Οταν ήμουν μια νεαρή blogger που μόλις ξεκινούσε στον κόσμο του σχολιασμού, επινόησα το πρώτο μου πολιτικό επίγραμμα. «Ο Πρώτος Νόμος της Τζέιν για την Αμερικανική Πολιτική», όπως ονομάστηκε, καθώς τότε έγραφα με ψευδώνυμο, έλεγε το εξής: «Οι θιασώτες του κόμματος που κατέχει την εξουσία είναι υπερόπτες και αλαζόνες. Οι θιασώτες του κόμματος εκτός εξουσίας είναι παράφρονες».
Με την πάροδο του χρόνου, ο νόμος αυτός έχει υποστεί κάποιες βελτιώσεις. Κάνοντας πολιτικό ρεπορτάζ συνειδητοποίησα ότι οι απλοί ψηφοφόροι αλλά και οι πολιτικοί ακτιβιστές εστίαζαν σχεδόν αποκλειστικά στον Λευκό Οίκο, παρότι μεγάλο μέρος της πολιτικής εξουσίας που επεδίωκαν ανήκει στο Κοινοβούλιο.
Ωστόσο, η κεντρική ιδέα –ότι ο αμερικανικός δικομματισμός χωρίζει τους πολιτικά σκεπτόμενους σε δύο διακριτές και εύκολα αναγνωρίσιμες κατηγορίες– δεν χρήζει αναθεώρησης. Αν το κόμμα τους έχει υπό τον έλεγχό του τον Λευκό Οίκο, τα μέλη της κάθε ομάδας θεωρούν ότι όλα πηγαίνουν καλά. Μόλις χάσουν την προεδρία, βυθίζονται σε παρατεταμένες εκρήξεις θυμού, με συμπτώματα συνωμοσιολογίας, παρακώλυσης άνευ νοήματος και οργισμένης πεποίθησης ότι ο ένοικος του Οβάλ Γραφείου είναι η απόλυτη ενσάρκωση του κακού. Δεν αρκεί η πολιτική διαφωνία με τον πρόεδρο. Ούτε καν ο χαρακτηρισμός του ως ενός βαθιά ελαττωματικού ανθρώπου που πήρε κάποιες λάθος αποφάσεις. Οχι, πρέπει να είναι η μετενσάρκωση του Στάλιν ή του Χίτλερ.
Ο διχασμός αυτός, ωστόσο, κάποτε προέκυπτε σταδιακά. Υπήρχε μια σύντομη περίοδος χάριτος μετά τις εκλογές και, στη συνέχεια, η υπερβολική αυτοπεποίθηση των νικητών διογκωνόταν για μήνες, ακόμα και χρόνια, μέχρι να φτάσει στο ζενίθ της, με προβλέψεις ότι το κόμμα τους θα κυβερνά για τα επόμενα 100 χρόνια.
Η άλλη πλευρά, εν τω μεταξύ, χρειαζόταν και αυτή ένα αντίστοιχο χρονικό διάστημα για να καταλήξει στο πλήρες καταδικαστικό βούλευμά της για τον πρόεδρο: μυστικά πιστοποιητικά γεννήσεως και πανούργες συγκαλύψεις, αποφυγή στράτευσης και εσκεμμένα ψεύδη για να οδηγηθεί η χώρα σε πόλεμο.
Η απρόσμενη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ έχει διαταράξει αυτόν τον φυσικό κύκλο, επιταχύνοντάς τον. Στις 8 Νοεμβρίου, ένα αποσβολωμένο έθνος άκουσε τους παρουσιαστές των ειδήσεων, λευκούς σαν το πανί, να ανακοινώνουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Το επόμενο πρωί, οι Ρεπουμπλικανοί –που μόλις 12 ώρες νωρίτερα συζητούσαν για το πώς θα ξαναέχτιζαν το κόμμα τους μετά την αναπόφευκτη ήττα– είχαν ήδη αρχίσει την εύθυμη διαδικασία της σύνθεσης επικηδείων για το Δημοκρατικό Κόμμα.Παράλληλα, το προοδευτικό στρατόπεδο άρχισε να εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ο Τραμπ δεν ήταν πραγματικά πρόεδρος, καθώς είχε χάσει τη λαϊκή ψήφο. Διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι που τόσοι συμπολίτες τους τον ψήφισαν.
Μετά ξεκίνησαν οι παλαβές θεωρίες σχετικά με τη διαδικασία. Προοδευτικοί ιστότοποι παρότρυναν τους Δημοκρατικούς να εγκρίνουν την υποψηφιότητα ενός δικαστή για το Ανώτατο Δικαστήριο στο ολιγόλεπτο διάλειμμα μεταξύ της αποχώρησης των απερχόμενων γερουσιαστών και της ορκωμοσίας των νέων μελών του σώματος. Ορισμένοι Δημοκρατικοί, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον ένα μέλος του επιτελείου της Χίλαρι Κλίντον, προωθούσαν το σχεδόν εξίσου νομικά αμφιλεγόμενο σχέδιο της αλλαγής της ψήφου των μελών του Κολεγίου των Εκλεκτόρων (σ.σ.: είναι υποχρεωμένοι να ψηφίσουν σύμφωνα με την επιλογή των ψηφοφόρων της πολιτείας τους).
Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι ο Τραμπ ήταν ένας ασυνήθιστα ανησυχητικός προεδρικός υποψήφιος. Ωστόσο η λογική των σχεδίων ανατροπής του εκλογικού αποτελέσματος μου φαίνεται τρελή – ακόμη και αν έστεκε νομικά. Δεν είναι καλή ιδέα η πρόκληση συνταγματικής κρίσης όταν κάποιος «φασίστας» είναι στην εξουσία.
Η ουσία της αμερικανικής πολιτικής συνοψίζεται σε ένα σκληρό κομματάκι σοφίας που έμαθα από τη γιαγιά μου: «Ο τροχός γυρίζει πάντα γύρω γύρω, και η μύγα που είναι στην κορυφή σε λίγο θα είναι από κάτω». Αν δεν μπορείτε να ευχαριστηθείτε με το αποτέλεσμα των εκλογών, απολαύστε τουλάχιστον τη σκέψη ότι σε τέσσερα ή οκτώ χρόνια, ο τροχός θα γυρίσει και πάλι, οδηγώντας τους παράφρονες στην υπεροψία και τους υπερόπτες στην παραφροσύνη, στο διάστημα που απαιτείται για να καταμετρηθούν οι ψήφοι.
*Η κ. Μέγκαν Μακάρντλ είναι αρθρογράφος του Bloomberg View, συγγραφέας του «The Up Side of Down: Why Failing is the Key to Success».