H αισθητική προσέγγιση του Νίκου Πετρόπουλου σε μία από τις πιο κλασικές όπερες του 19ου αιώνα ανακαλεί το δραματικό μεγαλείο που ένα μεγάλο μέρος του κοινού αποζητεί στις παραστάσεις όπερας. Υπάρχουν προσεγγίσεις, αλλά η δοκιμασμένη ολιστική οπτική του Νίκου Πετρόπουλου (σε συνδυασμό με τη μουσική ανάγνωση από τον Λουκά Καρυτινό) δίνει στους πρωταγωνιστές τις ράγες μιας στέρεης, ευανάγνωστης και πλούσιας, σε μεταπτώσεις, ερμηνείας.
Η Λυρική Σκηνή επαναφέρει αυτήν την «Τραβιάτα» του Βέρντι (αναβίωση σκηνοθεσίας: Ιων Κεσούλης), για μια σειρά επτά παραστάσεων, αλλά αυτήν τη φορά η παραγωγή ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη), αρχής γενομένης αύριο Σάββατο. Μεγάλο ατού της «Τραβιάτας» το εκλεκτό καστ των πρωταγωνιστών, που δικαιώνει τον δίαυλο όπερας και κοινού, σχέση που ορίζεται, δικαιώνεται και ενισχύεται από το εκτόπισμα της προσωπικότητας των ερμηνευτών. Ειδικά στην «Τραβιάτα» ο ρόλος της Βιολέτας και του Αλφρέντο, αλλά και του πατέρα Ζερμόν, είναι χαραγμένοι σε μια κοινή μνήμη. Η ΕΛΣ δίνει τον ρόλο της «Βιολέτας» σε τέσσερις εκλεκτές σοπράνο: Μυρτώ Παπαθανασίου, Ελενα Μόσουκ, Μαρία Μητσοπούλου και Βασιλική Καραγιάννη. Τον ρόλο του Αλφρέντο στους τενόρους Γιάννη Χριστόπουλο και Αντώνη Κορωναίο. Του πατέρα Ζερμόν στους βαρύτονους Δημήτρη Τηλιακό, Διονύση Σούρμπη και Δημήτρη Πλατανιά. Φλόρα είναι η Αγγελική Καθαρίου και η Λυδία Βαφειάδη. Γκαστόνε ο Χαράλαμπος Βελισσάριος και ο Αλεξ Τσιλογιάννης. Αννίνα, η Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη. Στον ρόλο του βαρώνου Ντουφόλ ο Πέτρος Σαλάτας. Το καστ συμπληρώνεται με ικανό δυναμικό της ΕΛΣ, όπως και τη χορωδία και μέλη του Μπαλέτου.
Η παραγωγή αυτή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2001 στο Ολύμπια και έκτοτε αναβιώνει. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι πιστή αναπαραγωγή του ύφους από τον βαθύ 19ο αιώνα, που διασφαλίζουν οπτική απόλαυση στους λάτρεις του είδους. Αλλά τον τόνο σε κάθε «Τραβιάτα» ορίζει, κατά κύριο λόγο, η Βιολέτα και στην περίπτωση αυτής της παραγωγής, η ΕΛΣ μας βάζει δύσκολα στην επιλογή. Η Μυρτώ Παπαθανασίου θα είναι μόνο στην πρεμιέρα. Η Ρουμάνα Ελενα Μόσουκ σε τρεις παραστάσεις, η Μαρία Μητσοπούλου σε δύο και η Βασιλική Καραγιάννη σε μία. Ο τρόπος που προσεγγίζουν τον μεγάλο αυτόν ρόλο απηχεί πτυχές της προσωπικότητάς τους, γι’ αυτό και δέχθηκαν το ερώτημά μας. «Ο ρόλος της Βιολέτας θέτει εξ ορισμού τον πήχυ ψηλά. Πώς τον προσεγγίζετε σε αυτήν την κλασική παραγωγή;».
Μυρτω Παπαθανασιου (19/11)
«Τον χαρακτήρα πρέπει να τον ζεις»
Η Βιολέτα είναι ένας ρόλος που όσες φορές κι αν έχω ερμηνεύσει τον προσεγγίζω βασισμένη στην αλήθεια και στην καθαρότητα, τόσο σε επίπεδο δραματουργικό όσο και φωνητικό. Ακολουθώ το libretto πιστά. Σε κάθε πράξη του έργου, ο χαρακτήρας της ηρωίδας μεταλλάσσεται. Αρχικά ανακαλύπτοντας τον έρωτα, ενδίδοντας στο πάθος. Ξεκινά μια καινούργια ζωή, έπειτα αυτή ανατρέπεται με τη μεσολάβηση του πατέρα του αγαπημένου της, καθώς οι κοινωνικές επιταγές πιέζουν για διακοπή αυτής της σχέσης. Με τεράστια πίεση αποδέχεται να αποσυρθεί, επιστρέφοντας στην προηγούμενη ζωή της, καθώς άλλωστε ξέρει πως δεν της απομένει χρόνος. Η αρρώστια προχωράει. Και τέλος, αντιμέτωπη με τον θάνατο. Φαντάζεστε πως όλες αυτές οι δραματουργικές αλλαγές αντικατοπτρίζονται και στο φωνητικό επίπεδο καθώς ξεκινά με λαμπρότητα, έπειτα προχωράει με πιο λυρική και δραματική διάθεση, και τέλος πιο άυλη, ευάλωτη, πνευματική, κοντά στο τέλος. Τη Βιολέτα δεν αρκεί να την τραγουδάς, πρέπει να τη ζεις. Αντιμετωπίζοντας έτσι τον ρόλο, δεν επηρεάζομαι αν η σκηνοθεσία είναι μοντέρνα ή κλασική. Απλώς ζω μαζί της.
Ελενα ΜοΣουκ (20, 25, 30/11)
«Είναι σύνθετη, συχνά φευγαλέα»
Εχω τραγουδήσει τον ρόλο της Βιολέτας πολλές φορές, σε διαφορετικές παραγωγές, σε διάφορα θέατρα σε όλον τον κόσμο. Εχω ζήσει και ξαναζήσει τα πάθη της Βιολέτας ξανά και ξανά και κάθε φορά (έστω και ανεπαίσθητα) ήταν διαφορετική. Η Βιολέτα είναι ένας σύνθετος και ευμετάβλητος χαρακτήρας, ενίοτε και φευγαλέος. Επειτα από τόσες ερμηνείες, ακόμη νιώθω πως υπάρχει μια μυστηριώδης αύρα. Ο στόχος μου είναι να προσεγγίζω τη Βιολέτα με διακριτικότητα, ακρίβεια και μεγάλη εκφραστική δύναμη.
Αν και είμαι ανοικτή στον πειραματισμό με την καινοτομία και έχω συμμετάσχει σε αρκετές παραγωγές νεωτερικού ύφους, προσωπικά αισθάνομαι πιο άνετα με τις κλασικές παραγωγές, που, δεν είναι, αναγκαστικά, ταυτόσημες. Είναι για μένα σημαντικό, ως λυρική τραγουδίστρια, να καταλαβαίνω το σκεπτικό του αρχιμουσικού και του σκηνοθέτη όταν συμμετέχω σε μια νέα παραγωγή. Είναι αλήθεια πως έχω μακρά και σημαντική προσωπική ιστορία με τη Βιολέτα, αλλά παράλληλα έχω πλήρη επίγνωση ότι αποτελώ μέρος μιας δημιουργικής ομάδας και ότι απαιτείται να συντονίζομαι όπου αυτό απαιτείται.
Μαρια Μητσοπουλου (23, 26/11)
«Απόλυτη αγάπη – θυσία – λύτρωση»
Καθοδηγούμενη από το κύριο αίτημα του συνθέτη, που ζητάει να γίνουν διακριτά στο κοινό τα στάδια της μετάβασης της ηρωίδας από την «ελευθερία» του κόσμου των αισθήσεων και της ηδονής στην αληθινή ελευθερία που γεύεται μέσα από την απόλυτη αγάπη – θυσία – συγχώρεση – λύτρωση, εξιδανικεύοντάς την, επιδιώκω την προσέγγισή μου στον κλασικό αυτό ρόλο με σκηνική ειλικρίνεια και ανάλογες δόσεις ακρίβειας, έντασης και ευαισθησίας στο μουσικό και ποιητικό κείμενο.
Η κλασική παραγωγή του Νίκου Πετρόπουλου (σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί) δεν είναι πρόκληση, αλλά μια πράξη αγάπης για το είδος της όπερας, τους ερμηνευτές και το κοινό που τα τελευταία χρόνια δοκιμάζονται από αποπροσανατολισμένες και ζημιογόνες σύγχρονες σκηνοθετικές απόψεις.
Με υψηλή αισθητική, ρεαλισμό και αυθεντικότητα, καταφέρνει να συναντηθεί σε απόλυτη αρμονία με τον Τζουζέπε Βέρντι και τον λιμπρετίστα Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε! Kαι ύστερα έρχεται η απόλαυση για τον ερμηνευτή, αλλά έρχεται και η μαγεία για όλο το κοινό!
Βασιλικη Καραγιαννη (27/11)
«Ο ρόλος αυτός χρειάζεται πιστότητα»
Οταν για πρώτη φορά ξεκίνησα να μελετάω την Τραβιάτα αμέσως προσέφυγα στο μυθιστόρημα του Δουμά «Η κυρία με τις καμέλιες». Ηθελα να έχω μια όσο πιο πλήρη γίνεται εικόνα της προσωπικότητας της Βιολέτας. Εμαθα λοιπόν πως η ιστορία βασίζεται σε υπαρκτό πρόσωπο. Ο Δουμάς μου έδωσε όλα εκείνα τα στοιχεία που ο Βέρντι μέσα από τη μουσική του προσπαθεί να συμπυκνώσει.
Πάντα πίστευα πως για την ερμηνεία του ρόλου της Βιολέτας μουσικά απαιτούνται δύο είδη σοπράνο: της λυρικής κολορατούρας στην πρώτη πράξη (ιδιαίτερα στην άριά της) και της λυρικο-δραματικής ή λυρικο-σπίντο στη συνέχεια. Ειδικά στη δεύτερη πράξη, στο ντουέτο με τον Ζερμόν. Αυτό και μόνο είναι πρόκληση για να ανακαλύψω ποια σημεία αντιστοιχούν σε κάθε είδος φωνής. Το ότι η παραγωγή αυτή της ΕΛΣ είναι κλασική είναι ιδιαίτερη πρόκληση. Ο κόσμος αποζητεί το κλασικό ανέβασμα, που σήμερα πλέον σπανίζει. Το χαίρομαι ιδιαίτερα, αν και σε αυτή την περίπτωση είσαι πιο εκτιθέμενος καθώς καλείσαι να υπηρετήσεις τον ρόλο όσο πιο πιστά γίνεται. Η σκηνογραφία, η σκηνοθεσία και τα κοστούμια του Ν. Πετρόπουλου είναι αριστουργηματικά.