Δεκατρία χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που το κτήμα Τατοΐου πέρασε στο Δημόσιο κι ακόμη δεν μπορεί να βρεθεί σοβαρή λύση. Συνεχίζουμε να συζητάμε για το τι μπορεί να γίνει, ενώ τα βήματα –όσα πραγματοποιούνται– είναι θετικά αλλά μικρά κι αποσπασματικά. Η μελέτη που παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες στο ΚΣΝΜ από τη διευθύντρια της Διεύθυνσης Προστασίας και Αναστήλωσης Νεωτέρων και Σύγχρονων Μνημείων Αμαλία Ανδρουλιδάκη και την αρχιτέκτονα Αναστασία Μαγκουρίλου για την αποκατάσταση του θερινού ανακτόρου στο πρώην βασιλικό κτήμα και εγκρίθηκε ομόφωνα ήταν ένα καλό νέο. Εχει μάλιστα και τη στήριξη του Συλλόγου Φίλων Κτήματος Τατοΐου. Αλλά δεν αρκεί. Το υπουργείο Πολιτισμού και η κυβέρνηση ειδικότερα οφείλει να αποφασίσει τι θα κάνει σύντομα με την υπόθεση. Να βιαστεί για την ένταξη μελετών στο ΕΣΠΑ γιατί όλα προχωρούν βασανιστικά αργά.
Η μελέτη που παρουσιάστηκε στο Συμβούλιο ήταν έτοιμη εδώ και ένα χρόνο και σίγουρα δεν είναι η μόνη που απαιτείται για τη μετατροπή του ανακτόρου σε μουσείο του εαυτού του. Χρειάζονται κι άλλες, μαζί και μουσειολογική μελέτη. Αλλά για να εκπονηθεί πρέπει να προηγηθεί καταγραφή των επίπλων και των έργων τέχνης της τέως βασιλικής οικογένειας. Μετά τόσα χρόνια, 450 με 500 κούτες παραμένουν σφραγισμένες χωρίς κανείς να γνωρίζει το περιεχόμενό τους. Επιπλέον κανείς δεν βιάζεται να αξιοποιήσει τις μελέτες που έχει παραδώσει ο Σύλλογος Φίλων για το Βουτυροκομείο και το Τυροκομείο.
Ετσι όλα καταρρέουν, βολικά ίσως για κάποιους, ενώ το φιλέτο του Εθνικού Δρυμού απαξιώνεται μεθοδικά. Εξίσου βολικά μπαινοβγαίνουν κι αφαιρούν ό,τι τους γυαλίζει από τα ερείπια, διάφοροι επιτήδειοι. Μόνο ο έφιππος Κοζάκος στέκει ακόμη μπροστά από το ανάκτορο κι αν διασώζεται, είναι εξαιτίας του βάρους του και της περίφραξης. Ξεχασμένο είναι και το σχέδιο της περίφημης αξιοποίησης του κτήματος που φαίνεται να έχει παγώσει.
Μήπως κοροϊδευόμαστε πάλι;