Τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό. Αποκαλύπτουν νέους ορίζοντες, τοπία που δεν τα έχεις φανταστεί, ήθη πρωτόγνωρα ιθαγενών. Ακόμη και ο ήχος της ξένης γλώσσας που ακούει κάποιος μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο της σκέψης του. Ειδικά αν το μυαλό σου είναι παρθένο, έτοιμο να γονιμοποιηθεί από την εμπειρία του ξένου, του διαφορετικού. Και αν είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον πρωθυπουργό μας είναι ότι αυτά τα δύο χρόνια που μας κυβερνά δεν αξιοποίησε τον χρόνο του ταξιδεύοντας. «Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Πέρυσι, επιστρέφοντας από τη Γερμανία, είχε δηλώσει εντυπωσιασμένος από το παράξενο έθιμο των εκεί ευρωπαϊκών φύλων τα οποία απαιτούν από τον συνομιλητή τους να τους λέει την αλήθεια. Αισθάνθηκε την ίδια συγκίνηση που κατέλαβε τον Μαγγελάνο όταν πέρασε από τον έναν ωκεανό στον άλλον, αφού τον είχαν εντυπωσιάσει οι πλατύποδες Παταγώνες.
Εκτός από το φιλοπερίεργον του ανδρός εντυπωσιάζει και η προσαρμοστικότητά του, γεγονός που αποδεικνύει τη δίψα του για γνώση και για νέες εμπειρίες. Αφομοιώνει με εκπληκτική ευκολία τις εκάστοτε προφορές και, προκειμένου να μην προσβάλει τους οικοδεσπότες του, υιοθετεί τα ήθη τους και τρώει ό, τι του σερβίρουν αγόγγυστα. Στο Βερολίνο του μακρινού Βορρά εμφανίστηκε ως σοσιαλδημοκράτης Ευρωπαίος ηγέτης. Στις Βρυξέλλες είδε την ομήγυρη να διαπραγματεύεται και για να μην τους στενοχωρήσει έκανε κι αυτός ότι διαπραγματεύεται. Στην πέραν του Ατλαντικού Βασιγκτώνα χάιδεψε τους διψασμένους για λαϊκό αίμα επενδυτές, παραθέτοντας με καταιγιστική άνεση λέξεις στη σειρά και στα αμερικανικά. Μπορεί να μην έβγαζαν κανένα νόημα, όμως το γεγονός ότι ο κ. Κλίντον πήγε να σκάσει στα γέλια ακούγοντάς τον, δείχνει ακόμη και στον πιο δύσπιστο την ευχάριστη εντύπωση που τους έκανε.
Ορισμένοι τον λοιδόρησαν επειδή ξέχασε πως το Στρασβούργο είναι στη Γαλλία, η δε Λέσβος, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι το ίδιο νησί με τη Μυτιλήνη. Παραγνωρίζουν ότι η δίψα του για νέους τόπους και νέες εμπειρίες είναι ακόρεστη και προτιμά να νομίζει ότι πήγε σε δύο νησιά αντί για ένα και σε δύο χώρες αντί για μία. Με τον αδόκητο θάνατο του θαλερού ηγέτη της Κούβας, του δόθηκε η ευκαιρία να φρεσκάρει τα ισπανικά του βροντοφωνάζοντας: «Hasta la Victoria siempre». Κι ενώ σε γενικές γραμμές τον λόγο του τον βρήκα αντάξιο του ιστορικού μεγέθους και του διανοητικού μεγαλείου του πρωθυπουργού μας, μία αποστροφή με έβαλε σε σκέψεις. Τι εννοούσε ότι το παράδειγμα του Κάστρο θα τον οδηγεί; Σκοπεύει μήπως κι αυτός να κάνει εκλογές σε εξήντα χρόνια, αφού παραδώσει την εξουσία σε συγγενείς πρώτου βαθμού;
Οφείλω πάντως να παραδεχθώ ότι ο κ. Τσίπρας, ως άλλος Οδυσσεύς, σε όσους ξένους τόπους κι αν περιπλανηθεί δεν ξεχνάει την Ιθάκη του. Και πάντα ονειρεύεται την επιστροφή στο φτωχικό βασίλειό του. Γιατί, στο κάτω κάτω, τι είναι η ευτυχία; Εξω να βαράει ο χιονιάς κι αυτός στη θαλπωρή της εστίας να αφηγείται στον θείο Αλέκο τα θαύματα που είδε εκεί πέρα, ενώ ρουφούν και οι δύο το εξαιρετικό ρούμι που μόλις έφερε απ’ την Αβάνα. Και να αισθάνεται, ενώ φυσάει δαχτυλίδια καπνού από το πούρο του, ότι η ζωή τον ανταμείβει για τους κόπους του. Του φτάνει που βλέπει το αστραφτερό βλέμμα του θείου Αλέκου κάτω απ’ το βλέφαρο, σαν καρδερίνα που μόλις απελευθερώθηκε από το κλουβί της. Του φτάνει να ακούει τη βραχνή από σοφία φωνή του να του λέει:
«Τι λες, βρε Αλέξη; Είδες και τον Μαδούρο; Μίλησες με τον Ορτέγκα; Πόσα έχουν να δουν τα μάτια μου ακόμη; Πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος!».