ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΙΛΙΑΜΣ
Λεωφορείο ο Πόθος
σκηνοθ.: Ελένη Σκότη
θέατρο: Σύγχρονο Θέατρο
Επικεντρωμένη στις ερμηνείες μιας –ως προς την πρωταγωνίστρια τουλάχιστον– τολμηρής διανομής, η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη πάνω σε ζωντανή, ευέλικτη –μεταξύ ωμότητας και ποίησης– μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου έδωσε μια παράσταση έντασης και κοινωνικών προεκτάσεων πέρα από το ιδιωτικό δράμα της Μπλανς.
Απολυμένη για ανάρμοστη σχέση με έφηβο μαθητή της, κατεστραμμένη οικονομικά, ηθικά, ψυχολογικά, η Μπλανς Ντιμπουά, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας του αμερικανικού Νότου, καταφεύγει στην αδελφή της στη Νέα Ορλεάνη. Στις μίζερες συνθήκες του μονόχωρου σπιτιού της ερωτευμένης Στέλλας και του Στάνλεϊ, Πολωνού μετανάστη, η συγκατοίκηση γίνεται ολοένα και πιο καταστρεπτική. Ιδίως για την ψυχική ισορροπία της Μπλανς, που έρχεται σε σύγκρουση με τη συνθηκολογημένη και υπομονετική αδελφή της ιδίως όμως με τους ωμούς τρόπους του εργάτη γαμπρού της, ο οποίος σκαλίζει το άστατο παρελθόν της προκειμένου να την ξεφορτωθεί από τη μικροαστική ζωή του.
Στο μοιρασμένο, μεταξύ σχολαστικού νατουραλισμού και αφαίρεσης, σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου, φωτισμένο από τον Αντώνη Παναγιωτόπουλο, καταφθάνει σέρνοντας το μπαούλο με το τσακισμένο παρελθόν της, εξουθενωμένη μα κομψά ντυμένη (κοστούμια Χατζηνικολάου) η Μπλανς. Θα μπορούσε να είναι και η Λιουμπόφ Αντρέγιεβνα μετά την απώλεια του Βυσσινόκηπου. Το ρεσιτάλ της Κόρας Καρβούνη ξεκινάει. Με παρουσιαστικό κόντρα στο κλισέ της φθίνουσας ομορφιάς που επιλέγεται για τον ρόλο, ισορροπεί ανάμεσα σε καραβοτσακισμένη φιλάρεσκη, καλομαθημένη αστή, προστατευτική αδελφή, φαντασιόπληκτη κι εύθραυστη ψυχωτική. Τη λογική διαδέχεται η σύγχυση, τον ειρμό της σκέψης η φαντασιοπληξία, τη συνείδηση του περιβάλλοντος η απελπισία και φυγή από την πραγματικότητα, την παραίτηση ο πόθος για έρωτα και ζωή.
Το μπαούλο με το παρελθόν στο προσκήνιο περιέχει εκτός από παλιά λούσα και μνήμες από την πατρική βίλα «Ωραίο Ονειρο» που χάθηκε, τα τεκμήρια ενός νεανικού μεγα-τραύματος κι ενός μετέπειτα βίου απελπισμένης αναζήτησης.
Στο βάθος της ρεαλιστικής σκηνής, το μη ρεαλιστικό μπάνιο. Ο μόνος χώρος ιδιωτικότητας, το μόνο καταφύγιο, η μόνη πόρτα που κλείνει πέρα από μια διαχωριστική κουρτίνα που ενισχύει την αβίωτη συμβίωση. Αυτό το μπάνιο, για την ακρίβεια λεπτομέρειές του μεγεθυσμένες με προβολή-βίντεο σε όλο το βάθος της σκηνής, το μπάνιο όπου μουλιάζει με τις ώρες η Μπλανς, καταφεύγει ο θυμός της Στέλλας, ο έρωτας του ζευγαριού, οι αγριάδες του Στάνλεϊ, η αηδία, η απελπισία, η απόπειρα κάθαρσης της παρείσακτης, αποτελεί ανακουφιστική αντίθεση προς τον ισόπεδο (ίσως επιδιωκόμενο) ρεαλισμό και οδηγεί την παράσταση σε ψαγμένο κι ενδιαφέρον επίπεδο. Φυλάει, δε, για το τέλος ένα εξαιρετικό φινάλε: διχοτομεί το μεγεθυσμένο πρόσωπο-ύπαρξη της Μπλανς αφήνοντας τον θεατή να παρακολουθήσει πίσω από την οθόνη τη σπαρακτική έξοδό της από τη ζωή, στηριγμένη στο μπράτσο του ευγενικού γιατρού που την οδηγεί στο ψυχιατρείο, με τη νοσοκόμα-φύλακα να σέρνει το μπαούλο.
Η κινηματογραφικού ύφους μουσική (Κωστής Καραμουντάνης) και ο επαναλαμβανόμενος εκκωφαντικός ήχος τρένου που πλησιάζει επενδύουν καίριες στιγμές και ψυχολογικές μεταπτώσεις της ηρωίδας.
Ο Στάνλεϊ του Γιάννη Τσορτέκη, στιβαρός, λαϊκός, αρχηγικός στις συντροφιές του, σίγουρος στη φαλλοκρατική συμπεριφορά του, αντιμετωπίζει ωμά, σαρκαστικά τη διαφορετικότητα της Μπλανς και του κόσμου της. Θριαμβολογεί αποκαλύπτοντας το άστατο ερωτικό της παρελθόν στην εμβρόντητη, ετοιμόγεννη Στέλλα και σπεύδει να ενημερώσει τον φίλο του, Μιτς, που σχεδίαζε να παντρευτεί την Μπλανς.
Η Ηλιάνα Μαυρομάτη, με λιτό, εσωτερικό παίξιμο πέτυχε την ενδιαφέρουσα αντίστιξη της Μπλανς με μια Στέλλα προσγειωμένη, ερωτευμένη, γενναιόδωρη, ανεκτική, ψύχραιμη ακόμη και στην πάλη εξισορρόπησης των αισθημάτων της ανάμεσα στα «πυρά» Στάνλεϊ και Μπλανς.
Ο Γιώργος Δάμπασης έδωσε έναν έξοχο Μιτς με διαφορά συμπεριφοράς και ήθους από τη συντροφιά του, έναν στερημένο, θερμό, ρομαντικό άνδρα εμπιστοσύνης. Το λιμάνι που θα έσωζε την καραβοτσακισμένη Μπλανς.
Η Γιούνις της Αθηνάς Αλεξοπούλου και ο Στιβ του Γιώργου Γερωνυμάκη είχαν την εξωστρέφεια, τον αυθορμητισμό και τα κρεσέντα των συνοικιών του Νότου. Ο Γιατρός του Μιχαήλ Γιαννικάκη, την εμπειρία και την κατανόηση του άνδρα και ειδικού, ενώ καλοδουλεμένες ήταν οι παρουσίες του Γιάννη Δαμάλα (Νέος), της Χριστίνας Δημητριάδη (Νοσοκόμα), του Βαγγέλη Κουντουριώτη (Πάμπλο).