Το μουστάκι του Γκράουτσο Μαρξ

Το μουστάκι του Γκράουτσο Μαρξ

4' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το κακό είναι ότι ο Ομπάμα έφυγε, το χειρότερο ότι ο Τσίπρας έμεινε πίσω· και καλό, πολύ λυπάμαι, δεν υπάρχει. Εκτός βέβαια από την υψηλού επιπέδου διαφήμιση για τον τουρισμό μας, χάρη στην επίσκεψη του Ομπάμα στην Ακρόπολη – γνωρίζοντας, ωστόσο, ότι και αυτό το όφελος συναρτάται με τόσους άλλους παράγοντες ώστε να μη θεωρείται δεδομένο.

Η εικόνα που παρουσίασε ο πρωθυπουργός στη διάρκεια της επίσκεψης έχει σημασία για την πολιτική αποτίμηση της επίσκεψης Ομπάμα, παρά τις σχετικές διαφωνίες των κυβερνητικών, αλλά και των αφελών. Η κυβέρνηση και οι φίλοι της θεωρούν την κριτική της εμφάνισης και της συμπεριφοράς του πρωθυπουργού ως κακοήθεια, που αποπροσανατολίζει την ανάλυση από την ουσία του θέματος· και είναι ευνόητο από την πλευρά τους. Ομως, ο απλούς βλαξ, συγκινημένος με τα όσα ωραία ακούει από τον Ομπάμα στο κύκνειο άσμα του και μη δυνάμενος να εκτιμήσει τη σημασία τους μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των ιδεών και των πολιτικών εξελίξεων όπου ανήκουν, εκστασιάζεται! Καλεί, λοιπόν, να αφήσουμε την «γκρίνια» της κριτικής, διότι ο Ομπάμα είναι η ουσία. Πρόκειται για την αντίδραση του τυπικού, ρηχού Ελληνα του Υπαρκτού, που ονειρεύεται τη γρήγορη δόξα της ευκαιρίας, τη λεγόμενη «αρπαχτή», επειδή την αρπάζεις από το τσουλούφι μπροστά, που θα έλεγαν οι Αρχαίοι. Είναι μια στάση που της ταιριάζει για μουσική υπόκρουση Ρέμος και για φόντο Μύκονος.

Αν βάλουμε κάτω ό,τι είπε και έκανε ο Ομπάμα ενόσω βρισκόταν στην Αθήνα και το τοποθετήσουμε μέσα στην εικόνα των εξελίξεων των τελευταίων μηνών, διαπιστώνουμε ότι το τελευταίο ταξίδι του Ομπάμα ως 44ου προέδρου των ΗΠΑ είχε τον σκοπό να προβάλει την ανάγκη αντίδρασης στις απειλές που αντιμετωπίζει ο κόσμος της Δύσης και των αξιών της από τη διεθνοποίηση της αντιπαγκοσμιοποίησης. Εχει τη σημασία του ότι οι New York Times, η εφημερίδα που μισεί ο Τραμπ και η οποία ήταν γενικώς πολύ κοντά στην κυβέρνηση Ομπάμα, προήγγειλαν ότι το νόημα του τελευταίου ταξιδιού ήταν η συμβολική παράδοση της ηγεσίας της Δύσης και του ελεύθερου κόσμου από τον Ομπάμα στην Αγκελα Μέρκελ. Η δε ομιλία του απερχόμενου προέδρου στο Ιδρυμα Νιάρχου ήταν απολύτως στο ίδιο πνεύμα με τη δήλωση της Γερμανίδας καγκελαρίου για την εκλογή Τραμπ.

Μέσα στο πλαίσιο του σκοπού αυτού κολλήσαμε και εμείς. Κολλήσαμε δικαιολογημένα· και ως χρονίζον πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (του σημαντικότερου πολιτικού επιτεύγματος της Ιστορίας, κατά τον Ομπάμα) και ως ιστορική γενέτειρα των αξιών του Δυτικού Κόσμου. Η επιρρηματική φράση «μέσα στο πλαίσιο αυτό» έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι ο ίδιος ο Ομπάμα τη χρησιμοποίησε συχνά στις δηλώσεις του εδώ. Για όσους άκουγαν τι έλεγε και δεν έψαχναν την ατάκα που τους δικαιώνει, η υποστήριξη, λ.χ., που τόσο γενναιόδωρα προσέφερε ο πρόεδρος Ομπάμα στην πρόταση υπέρ της μείωσης του ελληνικού χρέους, ήταν πάντα μέσα στο πλαίσιο, πρώτον, των μεταρρυθμίσεων που εμείς οφείλουμε να κάνουμε και, δεύτερον, της γενικότερης ευρωπαϊκής πολιτικής. Η τελευταία δεν εξαρτάται, ασφαλώς, από τον Ομπάμα και τις παραινέσεις του· και το ήξερε.

Ο Ομπάμα δεν μας έδωσε «free ride» (θα αρέσει στον Αλέξη αυτό, έχει δύο χορταστικά «r»…), γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε να μας δώσει· και κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να μας δώσει – ας πάψουμε κάποτε να βαυκαλιζόμαστε. Μας έδωσε, όμως, κάτι αληθινά μοναδικό και πολύτιμο. Σε μια συγκυρία σοβαρών ιστορικών εξελίξεων (Brexit, νίκη Τραμπ, διεθνοποίηση αντιπαγκοσμιοποίησης, ISIS, άνοδος Ρωσίας, αποσταθεροποίηση Τουρκίας κ.λπ.), ο Ομπάμα μας έδωσε έναν πρώτης τάξεως ρόλο στη σκηνοθεσία της τελευταίας μεγάλης χειρονομίας του προς τον κόσμο. Και εμείς ή, μάλλον, εκείνος που μας εκπροσωπούσε όλους τι έκανε; Περίπου ό,τι και ο αγαπημένος μου Χρούντι Μπαξί στην κωμωδία «The Party», αν και ο ρόλος του Αλ. Τσίπρα ήταν απείρως καλύτερος και μεγαλύτερος από του κακομοίρη του Χρούντι. Να, λοιπόν, γιατί τελικά είχε τόση σημασία η κριτική στη «χαλαρότητα» του Αλέξη Τσίπρα.

Αντιλαμβάνομαι τη φοβερή εσωτερική πίεση που πρέπει να ένιωθε ο Τσίπρας ως αντιδυτικός μαρξιστής-λενινιστής, λίγο μαοϊκός, ακροθιγώς αλτουσερικός και, προπαντός, οπορτουνιστής, με έναν τέτοιο ανεπιθύμητο ρόλο. Θα ένιωθε κάπως σαν το κακό παιδάκι του σχολείου, που το διαλέγει ο διευθυντής να παίξει το αγγελούδι στο έργο των Χριστουγέννων. Τι να κάνει και πώς να το κάνει; Μπλοκάρει το κακό παιδάκι, όπως μπλόκαρε και ο Τσίπρας, με αποτέλεσμα την απρόθυμη, ιλαροτραγική ερμηνεία που παρακολουθήσαμε, με τον Αλ. Τσίπρα ως πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Οι εκτός τόπου οικειότητες, οι γκριμάτσες και τα χασμουρητά, η κραυγαλέα αδιαφορία, οι απρέπειες, η γενική χαλαρότητα της γλώσσας του σώματος, όλη αυτή η εικόνα ενός ιδιόρρυθμου ηγέτη, τελείως χύμα, περνούσε σε πολλούς από εκείνους που παρακολουθούσαν την επίσκεψη ως αντανάκλαση μια χώρας χύμα. Ισως εν μέρει να έχουν δίκιο, διότι και η πολιτική της κυβέρνησης είναι μια αντανάκλαση της θολής, βλοσυρής, χύμα εικόνας του Αλ. Τσίπρα. Η ιδιορρυθμία του Τσίπρα δεν είναι απλώς προσωπικό του θέμα, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο που απλώνεται και στη χώρα.

Αμφιβάλλω αν είναι ποτέ δυνατόν για τον Τσίπρα να συνειδητοποιήσει πλήρως την αξία της ευκαιρίας που του δόθηκε για λογαριασμό της χώρας. Κατ’ αρχάς, επειδή δεν έχει τα εφόδια για να μπορεί. Προέρχεται από την αντιδραστική, την άκρα Αριστερά και ποτέ δεν απομακρύνθηκε μακριά της. Ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε να μελετήσει τον σύγχρονο κόσμο, τον κόσμο της Δύσης – δεν έμαθε μια ξένη γλώσσα. Αν μελέτησε ποτέ του κάτι, θα ήταν τίποτε εκδοχές της γνωστής ουτοπίας και τα επί Γης ολοκληρωτικά καθεστώτα που την εκπροσώπησαν. Ο,τι ξέρει για τον μεγάλο κόσμο είναι ό,τι άρπαξε στον αέρα τα σχεδόν δύο χρόνια που είναι πρωθυπουργός. Επειτα, ακόμη και αν καταλάβαινε, πώς θα μπορούσε να νιώσει; Είναι ο ίδιος άνθρωπος, θυμίζω, που βγήκε στο CNN, στήθηκε μπροστά στον Κλίντον και για μισή ώρα δεν έλεγε ούτε καταλάβαινε τίποτα. Και το χειρότερο; Μετά την εμπειρία, άρχισε να αισθάνεται «πιο διεθνής»…

Προσπαθώντας εκ των υστέρων να διασκεδάσω με κάτι τόσο καταθλιπτικό, σκέπτομαι ότι η παράσταση που έδωσε ο Τσίπρας δίπλα στον Ομπάμα θα αποκτούσε κάποιο χαρακτήρα αν τουλάχιστον είχε στο πρόσωπό του ένα παχύ, βαρύ μουστάκι. Κρίμα που δεν το προβλέψαμε νωρίτερα. Ισως θα μπορούσε να του είχε δανείσει το δικό του ο κ. Γαβρόγλου, που είναι ολόιδιο σε σχήμα και μέγεθος με του Γκράουτσο Μαρξ – και, υποθέτω, εξίσου ψεύτικο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή