Την καθυστέρηση που υπάρχει στο θέμα της ρύθμισης των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων επεσήμανε σε δηλώσεις της η πρόεδρος του εποπτικού μηχανισμού SSM, Ντανιέλ Νουί. Απαντώντας σε ερώτηση της κ. Εύας Καϊλή στο Ευρωκοινοβούλιο, η κ. Νουί υπογράμμισε ότι «το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων είναι μεγάλο και αφορά πολλά δάνεια, κυρίως επιχειρηματικά. Δεν υπάρχει λόγος να ξεκινήσουμε από την πρώτη κατοικία», σημείωσε χαρακτηριστικά.
Η κ. Νουί διευκρίνισε ότι «η διευθέτηση θα πρέπει να ξεκινήσει σε κάθε περίπτωση, γιατί κάτι τέτοιο θα είναι προς το συμφέρον τόσο των πολιτών όσο και των επιχειρήσεων και θα επιτρέψει να μετατραπούν τα δάνειά τους από μη εξυπηρετούμενα σε εξυπηρετούμενα». Ο SSM, όπως είπε, έχει αναθέσει σε μια ομάδα (task force) την κατάρτιση κατευθυντηρίων γραμμών για την αντιμετώπιση του σωρευτικού προβλήματος των μη εξυπηρετούμενων δανείων, τα πορίσματα της οποίας θα κατατεθούν μέσα στον Νοέμβριο και θα αποτελέσουν τον οδικό χάρτη για τις τράπεζες και για τις εθνικές ρυθμιστικές αρχές.
Η καθυστέρηση, που έχει οδηγήσει και στη γιγάντωση του προβλήματος των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, τα οποία αγγίζουν τα 65 δισ. ευρώ, αφορά:
• Την προώθηση του νομοσχεδίου για τον εξωδικαστικό μηχανισμό που θα ρυθμίζει ενιαία τα χρέη που έχουν οι επιχειρήσεις προς το Δημόσιο και τις τράπεζες.
• Την αλλαγή του νόμου για την προπτωχευτική διαδικασία και τη διάσωση επιχειρήσεων.
• Τη νομική κάλυψη των τραπεζικών στελεχών που υπογράφουν ρυθμίσεις επιχειρηματικών δανείων.
Ειδικά το θέμα της νομικής κάλυψης των τραπεζικών στελεχών επηρεάζει και το θέμα της πώλησης «κόκκινων» δανείων, καθώς δεν διασφαλίζει ότι οι διοικήσεις των τραπεζών δεν θα βρεθούν υπόλογες για τέτοιες περιπτώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κλίμα ποινικοποίησης που υπάρχει σήμερα για συμβιβασμούς αλλά και ρυθμίσεις δανείων έχει οδηγήσει σε απροθυμία των τραπεζών να ρυθμίσουν δάνεια, με αποτέλεσμα πολλές επιχειρήσεις να οδηγούνται σε πτώχευση και ρευστοποίηση, ακριβώς γιατί η διαδικασία αυτή δεν επιφέρει καμία ευθύνη. Ετσι, αντί να προκρίνεται η διάσωση της επιχείρησης μέσα από τη ρύθμιση της οφειλής, προκρίνεται το κλείσιμο και ο οριστικός θάνατος, πρακτική που έχει πολλαπλασιαστικά αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για την ίδια την επιχείρηση αλλά και για το σύνολο της οικονομίας. Να σημειωθεί ότι η έννοια του συμβιβασμού προβλέπει και το «κούρεμα» της βασικής οφειλής –και όχι μόνο των τόκων, όπως προβλέπεται στη ρύθμιση– και μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά μια επιχείρηση που έχει βιώσιμα χαρακτηριστικά, όπως λειτουργική κερδοφορία.
Το νομοσχέδιο για την εξωδικαστική ρύθμιση χρεών είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς, με τη συζήτηση να επικεντρώνεται στους όρους και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα ρυθμίζονται οι οφειλές. Αναγκαίος όρος θα είναι η βιωσιμότητα της επιχείρησης με βάση τη λειτουργική της κερδοφορία (EBITDA), ενώ αντικείμενο διαπραγμάτευσης είναι επίσης:
• Η ιεράρχηση των οφειλών προς το Δημόσιο που μπορούν να «κουρευτούν» και η εξαίρεση των παρακρατούμενων φόρων, δηλαδή ΦΠΑ και ΦΜΥ.
• Η ημερομηνία που έχουν δημιουργηθεί τα ληξιπρόθεσμα χρέη, με την ελληνική πλευρά να προτείνει τον Ιούνιο του 2016 ως χρονικό ορόσημο των ληξιπρόθεσμων χρεών που μπορούν να ρυθμιστούν.
• Η χρονική διάρκεια που θα είναι ανοιχτό το ηλεκτρονικό σύστημα για την υποβολή αιτήσεων από ενδιαφερομένους, με την ελληνική πλευρά να ζητεί το σύστημα να μείνει ανοιχτό για δύο χρόνια και οι θεσμοί να αντιπροτείνουν μικρότερη χρονική διάρκεια που δεν θα ξεπερνάει τον ένα χρόνο.
Καθυστέρηση υπάρχει επίσης στην προώθηση του νομοσχεδίου για την προπτωχευτική διαδικασία, δηλαδή το γνωστό άρθρο 99 των πτωχευτικού κώδικα, που αλλάζει με στόχο την επιτάχυνση των διαδικασιών για την αναδιάρθρωση υπερχρεωμένων επιχειρήσεων. Το νομοσχέδιο που έχει δοθεί στη δημοσιότητα προς διαβούλευση δίνει στις τράπεζες την πρωτοβουλία των κινήσεων για την εξυγίανση μιας επιχείρησης, επιτρέποντάς τους να καταθέσουν την αίτηση εξυγίανσης της υπερχρεωμένης επιχείρησης και να επικυρώσουν τη συμφωνία, χωρίς τη συναίνεση του οφειλέτη. Πρόκειται ουσιαστικά για μοντέλο που έχει υιοθετηθεί σε χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, αλλά και η Αγγλία, και υποχρεώνει τους παλαιούς μετόχους να παραδώσουν τα κλειδιά της επιχείρησής τους όταν δεν συναινούν σε λύσεις για τη διάσωσή της.