Μόνο όταν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η υποτακτική του τουρκική κυβέρνηση βάλθηκαν να αμφισβητούν τη Συνθήκη της Λωζάννης ανακόπηκε κάπως η παραφιλολογία που καλλιεργούσε ιδιαίτερα μεγάλες ελπίδες για την επίλυση του Κυπριακού. Μόνο δηλαδή όταν το δόγμα «οποιαδήποτε λύση είναι καλή λύση», που αγγίζει τα όρια της ηττοπάθειας και της παραίτησης, συνετρίβη πάνω στο ερντογανικό δόγμα περί των επεκτατικά αλυτρωτικών «συνόρων της καρδιάς μας», υποχρεώθηκαν να αναδιπλωθούν ορισμένοι τουλάχιστον από τους καλλιεργητές υπερβολικών προσδοκιών.
Υποχρεώθηκαν δηλαδή να δεχτούν πως η καλλιέργειά τους γίνεται μέσα σε κάποιο ψευδαισθησιακό θερμοκήπιο, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα, όπως την ορίζουν οι πάγιες βλέψεις της Τουρκίας και η σημερινή κατάστασή της: κάθε μέρα και πιο μακριά από τη δημοκρατία (με λογοκρισία, χιλιάδες φυλακίσεις κάθε είδους αντιφρονούντων, πραγματικών ή κατά αυθαιρετούσα καθεστωτική φαντασία, μυριάδες εκδικητικές απολύσεις, πολεμικού τύπου αντιμετώπιση των Κούρδων), κάθε εβδομάδα και πιο μακριά από το διεθνές δίκαιο: πολεμικές επεμβάσεις σε γειτονικές χώρες, προς εξυπηρέτηση στρατηγικών ορέξεων αλλά με το προσωπείο του ειρηνοποιού, απανωτές παραβιάσεις και παραβάσεις στο Αιγαίο, μακιαβελική εκμετάλλευση των προσφύγων, με τον στυγνό στόχο να εκβιαστεί η Ευρωπαϊκή Ενωση και πρωτίστως η Ελλάδα. Μια Ελλάδα που ούτε στο προσφυγικό βλέπει τους εταίρους της να συμμερίζονται την αγωνία της. Οσο για το Κυπριακό, πρώτοι αυτοί θα όφειλαν να αποσαφηνίσουν ότι δεν ανέχονται να τελεί υπό μερική κατοχή μια χώρα-μέλος της Ε.Ε., ή να πορεύεται υπό τη μειωτική επιτροπεία εγγυητριών δυνάμεων, οι δύο από τις οποίες, Βρετανία και Τουρκία, δεν μετέχουν στην Ενωση.
Οσον αφορά τα μνημόνια, που απομυζούν χρήμα, ελευθερία και αξιοπρέπεια, η ρητορική των κόκκινων γραμμών, ξεθωριασμένων πια, άφησε πικρότατη γεύση· οι μόνοι που γλυκαίνονται είναι όσοι κομματάνθρωποι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι και τα ερείπια μιας χώρας καλά είναι, αρκεί να εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς τους. Στο Κυπριακό, συμφεροντολογικοί μικροϋπολογισμοί και κομματική δολιότητα δεν χωρούν, εκτός βέβαια κι αν όσοι μιλούν παγίως για εθνικό θέμα αδιαφορούν και στην περίπτωση αυτή για την αλήθεια των λεγομένων τους. Αν πράγματι κρίνουν εθνικό το θέμα, κι αν όντως πιστεύουν ότι πρόκειται κυρίως για πρόβλημα κατοχής, οφείλουν να καταστήσουν σαφείς τις κόκκινες γραμμές και σαφέστατη την απόφασή τους να τις υπερασπίσουν ανυποχώρητα. Και κόκκινη, κατακόκκινη γραμμή είναι η απομάκρυνση των Τούρκων στρατιωτών και εποίκων και ο τερματισμός του καθεστώτος που προβλέπει εγγυήτριες δυνάμεις. Η «εθνική συνεννόηση», που προβάλλεται τώρα ως στόχος, μοιάζει αυτονόητη αλλά ουδέποτε ήταν. Και πάντως θα έπρεπε να έχει επιδιωχθεί προ πολλού. Να μην αφεθεί για ελάχιστα πριν από την πολυμερή διάσκεψη στη Γενεύη.