Στη Λευκωσία υπάρχει ελπίδα, αλλά και ανησυχία. Η διεθνής κοινότητα, τα ενεργειακά συμφέροντα, η κούραση της μη λύσης, πολλοί παράγοντες πιέζουν για συμφωνία. Τα δύο μεγάλα κόμματα, ο δεξιός Δημοκρατικός Συναγερμός και το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ, εκπέμπουν μηνύματα αισιοδοξίας ότι αυτή τη φορά μπορεί να υπάρξει λύση. Από την άλλη, σχεδόν το σύνολο όλων των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης –ο λεγόμενος «ενδιάμεσος χώρος»–, τα οποία εκπροσωπούν πάνω από το 40% της κοινωνίας, καταγγέλλει συνεχείς παραχωρήσεις του προέδρου Αναστασιάδη, χωρίς αντίστοιχα κέρδη, και προειδοποιεί για τον κίνδυνο να αυτοεγκλωβιστεί η ελληνοκυπριακή πλευρά σε μια δεινή θέση όπου είτε θα αποδεχθεί ένα χείριστο σχέδιο, το οποίο και δεν θα εγκριθεί από τον λαό στο δημοψήφισμα, είτε θα κατηγορηθεί για ένα ναυάγιο για το οποίο ουσιαστικά δεν θα ευθύνεται. Την ίδια ώρα, από συζητήσεις με παράγοντες όλου του πολιτικού φάσματος στη Λευκωσία, προκύπτει το συμπέρασμα πως η εικόνα προόδου που εκπέμπεται είναι πλασματική και πως τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται ένα πισωγύρισμα.
Ταυτόχρονα, το πιο ανησυχητικό στοιχείο είναι ο απρόβλεπτος χαρακτήρας του Ταγίπ Ερντογάν, σε συνδυασμό με τους στρατηγικούς στόχους του. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας αναγνώρισε ότι η συγκυρία δεν είναι η καλύτερη δυνατή για να υπάρξει λύση του Κυπριακού, διότι έχουμε μπει σε τροχιά αρνητικής ατζέντας στις ευρωτουρκικές σχέσεις, με κλιμάκωση της έντασης από την πλευρά της Τουρκίας, η οποία εκφράζεται πολλές φορές με απειλές κατά της Ευρώπης, όπως και απαράδεκτες δηλώσεις αμφισβήτησης διεθνών συνθηκών. Επιπλέον, στη σημερινή συγκυρία πρώτιστος στρατηγικός στόχος του Ερντογάν είναι η αναθεώρηση του Συντάγματος, η αλλαγή του πολιτεύματος και η ανακήρυξή του σε παντοδύναμο πρόεδρο. Και ο στόχος αυτός μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με την υποστήριξη του ακροδεξιού εθνικιστικού κόμματος, η οποία με τη σειρά της δεν θα εξασφαλιστεί εάν ο Ερντογάν επιδείξει διαλλακτικότητα στο Κυπριακό. Η χρονική συγκυρία «επιβάλλει» στον Τούρκο πρόεδρο να σκληρύνει τη στάση του. Σε αυτό το σκηνικό πώς μπορεί κανείς να ελπίζει σε παραχωρήσεις από την τουρκική πλευρά;
Επιπροσθέτως, είναι πολύ πιθανόν, τελικά, ο ίδιος είτε να μη ικανοποιήσει την «απαίτηση» του Aλέξη Τσίπρα να συναντηθούν διμερώς πριν από τη διεθνή διάσκεψη της Γενεύης είτε να τον συναντήσει «μία ημέρα πριν», και σε κάθε περίπτωση να μη δεχθεί να συζητήσει τίποτα ουσιαστικό. Μάλλον θα εκθέσει τον Ελληνα πρωθυπουργό και στη συνέχεια θα θέσει μαξιμαλιστικά όλες τις απαιτήσεις του στη διεθνή διάσκεψη. Σε αυτό το τόσο δύσκολο περιβάλλον, το τελευταίο που έχει ανάγκη η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι η διχόνοια που παρατηρείται μεταξύ των κομμάτων στη Μεγαλόνησο, ο τρόπος που αυτή αναδεικνύεται και η απουσία εθνικού σχεδίου. Οι διαφορές που είναι εύλογο να υπάρχουν και η κριτική που ασκεί η αντιπολίτευση στον πρόεδρο, αντί να αποδυναμώνουν, θα έπρεπε να αποτελούν όπλα στη διαπραγματευτική φαρέτρα του κ. Αναστασιάδη.