Μαριλένα Πανουργιά
εκδόσεις Ικαρος
«Αγαπητέ Ψ, μόλις συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα προβλήματά μου πηγάζουν από το ότι η πριγκίπισσα Λέια υπήρξε η αγαπημένη μου».
Αλήθεια τώρα, η ζωή θα ήταν πολύ πιο απλή αν αντί για «τα Star wars, μπαμπά, και τα τρία μαζί!!!!» έβλεπα κάποια βασίλισσα της νύχτας, νεράιδα της αστροφεγγιάς ή κάτι παρόμοιο όταν ήμουνα μικρή.
Η Λέια διέφερε δομικά από όλες τις άλλες πριγκίπισσες: τα έκανε όλα μόνη της. Ηταν πανέμορφη και είχε απίστευτο τσαμπουκά. Φορώντας χιτώνα υπαγόρευε την πριγκιπική αντιμετώπιση, φορώντας στρατιωτικό παντελόνι οργάνωσε την επανάσταση και πολέμησε γι’ αυτήν, φορώντας εκείνο το μαγιό, χωρίς ίχνος ωραιοπάθειας ή/και ανασφάλειας, έγινε φαντασίωση όλων των ανδρών. Και φυσικά, ερωτεύτηκε και κατέκτησε τον αδιανόητα γοητευτικό αλήτη Χαν Σόλο.
Ακόμη και σήμερα έχω μια δυσκολία να συνεννοηθώ με τις γυναίκες που θα προτιμούσαν τον Σκαϊγουόκερ. Και όλο αυτό το πακέτο (συν τα κεφτεδάκια στο κεφάλι, που δεν στέκονται ούτε με 9.000 τσιμπίδια στην αληθινή ζωή – το έχω δοκιμάσει) πρέπει να προσαρμοστεί στην καθημερινότητα της εργαζόμενης Ελληνίδας μάνας. Ελα τώρα!
«Αγαπητέ Ψ, πρέπει να μιλήσουμε».
Μαρία Τοπάλη
ποιήτρια, κριτικός λογοτεχνίας
Η διανοούμενη αρθρογράφος του «Γκάρντιαν» έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι δεν είδε κανένα «Πόλεμο των Αστρων» ούτε είχε τέτοια διάθεση, ήξερε όμως τα βιβλία της Φίσερ, τη μάχη της να βοηθήσει τους ψυχικά ασθενείς όπως η ίδια κ.λπ.
Είμαι το ακριβώς αντίθετο: είδα το πρώτο Starwars με τη μητέρα μου, στα 13 (η Φίσερ – Πριγκίπισσα Λέια ήταν 19), δεν σταμάτησα έκτοτε να το (ξανα)βλέπω. Ερωτεύτηκα και τους τρεις: τον «Λουκ», τη «Λέια», τον «Σόλο» (εντάξει, τον Σόλο λίγο παραπάνω…). Μετέδωσα στις κόρες μου το ίδιο πάθος. Πόσο σπουδαίο ήταν για μια τινέιτζερ να γίνεται απόλυτο ποπ είδωλο μια ευαίσθητη, πανέξυπνη φατσούλα! Να είναι γυναίκα η αρχηγός των επαναστατών!
Και, ναι, ευτυχώς, και το χρυσό μπικίνι φόρεσε και την καρδιά του Χάρισον Φορντ κέρδισε – δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο για μια δυναμική καστανομάτα. Ας έφυγε ανάλαφρη η ψυχή της…
Μαργαρίτα Ζαχαριάδου
μεταφράστρια
Αν οργανώναμε ένα υποθετικό πάρτι και καλούσαμε όλες τις πριγκίπισσες των παραμυθιών της παιδικής μας ηλικίας, όλα θα πήγαιναν θαυμάσια, ευγενικά, πολιτισμένα (και μέχρι δακρύων πληκτικά), μέχρι που θα έμπαινε η Πριγκίπισσα Λέια – με το διαστημικό της όπλο και τον δολοφονικό της σαρκασμό. Με την οικεία ομορφιά της και τα καστανά (όχι ξανθά!) μαλλιά-μπιφτέκια. Ετοιμη να αντιμετωπίσει οτιδήποτε, είτε με διπλωματία είτε με τους πλέον ωμούς τρόπους, και προσηλωμένη στον στόχο της σαν θηλυκός Οδυσσέας, έστω και χωρίς βασίλειο.
Μπορεί να μην ήταν η πρώτη «ζόρικη» ηρωίδα της ποπ κουλτούρας (τα κόμιξ μάς είχαν δώσει από νωρίς πολλές), η Λέια όμως υπήρξε, νομίζω, η πρώτη πριγκίπισσα στην παγκόσμια μυθοπλασία που ανατίναξε σαν να πυροβολούσε έναν ακόμα Stormtrooper το αιώνιο στερεότυπο της γλυκιάς, λεπτεπίλεπτης, άβγαλτης και μάλλον άβουλης κόρης ενός ηγεμόνα.
Η διόλου τυχαία αντίστιξη ανάμεσα στον πριγκιπικό τίτλο και την αδιανόητη σωματικότητά της έδωσε στη Λέια εκείνη την έξτρα δυναμική ώστε να γίνει το πρότυπο για τους δεκάδες μετέπειτα απείρως πιο ενδιαφέροντες γυναικείους χαρακτήρες που γεννήθηκαν στη λογοτεχνία και στο σινεμά.
Κι αν ξένισε πολλούς αυτό το νέο, αιρετικό πρότυπο, για μένα ήταν, ήδη από τότε, η υπόσχεση πως θα μεγάλωνα σε έναν κόσμο όπου οι ήρωες με πνεύμα και τσαγανό (φανταστικοί και πραγματικοί) δεν θα ήταν μόνο άντρες.