Τα «Κάρμινα Μπουράνα», δηλαδή τα «Τραγούδια του Μπόιερν» του Καρλ Ορφ, πρέπει να είναι μακράν το συχνότερα παρουσιαζόμενο έργο του 20ού αιώνα στη χώρα μας. Η αξιοποίηση του αρχικού χορωδιακού «O fortuna»/«Ω τύχη» από το ΠΑΣΟΚ επί σειρά ετών κατά τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις απλώς και μόνο λόγω της ενθουσιώδους μουσικής και προφανώς διόλου λόγω του κειμένου, το οποίο μιλάει για τον άνθρωπο στο έλεος της τύχης, κατέστησε τη συγκεκριμένη μουσική οικεία σε όλους. Ετσι, το ευρύ κοινό συρρέει πρόθυμα κάθε φορά που ανακοινώνεται η παρουσίαση της καντάτας, όπως στις 26 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής».
Προφανώς, η ποιότητα της μουσικής είναι άσχετη από οποιαδήποτε πολιτική συγκυρία. Ετσι, ο περισσότερος κόσμος αγνοεί ή εξακολουθεί να παραβλέπει χωρίς καμία δυσκολία το γεγονός ότι τα «Κάρμινα Μπουράνα» πρωτοπαρουσιάστηκαν το 1937 στη Φρανκφούρτη και υπήρξαν από τα αγαπημένα έργα της ναζιστικής περιόδου. Αντίθετα, συχνά με τη ναζιστική Γερμανία ταυτίζεται ο Βάγκνερ, που είχε πεθάνει πριν γεννηθεί ο Χίτλερ, o οποίος θα έθετε το έργο του συνθέτη στην υπηρεσία των δικών του ιδεολογικών στόχων.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι, ενώ ο Ορφ προέβλεπε πλήρη σκηνική παρουσίαση των «Κάρμινα Μπουράνα», σκηνοθετημένη, χορογραφημένη με σκηνικά και κοστούμια, η διάσημη καντάτα παρουσιάζεται σταθερά σε συναυλιακή μορφή. Οι δε άλλες δύο καντάτες του τριπτύχου υπό τον γενικό τίτλο «Θρίαμβοι», τα «Κατούλι Κάρμινα» και ο «Θρίαμβος της Αφροδίτης», δεν παρουσιάζονται σχεδόν ποτέ.
Τα «Κάρμινα Μπουράνα», λοιπόν, παρουσιάστηκαν σε συναυλιακή μορφή από την Καμεράτα, ενισχυμένη με αρκετά όργανα σε συνεργασία με τις χορωδίες της ΕΡΤ και του Δήμου Αθηναίων, τη χορωδία «Μικροί Μουσικοί» του Ωδείου Αθηνών και τις παιδικές χορωδίες του Δημοτικού Ωδείου Αταλάντης και του Δημοτικού Ωδείου Πειραιά. Παρά τον μεγάλο αριθμό μουσικών και τραγουδιστών, ο Γιώργος Πέτρου κατόρθωσε να διατηρήσει όχι μόνο τον συντονισμό όλων των μουσικών δυνάμεων αλλά και να εξασφαλίσει τη διαύγεια του ακροάματος ιδιαίτερα στα έντονα ρυθμικά μέρη, αποφεύγοντας το χάος. Καλά προετοιμασμένες, οι χορωδίες άρθρωναν με σαφήνεια το λατινικό κείμενο, γεγονός που συνέβαλε στη μουσική απόλαυση.
Τα σολιστικά μέρη απέδωσαν έμπειροι μονωδοί. Η υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη τραγούδησε με φωνή πάντα στρογγυλή, δροσερή αλλά και με δεμένη μελωδική γραμμή ειδικά στο μέρος «Σε σένα, γλυκύτατε». Εκφραστικός ήταν ο κόντρα τενόρος Νίκος Σπανάτης, ενώ ο βαρύτονος Χάρης Ανδριανός ξεχώρισε, όπως πάντοτε, για την ιδιαίτερα θεατρική ερμηνεία του.