαστα και σαγηνευτικά, ενώ το πένθιμο εμβατήριο για τον «Θάνατο του Ζίγκφριντ» ήταν μεγαλόπρεπο χωρίς να είναι στομφώδες.
Με τη μουσική του Μάλερ η Κοντσέρχεμπαου συνδέεται τουλάχιστον από την εποχή του Βίλεμ Μένγκελμπεργκ, στα τέλη του 19ου αιώνα. Οπως φάνηκε, η παράδοση καλά κρατεί, παρότι στο «Αντάντζιο» της Δέκατης Συμφωνίας, όπως το διηύθυνε ο Γκάτι, η συναισθηματική διάσταση, εκείνη η οποία θα αναδείκνυε την παραίτηση που εκφράζει η μουσική, ήταν περιορισμένη.
Η συναυλία έκλεισε με την εντυπωσιακή απόδοση των «Τριών κομματιών για ορχήστρα» του Αλμπαν Μπεργκ, που παίρνουν τη σκυτάλη από τον Μάλερ μέσα από αναφορές σε έργα του. Η σφιχτή και ευφυής μουσική διεύθυνση του Γκάτι αποσαφήνισε την πολύπλοκη μουσική γραφή και ανέδειξε τις μοντερνιστικές προσεγγίσεις των αισθησιακών βαλς και των νευρικών εμβατηρίων που διατρέχουν το έργο.