Μαρία Μαρκουλή
δημοσιογράφος, συγγραφέας
Ας υποθέσουμε για το καλό όλων μας ότι για το «Last Christmas» έχει πιάσει η συλλογική ευχή και έχει πιαστεί στα γρανάζια των περυσινών Χριστουγέννων, ακίνδυνο και μπαγιάτικο σαν χαλασμένος από την υγρασία κουραμπιές. Ποτέ δεν χάνουμε ελπίδα, έτσι; Ετσι κι αλλιώς κάθε χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι περνάει άνετα στην κατηγορία «love to hate» από τη στιγμή που παίζει στο repeat και σε ακολουθεί εκνευριστικά ως ringtone ή καταναλωτικό συνοδευτικό – για ποια κατανάλωση μιλάμε άλλωστε;
Και φτάνω εδώ: στο «βασανιστικό» τραγούδι/ερώτημα της politically correct και των καλών προθέσεων συνείδησης: «Do They Know It’s Christmas? ». Με την πλούσια κομπανία των ποπ σταρ και εκείνη την 80’s ανατριχίλα, όπου όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά μοιράζονται τα λόγια και τη μουσική στο τραγούδι (ρεκόρ πωλήσεων τότε), που όσο αφύπνισε άλλο τόσο βόλεψε το δήθεν φιλάνθρωπο πνεύμα (και των εορτών) και έγινε μέρος κι αυτό στο χριστουγεννιάτικο σκηνικό.
Ιδιαίτερη μνεία στην ερμηνευτική κορώνα του Μπόνο στον παγερό και άστοχο στίχο «Well tonight, thank god it’s them instead of you». Και πώς να κάνεις ότι δεν το άκουσες;
Σταύρος Διοσκουρίδης
δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός «Εν Λευκώ» 87.7 FM
Τα Χριστούγεννα πρέπει να είναι κανείς στην Αθήνα ανάμεσα στους κιτς στολισμούς και στα εκνευριστικά φωτάκια. Ακόμα και όλοι αυτοί οι ψυχαναγκασμοί το έχουν το ενδιαφέρον τους. Να φας μελομακάρονο, να κάνεις κάτι την Πρωτοχρονιά. Οταν μεγαλώνεις, το πρόβλημα δεν είναι ότι όλα αυτά μπορεί να θεωρούνται σάχλες, αλλά ότι δεν καταλαβαίνεις πια ούτε πότε αρχίζουν ούτε πότε τελειώνουν.
Ετσι, σε αυτό το πλαίσιο αποδοχής του χαζοχαρούμενου, με συγκινούν πάντα ταινίες που λένε με εφιαλτικό τρόπο ότι θα πάνε όλα καλά. Το «Love Actually» του Ρίτσαρντ Κέρτις έκανε το 2003 να είναι η πιο γλυκανάλατη χρονιά της προηγούμενης δεκαετίας. Εκεί o Μπιλ Νάι υποδύεται τον Μπιλ Μακ, έναν ξεπεσμένο ροκ σταρ που ξαναβρίσκει τo μότζο του τραγουδώντας μια χριστουγεννιάτικη μπαλάντα. Το «Christmas Ιs All Around» γίνεται επιτυχία και εκτός ταινίας με κάτι στίχους που δεν σημαίνουν τίποτα παραπάνω απ’ όσα υποδηλώνει ο τίτλος, αλλά τονίζουν με σαφήνεια την αφέλεια που πρέπει να έχουν οι γιορτές.
Γιώργος Μουχταρίδης
ραδιοφωνικός παραγωγός,
διευθυντής «Pepper» 96.6 FM
Αβίαστα το «Last Christmas», το τραγούδι των Wham – για την ακρίβεια του Τζορτζ Μάικλ. Η ευκολία της απάντησης αυτής αδικεί ένα καλογραμμένο συνθετικά και εμπνευσμένο τραγούδι, γεμάτο όμως από όλα αυτά τα κλισέ που χαρακτήρισαν και χαρακτηρίζουν ακόμη και σήμερα τη δεκαετία του ’80. Από το παρωχημένο ηλεκτρονικό μπιτάκι, στα γλυκερά φωνητικά μέχρι την αποθέωση της αισθητικής της εικόνας του βίντεο κλιπ. Ολα θυμίζουν κλισέ.
Τίποτε, όμως, από όλα αυτά δεν είναι τόσο ισχυρό όσο το εξαντλητικό overdose που υφίσταται κανείς μέρες σαν κι αυτές, όταν όλα γύρω του συνωμοτούν, ώστε το «Last Christmas» να το ακούει σχεδόν σε όλα τα μέρη όπου θα βρεθεί.
Η γενιά μας, όπως και οι γενιές που ακολουθούν, θα έχουν το «προνόμιο» να ζήσουν στιγμές που η αγάπη τους για κάτι θα μετατρέπεται και θα εναλλάσσεται εύκολα σε μίσος.
Αν κάποτε για πολλούς από εμάς τα μίντια ήταν παράθυρο που άνοιγε νέους δρόμους και διεύρυναν την αντίληψή μας για τον κόσμο, σήμερα, μέσα από την υπερβολική προβολή μάς δημιουργούν τη διάθεση να κλειστούμε λίγο περισσότερο στο κέλυφός μας για να προστατεύσουμε αυτά που αγαπάμε! Το «Last Christmas» γράφτηκε πριν από 32 χρόνια και για πολλούς ανήκει στην κατηγορία των μοντέρνων κλασικών. Λίγη αγρανάπαυση πιθανόν να μας έκανε να το αγαπήσουμε ξανά. Σαν μια ανάμνηση από έναν κόσμο μακρινό και αθώο.