Οπως έδειξε και το χθεσινό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για το «πάγωμα» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, οι σχέσεις Βρυξελλών – Αγκυρας δεν ακολουθούν μια ομαλή πορεία. Υπάρχουν αναταράξεις, άλλοτε μικρές, άλλοτε πιο έντονες.
Σε αυτό το σκηνικό πόσο λογικό είναι ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε. να διατηρεί στο έδαφός του στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας; Δεν πρόκειται για αυθαίρετο ρητορικό ερώτημα άνευ ουσίας, αλλά ένας εύλογος προβληματισμός που έχει λάβει εμπεριστατωμένη μορφή σε έγγραφο με τις ελληνικές θέσεις στο θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας, το οποίο συνέταξε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς.
«Το να επιμένεις στην κατάργηση των εγγυήσεων και την πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής είναι εθνικισμός, ενώ είναι σύγχρονος ευρωπαϊσμός η κατοχή από την Τουρκία ευρωπαϊκών εδαφών;» αναρωτήθηκε προχθές ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, ο οποίος το τελευταίο διήμερο δέχεται ποικίλες επιθέσεις. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει τα θέματα ή ότι δεν έχει εμπειρία. Κάποιοι εξ αυτών που έχουν συνεργαστεί μαζί του τού προσάπτουν κυκλοθυμικό χαρακτήρα. Αλλά είναι άλλο αυτό και άλλο να στοχοποιείται.
Δεν αρέσουν οι θέσεις που υιοθετεί ο κ. Κοτζιάς; Μπορεί κάποιος να αντιτάξει τις δικές του, όχι να τον στοχοποιήσει. Δεν ξέρω εάν ο υπ. Εξωτερικών όντως απείλησε να παραιτηθεί. Ούτε έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για οργανωμένη «σκοτεινή» επίθεση εναντίον του. Το θέμα είναι πως σε αυτή τη λεπτή συγκυρία, το τελευταίο που έχει ανάγκη ο ελλαδικός και κυπριακός Ελληνισμός είναι ο διχασμός και οι αλληλοκατηγορίες, η διαίρεση σε «πατριώτες» και «μειοδότες».
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που το 2004 είπε «όχι» και με τρεμάμενη φωνή διακήρυξε ότι δεν παρέλαβε πατρίδα για να παραδώσει κοινότητα, δεν αγαπούσε την Κύπρο περισσότερο από τον Γλαύκο Κληρίδη, που με δάκρυα στα μάτια είπε «ναι», προειδοποιώντας για τον κίνδυνο διχοτόμησης της Κυπριακής Δημοκρατίας της οποίας την ένταξη στην Ε.Ε. ο ίδιος εξασφάλισε με την ευφυή διπλωματία του.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια για ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών. Το έχουμε πληρώσει ακριβά κατά το παρελθόν. Οι ώρες είναι κρίσιμες και απαιτείται εθνική γραμμή. Ακόμη και όταν η αφετηρία είναι διαφορετική, όλοι οφείλουν να συγκλίνουν. Ολοι. Πρόσωπα και κόμματα. Οπως διεμήνυσε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, απευθυνόμενος προς τον κυπριακό λαό, επιβάλλεται ενότητα. Η έκκληση ισχύει και για τον άξονα Λευκωσίας – Αθήνας.