Τα ρολόγια έδειχναν 3 π.μ. στη Νέα Υόρκη και 8 π.μ. στη Μόσχα όταν ο Ντόναλντ Τραμπ ανέβαινε στην εξέδρα ενώπιον των συγκεντρωμένων, ενθουσιωδών οπαδών του, για να ανακοινώσει ότι η Χίλαρι Κλίντον μόλις του είχε τηλεφωνήσει, αναγνωρίζοντας την ήττα της, παγώνοντας τις δυτικές πρωτεύουσες. Την ίδια στιγμή, ο επικεφαλής της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της ρωσικής βουλής ανακοίνωνε τα καθέκαστα, προκαλώντας θυελλώδη χειροκροτήματα των βουλευτών, ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης. Τις προηγούμενες ώρες, η διαγραφόμενη νίκη του Τραμπ είχε γυρίσει στο «κόκκινο» τις περισσότερες διεθνείς χρηματαγορές, αλλά το ρωσικό ρούβλι στεκόταν στο ύψος του και το χρηματιστήριο της Μόσχας σημείωνε αισθητή άνοδο.
Δεν αποτελεί μυστικό ότι η έκβαση των αμερικανικών εκλογών ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να εύχεται ο Βλαντιμίρ Πούτιν – όχι τόσο επειδή νίκησε ο Τραμπ όσο γιατί έχασε η Κλίντον. Η πρώην υπουργός Εξωτερικών ήταν γνωστή για τις σκληρές θέσεις της έναντι της Ρωσίας –ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Συρία, ενίσχυση των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στα ρωσικά σύνορα–, κάτι που προοιωνιζόταν επιδείνωση της ήδη τεταμένης, ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας στις σχέσεις μεταξύ των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων. Αντίθετα, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ταχθεί υπέρ της συνεργασίας με τη Μόσχα, ακόμη και με τον Ασαντ εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, τονίζοντας ότι το ΝΑΤΟ οφείλει να επικεντρωθεί στο μέλλον εναντίον όχι της Ρωσίας αλλά της τρομοκρατίας, ενώ δεν δίστασε να εκφράσει την εκτίμησή του για τις ηγετικές ικανότητες του Βλαντιμίρ Πούτιν. Μάλιστα, η Κλίντον και τα συγκροτήματα του Τύπου που την υποστήριξαν εμφάνισαν τον Τραμπ ως «μαριονέτα του Πούτιν», καταγγέλλοντας ότι ο Ρώσος πρόεδρος επενέβη στην προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ υπέρ του – αστεία πράγματα, λες και η κραταιά Αμερική ήταν κάποια αδύναμη Μπανανία μιας Ρωσίας με ΑΕΠ μικρότερο από εκείνο της Καλιφόρνιας.
Σε αντίθεση, πάντως, με την εικόνα που καλλιεργείται στη Δύση, η ρωσική ηγεσία κρατάει μικρό καλάθι. Βεβαίως ο πρόεδρος Πούτιν εξέφρασε την ετοιμότητα της χώρας του να βελτιώσει τις σχέσεις του με την Αμερική επί προεδρίας Τραμπ, αλλά ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ τόνισε ότι η νέα κυβέρνηση θα κριθεί από τις πράξεις της και όχι από τις προεκλογικές διακηρύξεις της. Από την πλευρά του, ο υφυπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Ριαμπκόφ σημείωσε ότι η χώρα του δεν τρέφει «ρόδινες προσδοκίες» και ότι «η μεγάλη δύναμη αδράνειας στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας ενισχύει τις πιθανότητες συνέχισης μιας επιθετικής γραμμής».
Οι πρώτες ενδείξεις θα έρθουν με την επιλογή των προσώπων που θα στελεχώσουν κρίσιμα πόστα, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και της εθνικής ασφάλειας, στην κυβέρνηση Τραμπ. Ενας από τους στενότερους συνεργάτες του, ο πρώην διοικητής της μυστικής υπηρεσίας DIA, αντιστράτηγος Μάικλ Φλιν, υποστηρίζει σταθερά την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Μόσχα, ενώ έχει εμφανιστεί πολλές φορές ως σχολιαστής του Russia Today, το πιο κοντινό ρωσικό αντίστοιχο στο CNN. Στην ίδια γραμμή κινείται και άλλος ένας στενός συνεργάτης του Τραμπ, ο Κάρτερ Πέιτζ, που διατηρούσε στο παρελθόν επενδυτική τράπεζα στη Μόσχα. Αντίθετα, ο αντιπρόεδρος του Τραμπ, Μάικ Πενς, κινείται στην «ορθόδοξη» γραμμή του Πενταγώνου και έχει πάρει επιθετικές θέσεις εναντίον της Ρωσίας.
Γεγονός είναι ότι οι εξελίξεις στον δυτικό κόσμο φαίνεται να κινούνται, σε μεγάλο βαθμό, προς όφελος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Το Brexit έχει ήδη προκαλέσει σοβαρό ρήγμα στη δυτική συνοχή και η ανάδειξη του Τραμπ φέρνει ούριο άνεμο στα πανιά δυνάμεων που, από πολύ διαφορετικές σκοπιές, επιδιώκουν καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία. Στη Γαλλία, η οποία βαδίζει προς τις προεδρικές εκλογές της επόμενης άνοιξης, σε αυτή την κατηγορία υπάγονται τόσο το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν όσο και το τμήμα της Κεντροδεξιάς υπό τον Νικολά Σαρκοζί – έναν εκ των δύο ισχυροτέρων διεκδικητών της προεδρίας, μαζί με τον Αλέν Ζιπέ. Στην Ιταλία, ο Ματέο Ρέντσι, που υποστήριξε αναφανδόν την Κλίντον, βαδίζει αποδυναμωμένος προς το κρίσιμο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου, ενώ όλες οι, πολύ διαφορετικές ιδεολογικά, δυνάμεις της αντιπολίτευσης (Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, Κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι, Λέγκα του Βορρά) τάσσονται υπέρ των καλών σχέσεων με τη Ρωσία.