Ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει μνημόνιο και πως η κυβέρνηση δεν υποχρεούται να διαβουλευθεί με τους θεσμούς για να μοιράσει το υπερβάλλον πρωτογενές πλεόνασμα. Ας υποθέσουμε πως δεν χρειάζεται να επιβεβαιώσει η Eurostat τα δημοσιονομικά στοιχεία πριν αποφασίσει η κυρίαρχη ελληνική πολιτεία πώς θα διανείμει 617 εκατ. ευρώ, ότι δεν υπάρχει Σόιμπλε, ότι δεν διακυβεύεται η εφαρμογή των μέτρων για το χρέος, η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Ας δούμε τι μένει:
Η κυβέρνηση της πρώτη φορά Αριστεράς αποφασίζει να μοιράσει καμιά εξακοσαριά εκατομμύρια με μόνο κριτήριο το ύψος της χορηγούμενης σύνταξης. Ετσι κάποιος που έχει σύνταξη 850 ευρώ θα πάρει άλλα 300 ευρώ. Ακόμη κι αν είναι ιδιοκτήτης τριών διαμερισμάτων από αντιπαροχή, μένει στο ένα και εισπράττει ενοίκια από τα άλλα δύο. Ακόμη κι αν είναι σύζυγος επιτυχημένου ιατρού, που συνεισφέρει μερικές χιλιάδες ευρώ μηνιαίως στον οικογενειακό κορβανά.
Αν όμως όλο κι όλο το μηνιαίο εισόδημά του είναι 851 ευρώ, ο συνταξιούχος θα αρκεστεί στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του κ Τσίπρα και στις διαβεβαιώσεις ότι το 2017 θα σηματοδοτήσει το τέλος της κρίσης.
Στις ευχές και τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού θα πρέπει να αρκεστεί επίσης o άνεργος ή ο νέος των 520 ευρώ ή ο μερικώς απασχολούμενος, με ένα, δύο, τρία παιδιά. Γι’ αυτούς δεν περίσσεψε τίποτε από το περίσσευμα του πρώτου αριστερού προϋπολογισμού.
Από την αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε, υποθέτω επειδή βρήκε απολύτως λογικές και αριστερές τις επιλογές της κυβέρνησης. Το ΚΚΕ επειδή θα ζητήσει άλλα 617 εκατ. και βάλε για τους υπόλοιπους που δεν πήραν βοήθημα. Η Ν.Δ. ψήφισε «παρών» και το Ποτάμι απείχε όχι όμως επειδή διαφωνούσε με την ουσία και με τη στόχευση του μέτρου (η πρώτη εξάλλου φλέρταρε με την ιδέα να υπερψηφίσει). Επικαλέσθηκε τους χειρισμούς της κυβέρνησης και τις επιπτώσεις τους στη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές. Αν δεν υπήρχαν αυτά, το μέτρο θα περνούσε παμψηφεί από τη Βουλή.
Με άλλα λόγια, στη λογική της παροχής υπήρξε απόλυτη συναίνεση. Ποια είναι αυτή η λογική; Εκείνη που οδήγησε τη χώρα στη βαθιά κρίση, στη μακρά ύφεση, χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας για τους πιο αδύναμους. Η λογική των παροχών χωρίς στόχευση, των κοινωνικών δαπανών δεκάδων δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο που μόλις και μετά βίας μείωναν το ποσοστό της φτώχειας από το 21% στο 19%. Η λογική της χρεοκοπίας.
Επτά χρόνια μετά την κατάρρευση, το πολιτικό σύστημα πολιτεύεται με την ίδια λογική. Ακόμη κι η κατά τ’ άλλα πρώτη φορά αριστερά.
Αν υποθέσουμε ότι η ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων βρίσκεται στον πυρήνα μιας αριστερής πολιτικής. Yπάρχει τέτοια πρόταση για τη διάθεση του υπερβάλλοντος πλεονάσματος; Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, υπάρχει στο μνημόνιο. Εκεί προβλέπεται ότι το ποσό της υπέρβασης των δημοσιονομικών στόχων μπορεί να διατεθεί για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, δηλαδή για όσους έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης με βάση το εισόδημα, την περιουσία, την οικογενειακή τους κατάσταση.
Εάν η κυβέρνηση είχε εφαρμόσει αυτό, έστω και μονομερώς, θα είχε μια κοινωνικά δικαιότερη πρόταση, που θα εγκρινόταν ευκολότερα από τους πιστωτές. Προφανώς επέλεξε να δώσει τα 617 εκατ. στους συνταξιούχους, για να τα εμφανίσει επικοινωνιακά ως 13η σύνταξη.
ΥΓ.: Αλήθεια, πόσοι από τους 1,6 εκατ. συνταξιούχους που παίρνουν το βοήθημα πληρούν τα κριτήρια χορήγησης του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος;