Eνα «αιωρούμενο» αεροδρόμιο, ένα γυάλινο κέλυφος πάνω από το Μανχάταν, ένα μουσείο Γκούγκενχαϊμ στο East River, ένας ουρανοξύστης σχεδιασμένος από τον Αντόνι Γκαουντί, μια γέφυρα αποτελούμενη από κτίρια διαμερισμάτων: η Νέα Υόρκη ανέκαθεν υπήρξε πηγή έμπνευσης για τους αρχιτέκτονες, είτε γιατί αναζητούσαν λύσεις στα προβλήματα που αναπόφευκτα συνόδευαν την ταχύτατη ανάπτυξη της μεγαλούπολης είτε επειδή απλώς λαχταρούσαν να αφήσουν τα ίχνη τους εκεί όπου χτυπούσε η καρδιά του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Αν ορισμένα από τα πιο μεγαλόπνοα σχέδιά τους είχαν υλοποιηθεί, η πόλη που γνωρίζουμε σήμερα θα ήταν αρκετά διαφορετική. Σχεδόν 200 προτάσεις, οι οποίες εγκαταλείφθηκαν προτού φτάσουν σε στάδιο υλοποίησης, περιλαμβάνει το βιβλίο των δημοσιογράφων και επιμελητών Γκρεγκ Γκόλντιν και Σαμ Λουμπέλ «Never Bult New York» («Η Νέα Υόρκη που δεν χτίστηκε ποτέ»). Το λεύκωμα με τις εντυπωσιακές εικόνες κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Metropolis Books, ενώ μέσα στο 2017 επιλεγμένα σχέδια, μακέτες, αυθεντικές εκτυπώσεις και εγκαταστάσεις θα εκτεθούν, υπό τον ίδιο τίτλο, στο Μουσείο του Queens.
Χρονολογούμενα από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, τα τολμηρά πρότζεκτ αφηγούνται ξεχασμένες ιστορίες από το πρόσφατο ή πιο μακρινό παρελθόν της πόλης. Ελάχιστοι θυμούνται πλέον το όραμα του Αλφρεντ Ελι Μπιτς, ο οποίος το 1869 κατασκεύασε την πρώτη υπόγεια σιδηροδρομική γραμμή στο Μανχάταν. Μολονότι είχε μόνο ένα βαγόνι και απλώς πηγαινοερχόταν από τον αριθμό 260 του Broadway έως τη γωνία της Warren Street, το τρένο του Μπιτς δημιουργήθηκε με την ελπίδα ότι θα αποτελούσε πρόδρομο ενός ολόκληρου δικτύου. Τελικά, ο Αμερικανός εκδότης και εφευρέτης δεν κατάφερε να εξασφαλίσει πολιτική στήριξη και ύστερα από τρία χρόνια το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε.
Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, ο Ουίλιαμ Ζέκεντορφ είχε μια ακόμα πιο ρηξικέλευθη ιδέα: θα μείωνε τη διάρκεια των πτήσεων από και προς τη Νέα Υόρκη κατασκευάζοντας ένα αεροδρόμιο που θα «κρεμόταν» από πυλώνες σε ύψος 60 μέτρων από την επιφάνεια του εδάφους. Σε ανάλογο πνεύμα, τη δεκαετία του ’60 ο μηχανικός Μπακμίνστερ Φούλερ πρότεινε να καλυφθεί το κεντρικό Μανχάταν με μια γυάλινη θόλο, προκειμένου να περιοριστεί η ατμοσφαιρική ρύπανση και να μειωθεί το κόστος θέρμανσης τον χειμώνα και ψύξης το καλοκαίρι. «Η χρήση εκχιονιστικών μηχανημάτων για δέκα χρόνια θα μπορούσε να αποσβέσει το κόστος της θόλου», ήταν ένα από τα αγαπημένα του επιχειρήματα.