Μαρζάν Σατραπί: «Σε λίγο καιρό, θα είναι όλα καλύτερα»

Μαρζάν Σατραπί: «Σε λίγο καιρό, θα είναι όλα καλύτερα»

2' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το ότι η προσκεκλημένη μας είναι χαρακτήρας δυναμικός και επικοινωνιακός λίγο-πολύ το γνωρίζαμε. Κατά κάποιον τρόπο μάς το φανέρωναν και τα ίδια τα έργα της.

Τίποτα, ωστόσο, δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για τον χείμαρρο που βρήκαμε στον τελευταίο όροφο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, όπου η Μαρζάν Σατραπί μας συνάντησε (ως παρέα δημοσιογράφων) για μια ωριαία συζήτηση, όπως αποδείχθηκε, επί παντός επιστητού. Η Γαλλοϊρανή σκηνοθέτις και σκιτσογράφος, που σήμερα θα έχει μια ανοιχτή στο κοινό κουβέντα με τη δημοσιογράφο Αννα Δαμιανίδη (7 μ.μ., στη Στέγη), είναι μια πολύ ξεχωριστή γυναίκα και καλλιτέχνις.

«Ενδιάμεση» πόλη

«Την πρώτη φορά που ήρθα εδώ πριν από πολλά χρόνια, όλοι φαίνονταν να υποφέρουν από τη μόλυνση. Εγώ δεν είχα πρόβλημα γιατί η πόλη μου, η Τεχεράνη, είναι πολύ χειρότερη. Η Αθήνα μού φαίνεται σαν κάτι ενδιάμεσο, ανάμεσα σε αυτήν και τις ευρωπαϊκές πόλεις όπου πέρασα όλη την ενήλικη ζωή μου», ξεκινάει η Σατραπί, για να συνεχίσει με χιούμορ όταν η κουβέντα φτάνει (γρήγορα) στο έργο της: «Μου φαίνεται περίεργο ο κόσμος να προσπαθεί να ερμηνεύσει τα έργα μου ψάχνοντας κρυμμένα νοήματα κ.ο.κ. Γενικά υπάρχουν πολλές φαντασιώσεις στην τέχνη. Ωραία η ρομαντική εικόνα του καλλιτέχνη που σκέφτεται περίπλοκα, όμως η αλήθεια είναι πως ο ποιητής τις περισσότερες φορές ήταν απλώς πιωμένος», λέει γελώντας.

Δεν μπορεί βέβαια να αρνηθεί πως τα έργα της βρίθουν αυτοβιογραφικών στοιχείων· τόσο το διάσημο –και στην κινηματογραφική του εκδοχή– graphic novel «Persepolis» όσο και τα υπόλοιπα είναι αποτέλεσμα ανεξίτηλων αναμνήσεων από τα παιδικά και νεανικά της χρόνια. «Τα βιβλία μου βασίζονται στις δικές μου εμπειρίες, είναι ωστόσο πιο πολύ ένας τρόπος να μιλήσω για όσα συμβαίνουν γύρω μου, χωρίς να σχετίζονται άμεσα με εμένα, ιστορικά – κοινωνικά γεγονότα κ.λπ.».

Για το Παρίσι

Πηγαίνοντας σε αυτό το πεδίο, και ως μόνιμη κάτοικο Παρισιού, τη ρωτάμε αν φοβάται ύστερα από όσα έχουν συμβεί την τελευταία διετία στη γαλλική πρωτεύουσα. «Εχω ζήσει τον πόλεμο και τους καθημερινούς βομβαρδισμούς στην Τεχεράνη, οπότε, όχι, μερικές σκόρπιες επιθέσεις (προφανώς τραγικές) δεν μπορούν να με τρομάξουν», απαντά εκείνη και συνεχίζει ακάθεκτη στο πολιτικό πεδίο: «Το πρόβλημα στη σημερινή Ευρώπη και στον κόσμο είναι ο ρατσισμός, η αίσθηση ότι ανήκουμε σε διαφορετικές φυλές, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε απλώς άνθρωποι. Και πλέον δεν έχω καμιά δικαιολογία για όσους στηρίζουν όλους αυτούς τους ακροδεξιούς που κηρύττουν το μίσος. Δεν είναι θέμα κακής οικονομικής κατάστασης. Προσωπικά έχω υπάρξει εξαιρετικά φτωχή και σας λέω πως είναι εύκολο κάποιος να συμπεριφέρεται όμορφα όταν έχει χρήματα. Η πραγματική πρόκληση είναι να φερόμαστε με στοιχειώδη ανθρωπισμό όταν έχουμε και οι ίδιοι προβλήματα».

«Με στρεσάρει το σινεμά»

Οταν η κουβέντα ξαναγυρνά στην τέχνη, η Σατραπί μιλάει και πάλι ορθά-κοφτά: αγαπημένη της μορφή τέχνης –και μακράν πιο απαιτητική– είναι το σινεμά, «γιατί με στρεσάρει, και όταν αγχώνομαι, δουλεύω καλύτερα, κι επιπλέον, όταν τα πάντα δεν εξαρτώνται από σένα, όπως συμβαίνει στο σινεμά, υπάρχει πάντα κάτι που μπορεί να σε εκπλήξει και να σε διδάξει στο τελικό αποτέλεσμα». Και από εκεί, κατευθείαν στον φεμινισμό («είμαι απλώς υπέρ της ισότητας, δεν γίνεται να κατηγορούμε τους άνδρες και για τα πάντα») και ξανά στην πολιτική («μου αρέσει να πληρώνω φόρους, μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε παροχές και φροντίδα για όλους»). Τελειώνει με αισιοδοξία: «Σε 5-10 χρόνια τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Και στην Αμερική, μετά τον μακαρθισμό, ήρθε το καλοκαίρι της αγάπης…».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή