Μια χαρά ήταν η ιδέα του Κωνσταντίνου Δοξιάδη, ο οποίος είχε οραματιστεί το Τατόι ως μια νέα διεθνή, περιπατητική «Ακαδημία του Πλάτωνα». Αυτή την ιδέα επαναπροτείνει ο Σύλλογος Φίλων του Κτήματος Τατοΐου («Καθημερινή», 7.11.2016). Ομως, οι επισκέπτες που θα πάνε εκεί δεν θα είναι μόνο μικρές παρέες που θα φιλοσοφούν περπατώντας στα άγρια βουνά. Μπορεί να γίνονται και μεγάλα συνέδρια. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να θέλουν να πιουν και ένα καφέ ή και να φάνε κάτι. Σε 42.000 στρέμματα όχι μόνον επτά καφετέριες χωρούν, όπως προβλέπει η μελέτη χρήσεων του ΥΠΕΚΑ, που έγινε το 2014, αλλά δεκαεπτά. Γιατί, λοιπόν, γκρινιάζει ο Σύλλογος Φίλων του Κτήματος ότι αυτή η τεράστια έκταση θα γίνει «Ντίσνεϊλαντ» και ότι «οι χρήσεις δεν είναι συμβατές με τον ιστορικό χαρακτήρα του κτήματος, ούτε με τις πραγματικές αντοχές του ως χώρου παιδείας και αναψυχής: για παράδειγμα, επτά καφετέριες και ταβέρνα και συνεδριακός χώρος στη θέση του βουστασίου»; Γιατί κυριαρχεί ο ρομαντισμός που τα θέλει όλα ανέγγιχτα και ρημαγμένα από τον χρόνο;
Το κτήμα Τατοΐου έμεινε με τον «ιστορικό του χαρακτήρα» επί πολλά χρόνια. Και ρήμαξε. Πρέπει να αξιοποιηθεί και αυτό δεν μπορεί να γίνει ιδρύοντας βουτυροπαραγωγικές μονάδες, όταν ακόμη και οι πιο σύγχρονες στην Ελλάδα τρομάζουν να επιβιώσουν. Ούτε μπορούν να αναστηθούν τα βουστάσια που είχε κάποτε η βασιλική οικογένεια. Τα κτίρια εκ των πραγμάτων θα «χάσουν την ιστορικότητά τους», όπως φοβάται ο πρόεδρος του Σωματείου των Φίλων του Κτήματος Τατοΐου Βασίλης Κουτσαβλής, διότι ήταν άλλες οι ανάγκες τον 19ο αιώνα και άλλες σήμερα. Το βασικό είναι να σωθούν, και αυτό δεν πρόκειται να γίνει μακροχρόνια αν δεν υπάρχει εκμετάλλευσή τους αλλά για τις σύγχρονες απαιτήσεις. Ακόμη κι αν κάποια δευτερεύοντα κτίρια γίνουν καφέ, διατηρώντας φυσικά τον αρχιτεκτονικό τους χαρακτήρα, δεν χάνονται. Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι περιμένουν ότι μια «αύρα ιστορικότητας» και οι επιδοτήσεις του ελληνικού κράτους θα συντηρήσουν τα κτίρια. Ακόμη και τις καλές εποχές που «δανεικά υπήρχαν», πολλά κτίρια ανασκευάστηκαν για να ρημάξουν κατόπιν, αφού έμειναν αχρησιμοποίητα. Επομένως, ας προχωρήσει το κράτος στην παραχώρηση για εκμετάλλευση του κτήματος, διότι αλλιώς θα συνεχίζει να ρημάζει. Και δεν πρόκειται να γίνει «Ντίσνεϊλαντ», επειδή σε 42.000 στρέμματα θα υπάρχουν μια ταβέρνα, επτά καφετέριες και ένα συνεδριακό κέντρο…