Ειλικρινά δεν κατανοώ πώς και πού βρίσκουν τα στελέχη της πλειοψηφίας το θράσος να επικρίνουν τη λιτότητα. Ειδικά όταν το κάνει ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών, ο άνθρωπος που εμπνέεται, διαχειρίζεται και εφαρμόζει τη λιτότητα, η κατάσταση ξεπερνά τον όποιο σουρεαλισμό έχουν εισαγάγει οι νέοι κυβερνήτες στη ζωή του τόπου. Σε όσους απευθύνομαι για να εξεύρω κάποια πειστική απάντηση καταλήγουν σε κοινή με εμένα διαπίστωση. Κάποιοι, ορθώς, υποδεικνύουν ότι κακώς εκπλήσσομαι όταν προϋπήρξε το δημοψήφισμα το πρόσημο του οποίου άλλαξε εν μια νυκτί, κατά πώς τα διηγήθηκε ο προηγούμενος φύλακας του κρατικού ταμείου, ο κ. Βαρουφάκης. Παραμένει, όμως, παράδοξο να αρθρογραφεί ο κ. Τσακαλώτος διεθνώς και εγχωρίως διαμαρτυρόμενος για τον «ζουρλομανδύα» της λιτότητας, όταν αυτός ο ίδιος εφαρμόζει στον τόπο του κι εκεί που έχει την πλήρη ευθύνη την πιο συσταλτική οικονομική πολιτική μεταξύ όλων των ευρωπαϊκών κρατών.
Κάπως έτσι, η Ελλάδα είναι ο τόπος που κυβερνάται από πλειοψηφία που κέρδισε καταγγέλλοντας τη δημοσιονομική λιτότητα, την υπηρεσία των χρεών, τον περιορισμό των συντάξεων, τους υψηλούς συντελεστές ΦΠΑ, την επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης και είναι η ίδια αυτή πλειοψηφία που καυχάται ότι πετυχαίνει και με το παραπάνω τους στόχους αυτής της ως άνω πολιτικής.
Μην αναζητείτε άλλο λόγο για να εξηγήσετε πώς οι ομότιμοι συνάδελφοι του κ. Τσακαλώτου συζητούν με έκπληξη την κατάσταση στην Ελλάδα. Αν αυτοί επιχειρούσαν να κάνουν το ίδιο στις χώρες τους δεν θα προλάβαιναν να δουν την έξοδο από τα υπουργεία τους.
Το 2017 θα πληρώσουμε τους περισσότερους φόρους από συστάσεως κράτους. Οταν επιβάρυναν τα καύσιμα, κάποιοι λογικοί και με καλή προαίρεση παραδεχτήκαμε ότι είχαμε φθηνότατα καύσιμα μεταξύ των άλλων κρατών. Αφού το κράτος είχε πέσει έξω και κινδυνεύαμε όλοι να υποστούμε την ξαφνική πτώχευση, η μεταφορά πόρων προς το κράτος σε κάθε «γέμισμα» φάνηκε δικαιολογημένη. Τώρα όμως το κράτος δεν έχει, πλέον, ελλείμματα. Αντιθέτως, η κυβέρνηση καυχάται για την υπεραπόδοση, μοιράζει γκρίζα πληροφόρηση για τα περιθώρια χαλάρωσης που έχει επιτύχει και συγκρούεται με τους δανειστές. Αφού είναι τόσο άνετη η πλειοψηφία με τα δημόσια οικονομικά, γιατί αυξάνει τους φόρους στα καύσιμα;
Αποδεικνύεται ότι δεν θα γλιτώσουμε ποτέ από το υπερβάλλον κράτος. Στα χρόνια της κρίσης διαπιστώθηκε ότι η απελευθέρωση της αγοράς των καυσίμων είχε πραγματικό όφελος στον καταναλωτή. Το 2010, η διαφορά μεταξύ φθηνών και ακριβών πρατηρίων ξεπερνούσε τα 10 λεπτά (το λίτρο). Τώρα που ο ανταγωνισμός στη διανομή και ο εξορθολογισμός του καταναλωτή κρατούν χαμηλά τα περιθώρια και η διαφορά περιορίστηκε στα μισά, βρήκε την ευκαιρία η γραφειοκρατία των φορολάγνων να προσθέσει φόρο στους προηγούμενους φόρους.