…ή μήπως εξομολόγηση; Το περιμένεις όλη σου τη ζωή και όταν συμβεί δεν το πιστεύεις και απορείς αλλά και χαίρεσαι! Εξηγούμαι: στον υπολογιστή στο γραφείο μου στο Νέο Φάληρο με περίμενε το παρακάτω mail. Απευθυνόταν στη στήλη της «Κ», τον Τήλεφο, και σε μένα προσωπικά. Λίγες γραμμές που μπορούν να εκφράζουν πολύ περισσότερα απ’ όσα αναφέρει ο αναγνώστης μας Χάρης Αποσκίτης, ηλεκτρολόγος μηχανικός του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, με δύο μεταπτυχιακά και υποψήφιος διδάκτωρ. «Καλημέρα (είναι γραμμένο το πρωί της Δευτέρας 28 Νοεμβρίου 2016). Σας διαβάζω από μικρό παιδί και σας βλέπω σε διάφορες εκδηλώσεις, χωρίς ποτέ να έχουμε γνωριστεί από κοντά. Εχω πλέον ενηλικιωθεί, σπουδάσει και διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου πάντα με την παρέα του Τήλεφου στα εύκολα και στα δύσκολα. Σας στέλνω σημερινές (χθεσινές) εικόνες της Αθήνας από τον 15ο όροφο της Κηφισίας, που βρίσκεται το γραφείο μου. Σας εύχομαι “Καλή εβδομάδα” και μακάρι να γνωριστούμε και κάποια στιγμή κι από κοντά. Ευχαριστώ για την έντυπη παρέα σας, όλα αυτά τα χρόνια. Με εκτίμηση Χάρης Αποσκίτης, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, αριθμός κινητού τηλεφώνου…».
Στην οθόνη του υπολογιστή φωτογραφίες από την πρωινή νεροποντή της Δευτέρας, τις οποίες τράβηξε με το κινητό του τηλέφωνο και τις έστειλε στην «Καθημερινή», στο mail του Τήλεφου, που διαβάζει από παιδί. «Την έφερνε ο πατέρας μου στο σπίτι μου και τώρα την φέρνω εγώ», είπε όταν ο, η Τήλεφος του τηλεφώνησε να τον ευχαριστήσει γι’ αυτό το εξομολογητικό «Ευχαριστώ για την έντυπη παρέα σας όλα αυτά τα χρόνια». Κάτι που κάθε δημοσιογράφος εύχεται να το ακούσει μία φορά στην επαγγελματική του ζωή, να το λένε οι αναγνώστες της εφημερίδας του…
Ο πατέρας του, στέλεχος της Ιονικής Τράπεζας, έχει φύγει πλέον από τη ζωή, αλλά μένει η εφημερίδα να τους συνδέει. Δεν είναι κάτι πολύ όμορφο, και συγχρόνως συγκινητικό, μια εφημερίδα και οι σελίδες της να αγκαλιάζουν τη ζωή ενός νέου ανθρώπου, σαν δεσμός με τον αγαπητό του πατέρα; Είναι η σειρά μου να ευχαριστήσω τον κ. Χάρη Αποσκίτη, που αποκαλεί τη στήλη της «Κ» «έντυπη παρέα», αυτό ακριβώς που θέλει κάθε δημοσιογράφος: να ενημερώνει, να μοιράζεται εντυπώσεις και προσδοκίες με τον αναγνώστη του, να του κάνει συντροφιά «στα εύκολα και στα δύσκολα».
Οι φωτογραφίες που μας έστειλε είναι τραβηγμένες ώρα 10.10 το πρωινό της Δευτέρας – ένα σεντόνι βροχής που ήρθε να σκεπάσει τον γαλανό ουρανό της Αττικής, κρουνοί που άνοιξαν, κεραυνοί που έπεσαν, κι έκαναν τον Χάρη να αφήσει το γραφείο του για να φωτογραφίσει τη σκηνή της Αθήνας, πίσω από την Αυλαία της νεροποντής που άνοιξε για τη σκονισμένη Αθήνα και τους σκοτισμένους ανθρώπους της. Τέτοιους συνεργάτες, με παρατηρητικότητα και συναίσθημα θέλει η στήλη και ευχαριστεί…
«Αθλοπαιδιές», η έκθεση της Αθηνάς Χατζή, στο θέατρο Κολλεγίου Αθηνών, που κρατά σε χρώμα την ανάσα του χρόνου
Ο Νοέμβριος μας αποχαιρετά αφήνοντάς μας έντονη την αίσθηση της τέχνης της ζωγραφικής τής Αθηνάς Χατζή, με θέμα τις «Αθλοπαιδιές», και πρωταγωνιστές νέα παιδιά, ξεκινώντας από τρυφερές μνήμες και εικόνες άθλησης στο σχολείο των δικών της παιδιών και συνδέοντάς τα με το τέλος του παιχνιδιού ώς τον επόμενο άξονα της ζωής τους. «Δουλεύοντας τη θεματική των αθλοπαιδιών με εντατική επιμονή τα τελευταία χρόνια –γράφει η κριτικός τέχνης Ιρις Κρητικού που επιμελήθηκε την έκθεση– η Αθηνά Χατζή συγκροτεί την πιο ώριμη ίσως ενότητα της ζωγραφικής της… Το θερμό χρώμα της ζωγράφου δουλεύεται ταυτόχρονα ως ύλη και φως, διαλύεται εξαρχής στα βασικά συστατικά του για να εφεύρει μια νέα εύγλωττη συμπύκνωση, συγκρατώντας το άρωμα της πραγματικότητας αλλά ποτέ τη βραδεία αφήγησή της… Οι εφηβικές φιγούρες, τελώντας σε γόνιμη ελευθερία και αέναη κίνηση, καθορίζουν τους τρόπους εναλλαγής μιας γοργής χορογραφίας κι εγκαθίστανται εντέλει στον χώρο έως το τέλος του παιχνιδιού». Κρατούμε τις ωραίες εντυπώσεις από την έκθεση της Αθηνάς Χατζή, από τις 4-18 Νοεμβρίου 2016, στο θέατρο Κολλεγίου Αθηνών (η έκθεση υποστηρίζει το Πρόγραμμα Υποτροφιών του Κολλεγίου Αθηνών-Κολλεγίου Ψυχικού) και τον ωραίο κατάλογο που συνόδευσε την έκθεσή της, ως «έπαθλον» των δικών μας αναμνήσεων από τα σχολικά μας χρόνια. Για το προσωπικό της δώρο προς τη στήλη της «Κ», με τα ζεστά χρώματα και τις ανθρώπινες φιγούρες σκυμμένες στο μάθημα ζωγραφικής, θερμές ευχαριστίες.
ΤΗΛΕΦΟΣ