Εχουμε ξεχάσει, φαίνεται, στην Ελλάδα των παθών, των φανατισμών και του διχασμού ότι δεν είναι διόλου υποχρεωτικό να διαλέγεις πλευρά από τις κεντρικά προσφερόμενες. Στο δίλημμα δηλαδή Μπατίστα ή Φιντέλ, είναι θεμιτό ένας δημοκράτης να απαντήσει: κανένας από τους δυο. Το έκαναν πολλοί πολίτες στον πλανήτη μας ακόμη κι όταν τα δίπολα ήταν πολύ πιο ευανάγνωστα, τότε που επέλεγες μαύρο ή άσπρο, υπήρχαν γενναίοι που αντέτειναν ότι υπάρχει και το γκρίζο.
Οποιος χαρακτηρίζει σήμερα τον μακαρίτη τον Κάστρο δικτάτορα που κυβέρνησε την πατρίδα του με διώξεις και φυλακίσεις αντιφρονούντων και ομοφυλόφιλων, επισημαίνει ότι στην ελεύθερη Κούβα δεν έγιναν ποτέ εκλογές και προσάπτει στον κομαντάντε πρακτική νεποτισμού, δεν τίθεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας, όπως νομίζει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παπαδημούλης. Οποιος απεχθάνεται τον ολοκληρωτισμό με προοδευτικό πρόσημο, δεν σημαίνει ότι, αυτομάτως, καταπίνει αμάσητο τον υπόλοιπο άνισο και θλιβερό κόσμο ως έχει.
Αλλωστε, δεν υπάρχει τίποτα πιο ταπεινωτικό, μεγαλύτερη κατάντια από το να στρατεύεται κάποιος με πάθος στο μη χείρον.
Ο Φιντέλ Κάστρο προφανώς δεν ήταν απλώς ένας ακόμη κόκκινος δικτάτορας. Υπήρξε κάποτε ρομαντικός, οραματιστής, επαναστάτης, ένας νέος ταλαντούχος μορφωμένος Κουβανός, που τα έβαλε με χυδαίες συμμορίες, εγχώριες και εισαγόμενες, που καταδυνάστευαν την Κούβα. Ξεκίνησε ελευθερωτής. Το θλιβερό είναι ότι αυτό το χαρισματικό πλάσμα, που, όπως γράφει ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, διέθετε αχαλίνωτη φαντασία, μεγάλη οξυδέρκεια και του ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η μοίρα του δεν θα ταυτιστεί με κάτι τερατωδώς μεγάλο, κατέληξε ένα γεροντάκι αγκιστρωμένο στην εξουσία που, όταν αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει, την έδωσε στον αδελφό του! Αυτός ο «γάτος» της Λατινικής Αμερικής, μετά 50 χρόνια επαναστατικής διακυβέρνησης, δεν κατάφερε να αναδείξει κανέναν άλλο άξιο, εκτός της οικογένειάς του. Τι ντροπή.
Θλίβομαι για λογαριασμό της αριστεράς που δεν έχει τη γενναιότητα να δει αυτό το δράμα. Να ξεχωρίσει τα πρώτα από τα στερνά, να αναστοχαστεί πάνω στην εξουσία, να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα χωρίς να καταρρεύσει. Τελικά τι κέρδισε η Κούβα; Ελευθερία, ευημερία, δημοκρατία; Ποιος αντέχει την απάντηση «τίποτα»; Ακόμη και το πολυδιαφημισμένο σύστημα υγείας, όπου δήθεν ο Μαραντόνα και ο Αλαίν Ντελόν νοσηλεύονταν στις ίδιες κλινικές με τους εργάτες των ζαχαροκάλαμων, ένας καλοστημένος μύθος ήταν. Αλλού γιατροπορεύονταν οι διάσημοι πελάτες και οι φίλοι του Φιντέλ, μέρος μιας καλοστημένης μηχανής εσόδων και δημοσίων σχέσεων, αλλού η κομματική νομενκλατούρα κι αλλού ο λαός. Ο Κάστρο ήταν ο πιο χαρισματικός από τους επαναστάτες του εικοστού αιώνα. Ενας σταρ, που θαυμάστηκε από καλλιτέχνες, φίλους αλλά και αντιπάλους. Είναι, γι’ αυτό, δυο φορές κρίμα που άφησε πίσω του ερείπια και κουρέλια.