Δύο ξεχωριστές συναυλίες μουσικής δωματίου πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα. Ξεχωριστές λόγω του συνδυασμού των οργάνων αλλά και λόγω της ποιότητας των ερμηνειών. Δύο πιάνα είναι πάντοτε συναρπαστικά, ιδιαίτερα όταν τα παίζουν η Λευκή Καρποδίνη και ο Μάικλ Μπράουνλι Ουόκερ, ενώ ο ευαίσθητος ήχος του φλάουτου της Ναταλίας Γεράκη βρήκε εξαιρετικό συνοδοιπόρο στο πρόσωπο του Απόστολου Παληού.
Στις 22 Οκτωβρίου, Καρποδίνη και Ουόκερ απηύθυναν στο αθηναϊκό κοινό την τρίτη τους «Πρόσκληση σε χορό» από την αίθουσα «Αρης Γαρουφαλής» του Ωδείου Αθηνών. Αυτή τη φορά η βραδιά ήταν επικεντρωμένη σε έργα Γάλλων συνθετών για δύο πιάνα ή για πιάνο με τέσσερα χέρια. Το πρόγραμμα, πραγματικό πανόραμα γαλλικής μουσικής, περιλάμβανε τα τρία «Ρομαντικά βαλς» του Σαμπριέ, τον περίφημο «Μάκαβριο χορό» του Σεν-Σανς, τον κεφάτο και πολύχρωμο «Σκαραμούς» του Μιγιό, το μεγαλόπρεπο «Βαλς» του Ραβέλ, τη γοητευτική «Μικρή σουίτα» του Ντεμπισί και δύο αποσπάσματα από τον «Ασωτο υιό» του ιδίου. Συμπληρώθηκε δε εκτός προγράμματος με την περιπαικτική «Αναχώρηση για τα Κύθηρα» του Φρανσίς Πουλένκ. Μια βραδιά γεμάτη προκλήσεις, που κύλησαν χωρίς κανείς να αντιληφθεί τις δυσκολίες, καθώς το ντούο Καρποδίνη – Ουόκερ ήταν όπως πάντα πολύ καλά προετοιμασμένο και άριστα συντονισμένο.
Αψογος συντονισμός
Αμέσως, από τα γοητευτικά βαλς του Σαμπριέ, που άνοιξαν το πρόγραμμα, φάνηκε η σύμπνοια των δύο μουσικών σε ό,τι αφορούσε τον τρόπο ερμηνείας, την ευελιξία στη διάπλαση της μελωδικής γραμμής, την άρθρωση των φράσεων και τις απαραίτητες αυξομειώσεις ταχύτητας και δυναμικής ώστε να αναπνέει η μουσική. Η τετραμερής «Μικρή σουίτα» του Ντεμπισί ξεκίνησε με το απαλό λίκνισμα της βάρκας που περιγράφει το πρώτο μέρος, συνεχίστηκε παιχνιδιάρικα με την «Ακολουθία», κομψά και ανάλαφρα στο «μενουέτο» και ολοκληρώθηκε με το πρωτίστως ρυθμικό «μπαλέτο».
Ο «Μακάβριος χορός» του Σεν-Σανς δόθηκε δυναμικά από τους δύο πιανίστες, ενώ ο «Σκαραμούς» ανέδειξε την ανάλαφρη πλευρά τους και κορυφώθηκε με την τελική ερωτική σάμπα. Αναμφίβολα την καλύτερη ερμηνεία απέσπασε το «Βαλς» του Ραβέλ, καθώς οι δύο πιανίστες ανταποκρίθηκαν με μεγάλη άνεση στις προκλήσεις του έργου, χειριζόμενοι με εξαιρετική ευελιξία το μουσικό κείμενο και κλιμακώνοντας σταδιακά την ερμηνεία μέχρι την τελική μεγαλόπρεπη κατάληξη.
Ως υποσημείωση, αξίζει να σημειωθεί ότι στις τόσες δεκαετίες ζωής του το Ωδείο Αθηνών δεν φρόντισε ούτε σε εποχές παχιών αγελάδων να διαμορφώσει την ακουστική της μιας και μόνης αίθουσας συναυλιών που διαθέτει, όχι τόσο προκειμένου να στηρίξει τη συναυλιακή δραστηριότητα, αλλά πρωτίστως για εκπαιδευτικούς λόγους, έτσι ώστε οι μαθητές του να εξοικειώνονται με τον σωστό ήχο. Σήμερα, σε μέρες ισχνών αγελάδων, φαίνεται πως δεν βρίσκεται φιλόμουσος χορηγός ούτε καν για τα στοιχειώδη.
Πλαστικότητα και έκφραση
Λίγες μέρες αργότερα, στις 7 Νοεμβρίου, στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», πραγματοποιήθηκε το ενδιαφέρον ρεσιτάλ της φλαουτίστριας Ναταλίας Γεράκη και του πιανίστα Απόστολου Παληού. Το πρόγραμμα περιλάμβανε έργα μουσικής δωματίου Ρώσων συνθετών ειδικά γραμμένα για φλάουτο και πιάνο αλλά και μεταγραφές. Κάλυπτε δε ευρύ φάσμα ιδιωμάτων από τον «Κορυδαλλό» του Γκλίνκα, ο οποίος ολοκληρώθηκε πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα, μέχρι τη «Σουίτα σε παλαιό ύφος» του Σνίτκε, έργο του 1972.
Η συγκεκριμένη σύνθεση, με την οποία ξεκίνησε το πρόγραμμα, ανήκει στις πλέον προσιτές του Σνίτκε, καθώς υιοθετεί ύφος οικείο στον ακροατή. Τα πέντε μέρη της στρέφονται με διπλό τρόπο προς γνωστά ακούσματα περασμένων εποχών, αφενός αναφερόμενα κατευθείαν σε σουίτες του 18ου αιώνα, αφετέρου έμμεσα, αναφερόμενα σε έργα άλλων Ρώσων συνθετών που έπραξαν το ίδιο πριν από τον Σνίτκε, όπως ο Στραβίνσκι στον «Πουλτσινέλα» του. Ο ήχος του φλάουτου ταιριάζει ιδιαίτερα στη μουσική αυτή, ίσως καλύτερα και από το βιολί, που προβλέπει ο συνθέτης στην αρχική γραφή του έργου.
Ο «Κορυδαλλός», έργο για πιάνο, δόθηκε από τον Απόστολο Παληό με ιδιαίτερα «ρευστή» μελωδική γραμμή και μεγάλη μουσικότητα: άριστα δεμένες μεταξύ τους οι νότες κυλούσαν αβίαστα, ενώ ο πιανίστας σχημάτιζε τις φράσεις με πλαστικότητα, η οποία διασφάλιζε την κίνηση μέσα από ελαφρές πυκνώσεις και αραιώσεις σε δυναμική και ταχύτητες. Το «Τραγούδι του Αηδονιού», ένα απόσπασμα από το ομότιτλο «λυρικό παραμύθι» του Στραβίνσκι, αποδόθηκε εκφραστικά από τη Ναταλία Γεράκη, ενώ τα αποσπάσματα από έργα του Αράμ Χατσατουριάν έδωσαν στη φλαουτίστρια την ευκαιρία να επιδείξει τη δεξιοτεχνία αλλά και τον λυρισμό της, σε σκηνές όπως το «Αντάτζιο του Σπάρτακου και της Φρυγίας» από το μπαλέτο «Σπάρτακος» και ο «Χορός των σπαθιών» από το μπαλέτο «Γκαγιανέ».
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε λυρικά με τον Παληό να ερμηνεύει την «Ελεγεία» αρ.1 από τα «Φανταστικά κομμάτια» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ και τη Γεράκη να «απαντά» με την εξίσου νοσταλγικά μελωδική άρια του Λένσκι από την όπερα «Ευγένιος Ονιέγκιν» του Τσαϊκόφσκι, σε μεταγραφή. Η συναυλία έκλεισε με την εξαιρετική απόδοση της Σονάτας αρ.2 για φλάουτο και πιάνο του Προκόφιεφ, που οι δύο μουσικοί απέδωσαν με μουσικότητα και δεξιοτεχνική σιγουριά.