Οταν είχε βγει βγει το «Ρόκι 4», το 1985, ήμουν εννέα ετών. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι και έπαιζε την ταινία το σινεμά του χωριού. Τα παιδιά θα πηγαίναμε να το δούμε, αλλά οι μεγάλοι δεν ήθελαν να ακολουθήσουν. «Γιατί δεν έρχεστε;» τους είχα ρωτήσει. Η απάντηση περιείχε τις λέξεις «προπαγάνδα» και «ιμπεριαλισμός», καμία από τις οποίες φυσικά δεν ήξερα ακόμα τότε τι σημαίνει, αλλά τις παπαγάλισα στα άλλα παιδιά που με ρώτησαν μετά συνωμοτικά «τι σου είπαν;». «Είναι κάτι σοβαρό, δεν μπορώ να σας εξηγήσω τώρα».
Για τη συγκεκριμένη ταινία δεν είχαν άδικο, φυσικά, όσο κι αν εμάς μας είχε συναρπάσει η μάχη του Ρόκι με τον Ντράγκο, τη φονική μηχανή από τη Σοβιετική Ενωση, που αναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση και βαθιά υπόκλιση στον αντίπαλο. Ηταν πάντως η πρώτη ανάμνηση που έχω από τον ελληνικό «αντιαμερικανισμό», την ιδεολογία που περνάει από γενιά σε γενιά σαν κληρονομιά, και που περισσότερο απ’ όλες μας ενώνει (εντυπωσιακά ισχυρή συγκολλητική ουσία το «αντί»). Στο αφηρημένο αφήγημα της ελληνικής εκδοχής του αντιαμερικανισμού περιλαμβάνονται πολλές αλήθειες, σκόρπιες τελίτσες στον χάρτη και στον χρόνο, οι οποίες έχουν ενωθεί όπως όπως. Το σχέδιο που προκύπτει μοιάζει με μπαμπούλα. Το ιδεολόγημα περιγράφει περισσότερο τη μεταφυσική πίστη μας στην ύπαρξη ενός ασύμμετρου διεθνούς παράγοντα, σε κάτι μεγαλύτερο από όλους εμάς, που λύνει και δένει, μη αφήνοντας περιθώρια δράσης σε όσους έτυχαν να ζουν σε «μικρές» χώρες. Είναι η μητέρα όλων των δικαιολογιών. Η ευρεία αποδοχή της Ρωσίας και ειδικά του προέδρου Πούτιν από τους Ελληνες, η πίστη μας ότι είναι σε θέση να μας σώσουν είναι έκφραση του ίδιου φαινομένου. Η Ρωσία θεωρείται πιο σημαντική χώρα από τις ΗΠΑ για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας στο ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, της Χ.Α. και του ΚΚΕ (Metron Analysis). Το ίδιο pool ψηφοφόρων, καθόλου τυχαία, έβλεπε με μεγαλύτερη ανοχή την επερχόμενη άνοδο Τραμπ. Το 40,3% των ανδρών στην Ελλάδα προτιμούσε τον Ντόναλντ Τραμπ για πρόεδρο των ΗΠΑ (aboutpeople). Σε αυτό το πλαίσιο δεν πρέπει να κάνει εντύπωση το ψήφισμα δύο «κόκκινων» δήμων, της Καισαριανής και της Πάτρας, που κήρυξαν ανεπιθύμητο τον πρόεδρο Ομπάμα συντασσόμενοι με το «λαϊκό αίσθημα» παραμονές 17ης Νοεμβρίου. (Οπως κάποτε ο Στρατός, η Βουλή και το Παλάτι ήταν απλοί διεκπεραιωτές σε ένα ανώτερο σχέδιο, έτσι και οι ελληνικές κυβερνήσεις στη σημερινή συγκυρία είναι κομπάρσοι στο σχέδιο των τραπεζών.) Στην ανακοίνωση όμως της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, που κάνει λόγο για επίσκεψη-πρόκληση «του επικεφαλής του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για την ενίσχυση της παρουσίας των συμφερόντων του και την επιβολή των επεκτατικών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή», φαντάστηκα μια τάξη με εννιάχρονα παιδιά να κοιτούν αποσβολωμένα τους δασκάλους τους και να σημειώνουν τις άγνωστες λέξεις. Για homework, που λένε και οι Αμερικανοί.