Συναρπαστική εβδομάδα για μας τους Ελληνες η περασμένη, και ας μη σπεύσει κάποιος κυνικός να παρατηρήσει ότι συναρπαστική έχει γίνει η ζωή μας τα τελευταία χρόνια, έτσι και αλλιώς. Αυτή η εβδομάδα ήταν ιδιαίτερη γιατί τα είχε όλα. Επίσκεψη Ομπάμα για να στείλει από την Αθήνα το πολιτικό μήνυμά του παγκοσμίως, φιλολογία για το χρέος και άφθονη κυβερνητική προπαγάνδα, ερωτήματα για την εικόνα και τη συμπεριφορά του πρωθυπουργού, επιστροφή της τρόικας για τη δεύτερη αξιολόγηση, επέτειος του Πολυτεχνείου (ή γιορτή της ερήμωσης, της δήωσης και της καταστροφής, όπως έχει καταντήσει η 17η Νοεμβρίου), διαδηλώσεις και απαγορεύσεις της κυκλοφορίας, απεργίες σε μαζικά μέσα μεταφοράς, εκρηκτικές καταστάσεις με πρόσφυγες στα νησιά του Αιγαίου, ειδικά στη Χίο, άφθονο μπάσκετ, ακόμη και «θαύματα», όπως η υπογραφή του Σταθάκη για να λειτουργήσει πάλι το εργοστάσιο στις Σκουριές, παρά τον ηρωικό συριζαϊκό αγώνα για να το κλείσει οριστικά!
Το λογικό θα ήταν ότι έπειτα από τέτοια θύελλα να επικρατήσει γαλήνη, ώστε απερίσπαστη η κυβέρνηση να προχωρήσει στο έργο της που αυτές τις μέρες επικεντρώνεται στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης. Ομως κάθε θύελλα έχει και συνέχεια στην πολιτική, με την έννοια συνεπειών, συμπερασμάτων και σχολίων. Ο απερχόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν αρκούντως γενναιόδωρος στα λόγια, βοήθησε να δημιουργηθούν κάποιες προσδοκίες, καθώς ο κυβερνητικός μηχανισμός επέλεξε να δώσει έμφαση σε όσα ήταν εκμεταλλεύσιμα από την επικοινωνιακή πολιτική του (μείωση του χρέους), ενώ «έθαψε» τα άλλα (ανάγκη μεταρρυθμίσεων)· αλλά από τη στιγμή που έφυγε, δεν ακούστηκε κιχ. Αλλωστε το Βερολίνο φρόντισε αμέσως να γειώσει τις προσδοκίες και όλα δείχνουν ότι το ελληνικό ζήτημα ουδόλως απασχόλησε Ομπάμα, Μέρκελ και τους υπόλοιπους στη γερμανική πρωτεύουσα. Αλλα είναι τα θέματα που τους απασχολούν…
Ο Ομπάμα λοιπόν έφυγε, αλλά η τρόικα έμεινε, και μαζί της η αγωνία του Αλ. Τσίπρα ενόψει των οριστικών θέσεων των δανειστών στις διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Ο ίδιος ενδιαφέρεται για το πόσα θα μπορεί ή θα αναγκαστεί να «καταπιεί» πολιτικά, όμως η πραγματικότητα για τη χώρα είναι αδυσώπητη. Χωρίς ταχεία προώθηση μεταρρυθμίσεων (δημόσια διοίκηση, γραφειοκρατία, ασφαλιστικό, φορολογικό, ιδιωτικοποιήσεις) ώστε να δημιουργηθεί ένα στοιχειωδώς ευνοϊκό κλίμα για επενδύσεις, παραγωγή και εξαγωγές, η χώρα δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι. Αυτά όμως είναι θέματα πολιτικής βούλησης και νοοτροπίας που προς το παρόν δεν φαίνονται να αλλάζουν. Οταν δεν βρίσκεται λύση για τα «κόκκινα» δάνεια και τους πλειστηριασμούς επί σχεδόν δύο χρόνια, η ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους θα αποδειχθεί πολύ γρήγορα αναποτελεσματική, ακόμη και αν επιτευχθεί.
Μαζί με την τρόικα όμως, έμειναν και άλλα, πολύ μεγάλα προβλήματα. Εμεινε το προσφυγικό – μεταναστευτικό που πάει από το κακό στο χειρότερο, έμειναν οι απανταχού «μπαχαλάκηδες» ή όπως αλλιώς αυτοκαθορίζονται, έμειναν οι αντιδράσεις επί παντός του επιστητού, έμεινε η ανικανότητα της σημερινής κυβέρνησης και έμεινε το πολύ άσχημο και ρευστό διεθνές περιβάλλον. Για το τελευταίο, ασφαλώς η Αθήνα δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ή και τίποτα, αλλά βαίνει προς επιδείνωση κρίνοντας από τα πρόσωπα που τοποθετεί σε καίριες θέσεις ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ. Κάποια από αυτά τα πρόσωπα έχουν πολύ στενές σχέσεις με την Αγκυρα και δεν πρέπει να λησμονείται ότι, μεταξύ άλλων, έχει επικαιροποιηθεί το Κυπριακό. Η διεθνής πίεση για τη λύση του είναι έντονη και ο πρόεδρος Ομπάμα δεν έκρυψε ότι το θέλει πολύ. Που σημαίνει ότι οι ευθύνες του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης βαραίνουν σημαντικά.
Στο προσφυγικό – μεταναστευτικό η ανικανότητα της κυβέρνησης να διαχειριστεί στοιχειωδώς ανθρώπινα και αποτελεσματικά το πρόβλημα στον τομέα των υποδομών συμβαδίζει με την απροθυμία των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών να υλοποιήσουν τις δικές τους δεσμεύσεις που απορρέουν από τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την Τουρκία. Η κατάσταση είναι εκρηκτική, η αγανάκτηση των κατοίκων των νησιών και των προσφύγων ξεπερνά πλέον τα όρια της ανοχής και υπομονής, η Χρυσή Αυγή παραμονεύει. Παράλληλα, η επέτειος του Πολυτεχνείου απέδειξε για άλλη μία φορά ότι οι «μπαχαλάκηδες» της βίας και της καταστροφής έχουν γίνει αποδεκτοί ως «κράτος εν κράτει», με την κυβέρνηση να σφυρίζει αδιάφορα. Περάσαμε όντως μια συναρπαστική και ενδεχομένως διδακτική εβδομάδα.