Στη χρονιά που έφυγε είδαμε ένα κράτος ανίκανο να συλλέξει 90 δισ. βεβαιωμένων φόρων, να χάνει 5 δισ. τον χρόνο από τον ΦΠΑ, να χάνει 6 δισ. στο Eurogroup, να βλέπει τα πανεπιστήμιά του να κατρακυλούν στην παγκόσμια κατάταξη, να βρίσκεται πρώτο στην Ε.Ε. σε ακρίβεια και πίσω από τη Ναμίμπια σε ανταγωνιστικότητα. Είδαμε τη μεγαλύτερη μείωση συντάξεων από την αρχή της κρίσης. Είδαμε μπαράζ έμμεσων φόρων. Είδαμε καταστροφές: από τη Δικαιοσύνη έως τους εμπρησμούς τρόλεϊ. Ακούσαμε αστείες εξαγγελίες, όπως το «θερινό ελληνικό Νταβός» που θα δημιουργηθεί στη νήσο Αιγιλεία! Αλλά μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, ούτε είδαμε ούτε ακούσαμε. Τα προπαγανδιστικά τεχνάσματα του ΣΥΡΙΖΑ έπαυσαν να αποδίδουν ψήφους. Είτε πρόκειται για τους «πατροπαράδοτους» διορισμούς ημετέρων και τους «μποναμάδες» του δήθεν περισσεύματος 713 εκατ., είτε πρόκειται για τις διαρροές για νέο δημοψήφισμα. Και οι οργανωμένες περιοδείες υπουργών εξελίσσονται άσχημα, όπως π.χ. η πρόσφατη της κ. Φωτίου, η οποία αναγκάστηκε να μπει στην αίθουσα με προστασία των ΜΑΤ.
Η πτώση του εκλογικού ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ραγδαία. Που σημαίνει ότι μπορεί να πέσει κάτω από το ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ στέλνει ψηφοφόρους στην κάλπη της Χ.Α., με τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, με τον εθνολαϊκισμό του, με κοινές εθνικές εκδρομές στο Καστελλόριζο. Και από την εθνική γελοιότητα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φτάσουμε στην εθνική ατίμωση να έχουμε αξιωματική αντιπολίτευση ένα κόμμα αποδιοπομπαίο ακόμα και από ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα (γαλλικό, βελγικό). Αλλά ακόμα και αν η Χ.Α. δεν ξεπεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εθνική επιταγή η δημιουργία ενός δεύτερου, πέρα από τη Ν.Δ., ισχυρού μεταρρυθμιστικού κόμματος. Να ξεφύγουμε τόσο από το γελοίο, όσο και από το ατιμωτικό. Μήνες τώρα η προσπάθεια συνεννόησης των κεντρώων κομμάτων αποδεικνύεται σισύφεια. Ελπίδα δίνει πρώτη φορά η ίδρυση του νέου κόμματος Διαμαντοπούλου, Ραγκούση, Φλωρίδη κ.ά. Πριν ακόμα δοκιμαστεί, πολλοί απεφάνθησαν ότι η προσπάθεια είναι καταδικασμένη. Ωστόσο, είναι η πρώτη προσπάθεια που γίνεται από άτομα του χώρου με αποδεδειγμένη μεταρρυθμιστική πορεία. Θα σταθώ ιδιαίτερα σε τρεις πρωτοβουλίες της Αννας Διαμαντοπούλου, που αψήφησαν τις επιθέσεις της καθ’ ημάς Ανατολής. Η πρώτη ανάγεται στη θητεία της ως επιτρόπου της Ε.Ε., όταν πρότεινε την εισαγωγή της αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας. Την είχα επαινέσει τότε –το 2001– από τις στήλες της «Αυγής» και είχα επικριθεί από τους συντρόφους του ΣΥΝ. Η δεύτερη είναι ο γνωστός νόμος για τα ΑΕΙ. Και η τρίτη είναι η δημιουργία του μοναδικού ίσως στη χώρα μας μεταρρυθμιστικού «Δικτύου», που στέκεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οποιος διατρέξει την ιστοσελίδα του θα βρει προτάσεις συγκεκριμένες, όσο και καινοτόμες, για την αντιμετώπιση πολλών δεινών μας. Αν όσοι νοιάζονται για την κοινωνία μας –ανεξάρτητα από τις κομματικές προτιμήσεις καθενός– δεν στηρίξουν τέτοια πρόσωπα και τέτοια κόμματα, δεν θα ξεκολλήσουμε από τον βούρκο.