Αγάντα –αλί, όχι για όλους– καθώς τα καλά νέα μάς προσμένουν εντός νεφελώματος, λίαν προσεχώς. Ενα φτέρνισμα της αιωνιότητας και άλλο ένα τριήμερο, φθάνει η 27η Φεβρουαρίου, Δευτέρα, η Καθαρά Δευτέρα. Μια ψυχρολουσία ακολουθεί –που δεν αφορά ανέργους, αστέγους, παραδομένους, ασθενείς– αργότερα, μιας και η 25η Μαρτίου κλήρωσε Σάββατο εφέτος, αλλά –ψυχραιμία– και την 28η Οκτωβρίου το ημερολόγιο θα δείχνει επίσης Σάββατο. Ωστόσο, χαράς ευαγγέλια το φινάλε για τους έχοντες υπομονή, πίστη και σταθερά υψηλές προσδοκίες αφού τα Χριστούγεννα του 2017 – προγραμματίστε υπεύθυνα– πέφτουν Δευτέρα. Μόνο ο Θεός να μας φυλάει από τις «εορταστικές» παρατεταμένες ιώσεις, που τούτες τις ημέρες προσέλαβαν διαστάσεις πανδημίας· «μη με φιλάς, θα σε κολλήσω» είναι το τρέχον μεταδοτικό σλόγκαν (πολλοί το ακούν με ανακούφιση). Οδεύοντας προς την αυλαία του Δωδεκαημέρου –μεθαύριο τα Αγια Θεοφάνια– μια αδιαβάθμητη θλίψη μάς κατακλύζει. Ισως, λέω ίσως, συμμετοχική αιτία είναι η αριθμητική συρρίκνωση των καλαντιστών, κυριολεκτικά είδος εν ανεπαρκεία, παραμονή των Φώτων πρέπει να είσαι πολύ τυχερός να χτυπήσει κάποιος την πόρτα και να ακούσεις, μ’ αντάλλαγμα κέρμα, τα θεσπέσια λόγια: «Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός/ η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός./ Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό/ κάθετ’ η κυρά μας η Παναγιά./ Οργανo βαστάει, κερί κρατεί/ και τον Αϊ-Γιάννη παρακαλεί…».
Και μετά, και μετά; Αραγε πόσοι –μάλιστα από τους παλαιότερους–μπορούν ν’ αραδιάσουν τα υπόλοιπα λόγια; (Μεταξύ μας, τώρα που δεν με βλέπει κανείς ας τυπώσω, για κάθε ενδεχόμενο, τη λύση από τον ιντερνετικό παντογνώστη.) Είναι κρίμα, θέμα χρόνου, αλλά από το γλωσσάρι των Φώτων τείνει να εκλείψει η παραδοσιακή, ανίερη πλην του συρμού, φράση «μας τα ’παν άλλοι». Το διαψεύδει κανείς; Από τους εν ενεργεία εγγεγραμμένους στους άυλους καταλόγους καλαντιστές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, το 90% πριν από τα Φώτα αποθηκεύει το τρίγωνό του για του χρόνου. Τι ποσοστιαία ταύτιση! Ούτε αυτό διαψεύδεται. Περί το 90% κυμάνθηκε, κατά τα ειωθότα, και η πληρότητα καταλυμάτων σε αστεράτους τόπους εγχώριας αναψυχής· αξιοκατάκριτοι όσοι άλλοι μύριοι τίμησαν με την παρουσία τους τις πλούσιες ευρωπαϊκές γιορτινές πρωτεύουσες, μη τονώνοντας την ντόπια, χρεοκοπημένη οικονομία. Οι τηλεοπτικές κάμερες μετά τα συσσίτια και τις προσφορές αγάπης καταγράφουν μια πολυποίκιλη «άλλη Ελλάδα», με πρωταγωνιστές απαγωγείς της τριήμερης παρένθετης ανεμελιάς· στην αργκό των μη φυλακισμένων καλείται απόδραση: Ροδομάγουλοι σκιέρ, ευωχούμενοι φωνακλάδες σε νεο-ταβέρνες, κατά φαντασίαν ατσαλάκωτοι, κάποιοι με αναλήψεις από παπλώματα – «μια ζωή την έχουμε». Γνωρίζω φανατικούς χρήστες τριημέρων, πάλαι ποτέ καρτοσυλλέκτες, που άμα τη επιστροφή βάζουν πλερέζες και γίνονται οι πρώτοι επαίτες συμπόνιας: «Δεν έχω ούτε για βενζίνη, ούτε για καφέ». Εσείς δεν θα το διασκεδάζατε;