Ενα από τα βασικά στοιχεία της κρίσης είναι ο πολιτικός κύκλος της οικονομίας που είχε περιγράψει ο καθηγητής Γιώργος Παγουλάτος. Κάθε φορά που μια κυβέρνηση της μεταπολίτευσης πήγαινε για εκλογές διόγκωνε τις παροχές σε διάφορες κοινωνικές ομάδες και χαλάρωνε τους φορολογικούς ελέγχους. Ετσι, με μόνη εξαίρεση το 1996, αυξάνονταν οι δαπάνες και μειώνονταν τα έσοδα με αποτέλεσμα να εμφανίζει εξάρσεις το έλλειμμα: η Ν.Δ. το 1981 αύξησε το έλλειμμα από 2,6% του ΑΕΠ σε 9,1%· συνέχισε το ΠΑΣΟΚ το 1985 (11,7%) και το 1989 (14,4%)· η οικουμενική το πήγε στο 16,1% κοκ. Βεβαίως, έπειτα από κάθε προεκλογική αύξηση ακολουθούσε μια μετεκλογική σταθεροποίηση, είτε από το αντίπαλο κόμμα (που πάντα παραλάμβανε «καμένη γη»), ή ακόμη και από το ίδιο κόμμα όπως έγινε με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1985 – 1987.
Μόνη εξαίρεση η διετία μετά τις εκλογές του 2007, όταν όχι μόνο δεν μπήκε μετεκλογικό φρένο στη διόγκωση του ελλείμματος, αλλά επιταχύνθηκε η πορεία προς τη χρεοκοπία. Το έλλειμμα 6,4% του ΑΕΠ το 2007 γίνεται 9,4% το 2008, και το 2009 η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή τινάζει την μπάνκα στον αέρα (διορίζοντας χιλιάδες με μαϊμού Stage, μέχρι και κομμώτριες στο μετρό) εκτινάσσοντας το έλλειμμα στο 15,4%. Τότε ουσιαστικώς χρεοκόπησε η ελληνική οικονομία. Ευτυχώς τα μνημόνια απέτρεψαν και την τυπική χρεοκοπία, που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε κάτι χειρότερο από Βενεζουέλα.
Επειτα από αυτή την προθανάτια εμπειρία της ελληνική οικονομίας και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας θα περίμενε κάποιος ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας θα έβαζε μυαλό. Θα έπαυε να τάζει λεφτά που δεν έχει, θα διόρθωνε τα κακώς κείμενα της οικονομίας και τα χειρότερα του κράτους, θα αποκτούσαμε δομές κοινωνικής πολιτικής αντί να καμαρώνει ο πρωθυπουργός μοιράζοντας με διαγγέλματα μπαχτσίσια.
Φευ! Ο πολιτικός κύκλος της οικονομίας καλά κρατεί. Ουδείς μπορεί βεβαίως να προσλάβει χιλιάδες αγροφύλακες, σταζιέρ και υπεύθυνους σταθμούς μετρό όπως έκανε η αλήστου μνήμης κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά όλο και κάτι ξαφνικά «πλεονάσματα» προκύπτουν για να μοιραστούν παλιότερα σε ενστόλους και τώρα σε συνταξιούχους. Είναι αυτά που ο κ. Αλέξης Τσίπρας ονόμασε «13η σύνταξη» στην Αθήνα, και «εφάπαξ βοήθημα» από τις Βρυξέλλες. «Είναι μια απόφαση εφάπαξ, ελήφθη τώρα που είχαμε αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα υπεραπόδοσης εσόδων έναντι στόχων. Οφείλεται στη σκληρή μας δουλειά…», είπε και ουδείς τον ρώτησε «όταν λέτε “οφείλεται στη σκληρή μας δουλειά”, μιλάτε ως φορολογούμενος; Διότι ως πρωθυπουργός μάλλον απολαμβάνετε τους καρπούς της σκληρής δουλειά των φορολογουμένων με ταξίδια επαναστατικής ανάτασης στην Κούβα και αλλού…».
Δυστυχώς δεν έχει προκοπή αυτή η κυβέρνηση, αλλά δεν έχει και τσίπα. «Να δούμε με τι μούτρα θα πάτε στις περιφέρειές σας τώρα στις γιορτές και τι θα πείτε στους συνταξιούχους», φώναξε κάποια στιγμή στους βουλευτές της αντιπολίτευσης ο έτερος βλαστός της δρακογενιάς κ. Νίκος Παππάς, αποκαλύπτοντας το θέατρο ανευθυνότητας και δήθεν φιλευσπλαχνίας που ανέβασε τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση. Το ζητούμενο δεν είναι η συγκρότηση μιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής, αλλά ένα ακόμη μπάλωμα προκειμένου να βγάλει το κυβερνών κόμμα «τον χειμώνα ετούτο…». Και το δίλημμα δεν είναι αυτό που άκομψα και λαϊκιστικά έθεσε με το πρωτοσέλιδό της το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ: «Με την κοινωνία ή με τον Σόιμπλε». Το θέμα είναι τα πολιτικά μπαταχτσιλίκια της κυβέρνησης, που μία ακόμη φορά θα κοστίσουν στη χώρα πολύ ακριβά…