Φθινόπωρο 2006. Ο Διονύσης Σαββόπουλος αναζητεί έναν «παρθένο» χώρο για την παράστασή του «Ο πυρήνας». Επιλέγει ένα μαγαζί στην οδό Βουτάδων, στο Γκάζι, πολύ πριν από την έλευση του μετρό και την άνθηση του real estate – τότε που την περιοχή την έλεγαν υποτιμητικά Γκαζοχώρι… Ετσι ξεκίνησε την (μουσική, ενίοτε και θεατρική) πορεία του το Gazarte. Από τότε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι της Ιστορίας: του χώρου αλλά και της χώρας μας. «Οταν ξεκινήσαμε με τον “Πυρήνα”, ο κόσμος είχε λεφτά και ζούσε ευτυχισμένος σε ένα όνειρο. Τώρα κανείς δεν έχει λεφτά και όλοι είναι σε ένα ψάξιμο. Αλλά πάντα στο ψάξιμο δεν ήμασταν στην Ελλάδα;» όπως έχει πει ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Φθινόπωρο 2016. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: περισσότερα από 2.000 events και 1.000 συναυλίες έντεχνης, ροκ, κλασικής, τζαζ μουσικής, 1.000.000 και πλέον θεατές. Και τo Gazarte συνεχίζει να προσφέρει μαγικές βραδιές. «Πώς έχετε καταφέρει όλοι να μιλούν με τα καλύτερα λόγια για σας;» ρωτώ τον δημιουργό του, Γιάννη Πετρόπουλο. «Μάλλον γιατί αυτά που λέω τα εννοώ, δεν προσποιούμαι για να γίνομαι αρεστός και είμαι συνεπής. Οι καλλιτέχνες δεν αισθάνονται ανασφάλεια. Εχουμε χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης, που δεν είναι αυτονόητη. Στη δουλειά μας, συνήθως όλα είναι ωραία πριν αρχίσουν, όχι και τόσο ωραία στη διαδρομή, και μπορεί να τελειώσουν με τον πιο άσχημο τρόπο».
Πράγματι, όσοι τον γνωρίζουν εξαίρουν την… ντεκλαρέ συμπεριφορά του, την αισθητική του και την προσφορά του στο ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι. Το Gazarte δεν έχει φιλοξενήσει μόνο κορυφαίους Ελληνες καλλιτέχνες και ξένους μουσικούς παγκόσμιας εμβέλειας (από τον Αλ Ντι Μέολα μέχρι τον Μανού Ντιμπάνγκο και τον Χοσέ Φελιτσιάνο), αλλά επιπλέον λειτούργησε -και λειτουργεί- ως φυτώριο νέων καλλιτεχνών, τους οποίους ουδείς γνώριζε, αλλά ο Γιάννης Πετρόπουλος τους «ζύγισε» σωστά, προέβλεψε την εξέλιξή τους και τους έδωσε βήμα. Γιατί για εκείνον, η αγάπη για τη μουσική βρίσκεται πάνω απ’ όλα και ανοίγει δρόμους – έστω και δύσβατους.
Το ίδιο… γονίδιο φαίνεται ότι έχει κληρονομήσει ο γιος του, ο Λεωνίδας, που σπούδασε Κινηματογράφο και Μίντια στην Αγγλία και επέστρεψε στην Ελλάδα για να αναλάβει δράση στην οικογενειακή επιχείρηση. «Η μουσική ήταν ανέκαθεν βασικό συστατικό της ζωής μας. Να σκεφτείς πως, όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σ’ εμένα, ο πατέρας μου έβαζε κλασική μουσική στο αυτοκίνητο “για ν’ ακούει το παιδί και να μαθαίνει”», λέει γελώντας. Τι θαυμάζει στον πατέρα του; «Την ειλικρίνειά του και ότι έχει όραμα. Οταν ήρθε ως επιχειρηματίας στο Γκάζι το 1998 και μας έλεγε ότι αυτή θα γίνει η πιο χοτ περιοχή της Αθήνας, πολλοί γελούσαν. Αλλά επιβεβαιώθηκε. Οταν άρχισε να καλεί ξένους καλλιτέχνες σε μια εποχή που η Αθήνα ήταν στα γκράντε της και είχε να ανταγωνιστεί… μέγαρα, τον αντιμετώπιζαν με καχυποψία. Την πρώτη χρονιά, μπήκαμε μέσα “με τα τσαρούχια”, αλλά εκείνος αποφάσισε την επόμενη να κάνει το ίδιο. Τα κότσια του ζηλεύω και την αισθητική του…»
«Εφτιαξα ένα περιβάλλον-δώρο για το παιδί μου, για να μπορεί να δημιουργήσει μέσα σ’ αυτό», λέει ο Γιάννης Πετρόπουλος. Και ο Λεωνίδας; Πώς φαντάζεται το μέλλον του χώρου την επόμενη δεκαετία; «Ο πατέρας μου σίγουρα θα το έχει γκρεμίσει και ξαναχτίσει καμιά δεκαριά φορές. Η σκηνή μπορεί να βρίσκεται στην πλατεία! Ολο εκπλήξεις είναι το Gazarte. Αλλά αυτή είναι η ομορφιά του…»
Info
Βουτάδων 32-34, Γκάζι, τηλ. 210-34.60.347, www.gazarte.gr. Από ξένους καλλιτέχνες, στη σκηνή του Gazarte θα δούμε, μεταξύ άλλων, τους: Jose Feliciano (28/11), Roy Ayers (10/12), Incognito (22/1), Liz Wright (10/2), John Scofield (11/3), Rufus Wainright (Ιούνιο).
Αλκηστις Πρωτοψάλτη: «Μέσα από τη μουσική υπάρχει ακόμη ελπίδα»
10 χρόνια Gazarte: «Ο χώρος του είναι μοναδικός, ένα πολύ οικείο περιβάλλον, μια μεγάλη αγκαλιά. Πίσω από καθετί διακρίνεις τον σεβασμό στον καλλιτέχνη και στον θεατή, και την απέραντη αγάπη για τη μουσική. Και αυτά οφείλονται στον Γιάννη Πετρόπουλο. Αλλά και στον Λεωνίδα, τον γιο του, που πήρε τον σπόρο, τον φύτεψε και τον κάνει σιγά-σιγά δέντρο, και στην Αιμιλία Πετροπούλου, που είναι πανταχού παρούσα. Εχουμε μεγάλη λαχτάρα, με τον Στέφανο Κορκολή, να ξαναπαίξουμε στο Gazarte».
10 χρόνια στη ζωή της «Ηταν μια δεκαετία έντονη, με πολλή μουσική, ταξίδια σε όλο τον κόσμο και γεγονότα που μου δημιούργησαν πληθώρα συναισθημάτων. Η απώλεια της μητέρας μου. Η συναυλία στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου και στο Μetropolitan Museum της Νέας Υόρκης. Η περιοδεία εκτός συνόρων με «Τα χρώματα της Ελλάδας». Η τιμητική θέση στο υπουργείο Τουρισμού. Τα Special Olympics στο Καλλιμάρμαρο. Οι παραστάσεις με τα Μαντολίνα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το Ηρώδειο με τους ποιητές. Και… και… και… Είναι τόσο πολλά! Την τελευταία δεκαετία νιώθω μεγάλο… τριγμό μέσα μου για την κατάσταση στην Ελλάδα και το μεταναστευτικό. Οι νέοι που φεύγουν για να βρουν καλύτερες συνθήκες, η αβεβαιότητα σε όλα τα επίπεδα, η άδικη συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας με συγκλονίζουν. Ζηλεύω την κανονική ζωή των ανθρώπων στο εξωτερικό και τα γέλια τους. Μου λείπει τόσο πολύ αυτό στην Ελλάδα. Αλλά μου έρχεται συχνά στο μυαλό κάτι από τον Καζαντζάκη: “Να προχωράς, να βλέπεις την άβυσσο μπροστά σου και να μην καταδέχεσαι να τρομάξεις”. Νιώθω τυχερή, λοιπόν, που σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς μπορώ μέσα από τη μουσική να νιώθω ότι υπάρχει ακόμα φως, ελπίδα, ανάσα».
Η παράσταση της Αλκηστης Πρωτοψάλτη και του Στέφανου Κορκολή «Ενα πιάνο, μια φωνή», που αγαπήθηκε όσο λίγες και παρουσιάστηκε για δύο ολόκληρες σεζόν στο Gazarte, κάνει… «Reunion» στις 2, 5, 9, 12, 16 και 19 Δεκεμβρίου.
Σταύρος Ξαρχάκος: «Ενα καταφύγιο για όλους μας»
10 χρόνια Gazarte «Αυτός ο χώρος είναι ξεχωριστός. Και όχι μόνο γιατί έχουν περάσει σπουδαίοι καλλιτέχνες από τη σκηνή του, αλλά και, κυρίως, για το ηχητικό και μουσικό περιεχόμενο –δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “ρεπερτόριο”, γιατί δεν μου αρέσει– που έχουν παρουσιάσει. Αυτό που επίσης με γοητεύει στο Gazarte είναι το στοιχείο της έκπληξης: ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει, τι θα σου… ξημερώσει. Είναι η δημιουργική τρέλα του Γιάννη Πετρόπουλου που το έχει μετατρέψει σε ένα καταφύγιο για όλους εμάς. Νιώθω πως, ακόμα και πυρηνική καταστροφή να γίνει, εδώ θα είμαστε ασφαλείς!»
10 χρόνια στη ζωή του «Οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν – και μας αλλάζουν. Ευτυχώς! Φυσικά δεν αποτελώ εξαίρεση. Βέβαια, ο πυρήνας σου, ο άνθρωπος που είσαι, επί της ουσίας μένει ο ίδιος. Αλλά οι στιγμές που ζεις είναι διαφορετικές και τα συναισθήματα που σου προκαλούν επίσης. Εκτός από το κομμάτι της δουλειάς μου, λοιπόν, που είχε πολλές δημιουργικές στιγμές, μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια υπήρξαν και κάποιες πολύ σημαντικές προσωπικές – όπως το ότι παντρεύτηκα και απέκτησα δύο παιδιά. Ολα αυτά μου δίνουν χαρά και δύναμη. Πλησιάζουν οι γιορτές και η Ηρώ (σ.σ. η σύζυγός του, Ηρώ Σαΐα) θέλει να στολίσουμε ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εγώ μόνο ένα καραβάκι έβαζα μέχρι τώρα – ξέρεις, το παραδοσιακό. Αλλά φέτος, που θα έχουμε και τα μικρά στο σπίτι, θα της κάνω το χατίρι…»
Στις αρχές του 2017, ο Σταύρος Ξαρχάκος θα παρουσιάσει τη μουσική του για τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, με ερμηνευτή τον Γιάννη Παλαμίδα.
Ευανθία Ρεμπούτσικα: «Αμέτρητες στιγμές συγκίνησης»
10 χρόνια Gazarte «Λες και ήταν χθες θυμάμαι τον Γιάννη Πετρόπουλο να μαστορεύει, για να ανοίξει ο χώρος. Από εκείνον ξεκίνησε το “θαύμα του Gazarte”: από την αισθητική του, το νοιάξιμό του για τους καλλιτέχνες, τον σεβασμό του στο κοινό, την αγάπη του για τη μουσική, τις επιλογές το. Πνεύμα ανήσυχο, ποτέ δεν επαναπαύεται, πάντα κάτι καινούργιο θα σκεφτεί. Δεν είναι μαγαζάτορας, είναι καλλιτέχνης. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει δώσει βήμα σε νέους ανθρώπους, των οποίων την εξέλιξη προέβλεψε. Του οφείλουμε αμέτρητες στιγμές συγκίνησης και ως μουσικοί και ως θεατές. Γι’ αυτό και, όποτε ετοιμάζω κάτι καινούργιο, πάντα θα περάσω να το κουβεντιάσω μαζί του. Εμπιστεύομαι την κρίση και το ένστικτό του».
10 χρόνια στη ζωή της «Κύλησαν με δουλειά και εξωστρέφεια: έγραψα πολλές μουσικές, κυρίως για τον κινηματογράφο, και έδωσα πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εκανα και αρκετά λάθη, αλλά είναι χρήσιμα και αυτά. Το θέμα είναι πώς συνεχίζεις αφού τα συνειδητοποιήσεις, ποιες είναι οι επιλογές σου μετά. Μόνοι μας χτίζουμε και την καριέρα, και τη ζωή μας γενικότερα. Οι παραστάσεις που θα κάνουμε με την Ελλη τον Δεκέμβριο θα είναι, κατά κάποιον τρόπο, αποχαιρετιστήριες. Φεύγω από τη χώρα μας, μεταναστεύω! Με τη νέα χρονιά θα εγκατασταθώ στις Βρυξέλλες. Ενιωσα ότι εγκλωβίστηκα στην Ελλάδα της κρίσης, ότι τα όνειρά μου δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν εδώ. Δεν ήταν εύκολη απόφαση, αλλά έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος της στασιμότητας…»
4, 11, 18 και 25 Δεκεμβρίου, μαζί με την Ελλη Πασπαλά επιστρέφουν στο Gazarte, για μια παράσταση με θηλυκή ματιά και ευαισθησία.
Ελευθερία Αρβανιτάκη: «Multiculti πολιτισμός επιπέδου!»
10 χρόνια Gazarte «Από τη μέρα που το Gazarte άνοιξε για πρώτη φορά ήταν και παραμένει μια μεγάλη έκπληξη· πρωτοποριακό σε όλα τα επίπεδα. Πόνταρε στον unplugged ήχο –αλλά με δύναμη και ένταση– καθώς και στην οικειότητα, και έκανε τη διαφορά. Αλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ως κοινό ένα μουσικό πρόγραμμα: το απολαμβάνεις, χωρίς να στερείσαι τίποτα απ’ όσα περιμένεις (και) από ένα κλαμπ. Επιπλέον, έχει διαμορφώσει μια μοναδική μουσική ταυτότητα, με άποψη και για το ελληνικό και για το ξένο ρεπερτόριο. Eχουμε δει καταπληκτικές παραστάσεις εδώ, γκρουπ και καλλιτέχνες που τους ακούγαμε μόνο στο ραδιόφωνο. Multiculti πολιτισμός επιπέδου!
10 χρόνια στη ζωή της «Αναγκαστικά, αυτό που μένει από αυτή τη δεκαετία είναι η κρίση και τα επακόλουθά της, στη δική μου ζωή και στη ζωή των ανθρώπων γύρω μου. Οσα αντιμετωπίζουμε προκαλούν αναπόφευκτα δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση, σε κάνουν να βάζεις ξανά όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι, να σκέφτεσαι τι είναι, τελικά, η πολιτική και πώς πρέπει να ασκείται. Ή μήπως ήρθε το τέλος της; Ολα τα αναθεωρείς: την κοινωνική σου παρουσία, την πολιτική σου σκέψη. Εχεις προβλήματα, όπως και οι συγγενείς και οι φίλοι σου. Κάποιες φορές μπορείς να τους συνδράμεις, κάποιες όχι. Για μένα, λοιπόν, αυτά τα δέκα χρόνια ήταν χρόνια πικρίας, με εκλάμψεις δημιουργικότητας και χαράς. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τέτοια “διαλείμματα”…»
Στις 6 και 13 Μαρτίου 2017, η Ελευθερία Αρβανιτάκη θα βρίσκεται στο Gazarte για να μας θυμίσει –και να θυμηθεί– ουσιώδεις στιγμές από την προσωπική της δισκογραφία.
Ελλη Πασπαλά: «Σέβεται και τον καλλιτέχνη, και τον θεατή»
10 χρόνια Gazarte «Είναι ο αγαπημένος μου χώρος στην Αθήνα: όμορφος, ζεστός και φιλόξενος. Φροντίζει και σέβεται εξίσου τον καλλιτέχνη και τον θεατή και στέκεται με ευλάβεια απέναντι στη μουσική. Για μας που παίζουμε εδώ είναι πραγματικά συγκινητικό να εισπράττουμε αυτή την τόσο μεγάλη εκτίμηση και αποδοχή. Και όχι μόνο από την οικογένεια Πετρόπουλου, αλλά από όλους τους εργαζομένους, που μας υποδέχονται πάντα με απροσποίητο χαμόγελο».
10 χρόνια στη ζωή της «Εχω αλλάξει πολύ και καθόλου! Τι σημαίνει αυτό; Ποτέ δεν ήμουν μέσα στα πράγματα όσον αφορά την προβολή μου –έχω ένα… θεματάκι μ’ αυτό, αλλά έτσι είμαι–, κι αυτό δεν έχει διαφοροποιηθεί. Αλλά πλέον είμαι πιο άνετη με τον εαυτό μου, νιώθω καλύτερα μέσα στο πετσί μου και με όσα έχω πετύχει στον χώρο της μουσικής, χαίρομαι που εξακολουθώ να κάνω αυτό που αγαπώ χωρίς εκπτώσεις. Είχα ακόμα και την πολυτέλεια να εξαφανιστώ για ένα διάστημα, όποτε το είχα ανάγκη. Από την άλλη, έχω ένα υπέροχο παιδί, που μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια το είδα να μεγαλώνει και να γίνεται ένας ωραίος άνθρωπος. Είναι στα δεκαεπτά και ψάχνει πανεπιστήμιο για τις σπουδές του. Επίσης, έχω την υγεία μου, είμαι καλά με φίλους και συγγενείς που αγαπώ. Μπορώ να μην αισθάνομαι ευγνωμοσύνη; Ολα γίνονται. Οχι χωρίς κόπο και δυσκολία, αλλά έτσι είναι: πρέπει ανά πάσα στιγμή να είσαι έτοιμος να δώσεις τις μάχες σου».
4, 11, 18 και 25 Δεκεμβρίου, μαζί με την Ευανθία Ρεμπούτσικα επιστρέφουν στο Gazarte, για μια παράσταση με θηλυκή ματιά και ευαισθησία. Επίσης, στις αρχές του 2017 θα συμμετάσχει στην παράσταση του Theater Stage «Φτηνά τσιγάρα», σε μουσική Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και σκηνοθεσία Ρένου Χαραλαμπίδη.
Λίνα Νικολακοπούλου: «Εχουμε κοινό αισθητικό κώδικα»
10 χρόνια Gazarte «Αισθητικά ο χώρος είναι άψογος και δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσει. Εχει και μια ευγένεια που διέπει καθετί. Κάθε φορά που παρουσιάζω κάτι καινούργιο, αισθάνομαι ευθύνη και αγωνία, θέλοντας αυτό που έχω στο μυαλό μου να το καταφέρω· αλλά στη συνεργασία με το Gazarte όλα είναι πιο εύκολα, γιατί υπάρχει ένας κοινός αισθητικός κώδικας. Οταν πρότεινα στον Γιάννη Πετρόπουλο τον κύκλο “Ενας λόγος παραπάνω”, με ρώτησε γιατί ήθελα να το κάνω. Του απάντησα: γιατί αγαπώ την επικοινωνία και γιατί μας δένει, δημιουργεί υγιή κοινωνικό ιστό, το να συναντιόμαστε, να συζητούμε με ανθρώπους που εκτιμούμε, να έχουμε αναμνήσεις από αυτούς. Να μην τους έχουμε στο μυαλό μας μόνο ως ονόματα σε εξώφυλλα βιβλίων ή ως στιγμιότυπα από τηλεοπτικές εκπομπές. Με αυτή τη φιλοσοφία συνεχίζω».
10 χρόνια στη ζωή της «Εχω αλλάξει πολύ αυτά τα δέκα χρόνια. Αναμενόμενο, αφού η βάση μας, το δούναι και λαβείν με τις δισκογραφικές εταιρείες, χάθηκε, σαν να έγινε ένας σεισμός και καταποντίστηκαν όλα. Ηταν ένα δύσκολο πέρασμα. Είναι επώδυνο να επενδύεις σε δομές πολιτισμού που, όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων, ήταν σαθρές, χτισμένες πάνω στην άμμο. Προσπάθησα, παρά ταύτα, να μείνω όρθια και να δω πώς μπορώ να συνεχίσω να δημιουργώ, διευρύνοντας την οπτική μου γωνία και παρατηρώντας πάντα τα ζητήματα του τραγουδιού και τη δουλειά των νέων παιδιών, τα οποία βλέπω πως έχουν μεγαλύτερη ελευθερία στην έκφρασή τους. Ναι, τίποτα δεν είναι ίδιο στη ζωή μου, αλλά γι’ αυτό που πιστεύει καθένας αξίζει να αγωνίζεται, έστω κι αν όλα γύρω του είναι γκρεμισμένα. Αν το όνειρό σου είναι δυνατό, βρίσκεις τρόπο. Είμαστε ακόμα ζωντανοί – όπως λέει και η στιχουργός!»
Η παράσταση «8 Ρώσσοι ποιητές τραγουδούν Ελληνικά», βασισμένη σε μια ιδέα-πρόταση της Λίνας Νικολακοπούλου, παρουσιάζεται κάθε Κυριακή του Νοεμβρίου στο Theatre Stage του Gazarte.
Δήμητρα Γαλάνη: «Εχει κάτι από τις μπουάτ της Πλάκας»
10 χρόνια Gazarte «Τι ιδιαίτερο έχει αυτός ο χώρος; Πολιτισμό έχει! Από την ώρα που μπαίνεις μέχρι την ώρα που βγαίνεις. Είναι μια όαση πολιτισμού μέσα στο χάος. Ο Γιάννης Πετρόπουλος έχει κάνει έναν άθλο, γι’ αυτό και είμαστε κοντά του – και, παρά τις αντιξοότητες που υπάρχουν σ’ αυτό που λέγεται αγορά, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Αν ήμασταν σε μια χώρα όπου τα πράγματα θα ήταν “κανονικά”, το Gazarte θα ήταν προστατευόμενο είδος. Δύσκολα βρίσκω πια χώρους που να μπορούν να φιλοξενήσουν ακουστικά πράγματα αλλά ταυτόχρονα συμμετοχικά. Αυτή τη χρυσή ισορροπία την οποία απολαμβάνω εδώ, εγώ που είμαι… παλιός άνθρωπο, είχα να τη δω από τις μπουάτ της Πλάκας, όπου ο κόσμος συμμετείχε και διασκέδαζε, αλλά με ένα μέτρο, το οποίο οριζόταν από το υλικό που ακουγόταν εκεί. Με τον καιρό, αυτό χάθηκε, γιατί αλλοιώθηκε όλος ο κοινωνικός ιστός. Εδώ το ξαναβρήκα. Το Gazarte είναι ένα σταθερό έδαφος όταν γύρω σου όλα βουλιάζουν».
10 χρόνια στη ζωή της «Η ζωή μου δεν έχει αλλάξει πολύ. Μόνο η διάθεσή μου να εκφραστώ μέσα από το έργο μου έχει αυξηθεί· είναι απόλυτα ζωτική ανάγκη και μια υγιής αντίδραση. Κάθε φορά που η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με ζόρικες καταστάσεις, η τέχνη ανθίζει. Χαίρομαι που βλέπω νέα παιδιά να δημιουργούν, που δεν τα έχει καταπλακώσει η λαίλαπα του mainstream, που τα ανακλαστικά τους λειτουργούν. Οι τεχνοκράτες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η παιδεία και ο πολιτισμός είναι πολυτέλειες και τα μόνα που πρέπει να μας απασχολούν είναι θέματα του τύπου “τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, πέντε το λαδόξιδο”. Κάθε άλλο… Αν μιλάμε για μια νέα στρατηγική, για ένα νέο όραμα για τη χώρα μας τα βήματα είναι πολύ συγκεκριμένα και ξεκινούν από αυτά ακριβώς: την παιδεία και τον πολιτισμό μας».
Στις 5 και 12 Μαρτίου 2017, η Δήμητρα Γαλάνη θα βρίσκεται στο Gazarte, με δύο σπουδαίους μουσικούς δίπλα της, τον Σπύρο Μάνεση στο πιάνο και τον Θωμά Κωνσταντίνου στα ούτι/τζουρά/λαούτο.