08.00 – 08.15
Συνήθως ξυπνάω στις 8, ακόμη κι αν έχω ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ. Προσπαθώ όσο μπορώ να αποφεύγω το ξυπνητήρι, την επιβεβλημένη του βαρβαρότητα, τον αδιάκριτο τρόπο με τον οποίο σε επαναφέρει στον κόσμο των ζωντανών, τη χοντροκοπιά με την οποία σου υπενθυμίζει την ύπαρξη του χρόνου. Χρειάζομαι λίγα λεπτά πάνω στο κρεβάτι για να συνηθίσω.
08.15 – 09.00
Πρωινό απαραιτήτως. Συνήθως γάλα με δημητριακά και καφέ για το σώμα έπειτα από τόσες ώρες αδράνειας, αλλά και για να περάσει λίγη ακόμη ώρα μέχρι να επιτευχθεί η προσαρμογή στον κόσμο του μη ύπνου και να ανοίξει για τα καλά το μάτι. Παράλληλα, ανοίγει και ο υπολογιστής για να παίζει μουσική καθώς βλέπω τις πρώτες ειδήσεις της ημέρας και χαζεύω τις πρώτες αναρτήσεις στο Facebook.
09.00 – 15.00
Ζω στη Σκάλα Λακωνίας, αν και περνάω πολλές από τις μέρες του μήνα στην Αθήνα. Οταν υπάρχει δουλειά, θα πάω στο γραφείο. Η καλύτερη πτυχή του επαγγέλματος του τοπογράφου μηχανικού είναι ότι συνδυάζει τη χαρτούρα με τη φύση, τη γραφειοκρατία με το πεδίο. Τη μια στιγμή μπορεί να φτιάχνεις στον υπολογιστή ένα τοπογραφικό διάγραμμα και λίγο αργότερα να μετράς στο βουνό, μέσα στον φρέσκο αέρα και –αν είσαι τυχερός και είναι άνοιξη– στις μυρωδιές από μέλι και θυμάρι. Ακολουθεί η επιστροφή στο γραφείο για την επεξεργασία όσων μάζεψες έξω: είναι μια φυσική διαδικασία, σαν το στάρι που από το χωράφι φθάνει στον φούρναρη για να γίνει ψωμί, σαν τις φράουλες που από τον κήπο τις κάνεις μαρμελάδα. Τις μέρες χωρίς δουλειά, θα ξεκινήσω από νωρίς διάβασμα. Το πρωί είναι μάλλον η καλύτερη ώρα γιατί το μυαλό είναι πιο διαυγές και ετοιμοπόλεμο, παίρνει στροφές, παλεύει καλά με τις σκέψεις και τα πράγματα. Διαβάζω αρκετά βιβλία παράλληλα για να μη βαριέμαι: συνήθως δύο μυθιστορήματα, ποίηση και κάποιο δοκίμιο. Στο ενδιάμεσο θα μιλήσω στο τηλέφωνο με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, θα δω και καμιά ταινία που είναι ιδανική για ξεκούραση του μυαλού και των ματιών. Δεν γράφω καθημερινά, περνούν μεγάλα διαστήματα χωρίς να αγγίξω καν ένα κείμενο, διατηρώ όμως πυκνές σημειώσεις με ιδέες τις οποίες κοιτάζω συχνά και επεξεργάζομαι για να τις διευρύνω ή να τις απορρίψω. Οταν με ταλαιπωρεί κάποιο ποίημα, διήγημα ή κάτι μεγαλύτερο, το δουλεύω διάσπαρτα μέσα στη μέρα μου, κυρίως πρωινές ώρες, με συχνά διαλείμματα στο ενδιάμεσο γιατί το γράψιμο όσο με αναζωογονεί, τόσο με εξουθενώνει.
15.00 – 21.00
Μετά το γεύμα, μου αρέσει να βλέπω βίντεο στο Youtube: μουσική, ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις, διάφορες σαχλαμάρες που όμως είναι απολύτως απαραίτητες για την ενίσχυσή σου της αίσθησης κανονικότητας και τη σφαιρική πρόσληψη του κόσμου – κυρίως, όμως, ξεκουράζουν. Υστερα, θα κοιμηθώ για μία ώρα το πολύ. Ακόμα και ένα μισάωρο ύπνου συχνά είναι ευεργετικό αυτήν την ώρα, ένα μισάωρο βαθιάς χαλάρωσης δε χωρίς να κοιμάσαι ίσως είναι ακόμη καλύτερο: αυτή η ενδιάμεση φάση που προσομοιάζει στον ύπνο και σου επιτρέπει να απολαμβάνεις τα οφέλη και των δύο καταστάσεων στις οποίες έχεις βουτηγμένα τα ακροδάχτυλα των ποδιών σου, ενώ όταν σηκώνεσαι δεν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτήν τη βιαιότητα της απότομα ιδωμένης νέας πραγματικότητας που συχνά συνοδεύει το ξύπνημα από έναν βαθύ μεσημεριανό ύπνο. Επειτα καφές, βλέποντας τηλεόραση και τα νέα στο Ιντερνετ, μέχρι να έρθει η ώρα να βγω για τρέξιμο· τρέξιμο ή περπάτημα, αναλόγως τον ρυθμό, μια δυο ώρες μετά μουσικής στο κινητό. Βγαίνω λίγο πριν νυχτώσει, για να απολαύσω τα τελευταία ψήγματα της μέρας, το σούρουπο, τη νύχτα, τη σταδιακή μετάλλαξη του φωτός σε σκοτάδι.
21.00 – 01.00
Το βράδυ μπορεί να βγω για μια σύντομη μπίρα με φίλους ή να επισκεφθώ συγγενείς. Μόλις επιστρέψω σπίτι, θα διαβάσω λίγο ακόμη, αναλόγως και την κούραση της ημέρας. Πιο πιθανό να δω μία ακόμη ταινία, που πάντα απαιτεί λιγότερη πνευματική εγρήγορση. Συνήθως βέβαια, λίγο πριν τελειώσει η ταινία με παίρνει ο ύπνος και τη συνεχίζω την επόμενη μέρα. Ο ύπνος με παίρνει καμιά φορά και όταν διαβάζω, με το βιβλίο να πέφτει στο πρόσωπό μου, το πρωί ποιος ξέρει πού θα είναι. Ο ύπνος με παίρνει πολύ εύκολα, απροειδοποίητα και αυθόρμητα. Είναι μια ευλογία σχεδόν, που αντισταθμίζει κατά κάποιον τρόπο το ότι σπανίως θυμάμαι τα όνειρα που βλέπω.
Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος έχει τιμηθεί με το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου το 2013 για την ποιητική του συλλογή «Ανεκπλήρωτοι φόβοι». Η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Τραμπάλα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.