Οταν θελήσουμε το Grexit

3' 45" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κάποια στιγμή το 2017, δεν ξέρουμε ακριβώς πότε, θα συμβεί μια πολύ σημαντική αλλαγή: Κάποια νύχτα (ή ίσως μέρα), ένας άγνωστός μας Έλληνας (ή μια Ελληνίδα) θα σταθεί για λίγο στο δρόμο, (ή στο γραφείο, ή στο σπίτι) και θα πει, “χμ. Για μισό λεπτό. Όσον αφορά την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλάζω γνώμη”. Και από εκείνη τη στιγμή, για πρώτη φορά στην ιστορία, η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών θα δηλώνουν ότι επιθυμούν την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και την έξοδό της από τη ζώνη του ευρώ. Δεν ξέρουμε ακριβώς πότε θα συμβεί αυτό, καθώς αυτά τα πράγματα δύσκολα μετριούνται με ακρίβεια, αλλά η τάση τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά ξεκάθαρη, την τεκμηριώνουν πολλαπλές έρευνες κοινής γνώμης από ελληνικούς και ξένους φορείς σε βάθος χρόνου και, πλέον, αν δεν μεσολαβήσει κάποιο θεαματικά θετικό γεγονός, είναι αρκετά ασφαλές να μαντέψει κανείς τι θα συμβεί. Πιθανότατα μέσα στη χρονιά που διανύουμε, το πράγμα θα γυρίσει.

Το πού θα οδηγήσει αυτή η σημαντική εξέλιξη είναι λιγότερο προφανές. Είναι όμως σίγουρο ότι πολιτικές δυνάμεις έτοιμες να αδράξουν την ευκαιρία και να εκπροσωπήσουν πολιτικά τη νέα ελληνική αντιευρωπαϊκή πλειοψηφία υπάρχουν. Είναι διαθέσιμες, ψημένες στη μάχη του λαϊκισμού και πολύ ορεξάτες. Αν η πολιτική συγκυρία τους επιτρέψει να υλοποιήσουν τη βούληση του λαού (κάτι όχι πάντα αυτονόητο), το Grexit θα ξαναγίνει μια πολύ πιθανή εξέλιξη, πολύ σύντομα.

Βεβαίως, θα είναι αυτοκτονία. Το να πρέπει το 2017 να αναφέρουμε ότι η έξοδος από την Ευρώπη και το κοινό νόμισμα για μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι αυτοκτονία είναι περιττό -ή, έστω, θα έπρεπε να είναι. Μια χώρα που έχασε το 25% του ΑΕΠ της με ανείπωτες θυσίες, θα επιλέξει συνειδητά να ακυρώσει ολοκληρωτικά αυτές τις θυσίες και να χάσει το 50% του ΑΕΠ της (μετριοπαθής εκτίμηση). Είναι σα να σου κάνουν μείωση μισθού και να κινδυνεύεις να χάσεις το σπίτι σου, και εσύ να νομίζεις ότι όλα θα λυθούν αν πηδήξεις από τον 5ο όροφο. Γι’ αυτό πολλοί από εμάς θεωρούν το σενάριο αδύνατο. Ακόμα και τώρα, που όλο και περισσότεροι πάνσοφοι Έλληνες αποφασίζουν ότι τελικά ναι, αυτή είναι η λύση. Να πηδήξουμε από τον 5ο.

Δύο πράγματα έχω να πω σε όσους το θεωρούν αδύνατο: Πρώτον, θυμηθείτε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που θεωρούσατε αδύνατο να συμβούν από το 2009 και μετά. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να σας αρκεί, πια, ώστε τίποτε να μην θεωρείτε αδύνατο. Δεύτερον, σκεφτείτε το εξής: Έστω ότι η Ελλάδα του 2022 θα είναι κάτι σαν Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο, με ουρές στα σούπερ μάρκετ, πληθωριστικές δραχμές και πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση. Φανταστείτε για λίγο ότι τηλεμεταφέρεστε σε εκείνη την Ελλάδα, φανταστείτε για λίγο ότι ζείτε σ’ αυτή την κόλαση. Από εκεί, πώς θα βλέπατε την Ελλάδα του 2017; Πώς θα περιμένατε να μοιάζει, τι κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά θα έπρεπε να έχει ώστε πέντε χρόνια μετά να έχει μετεξελιχθεί στην κόλαση που ζείτε;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είναι η Ελλάδα σήμερα. Η Ελλάδα του 2017, με δικαστές που δικαιώνουν έναν κύριο που λέει ότι έχει 600 φανταστικατομμύρια, με το “εθνικό νόμισμα” trending topic, τους Ναζί και το Λεβέντη στη Βουλή, τον Πολάκη και το Ζουράρι στην κυβέρνηση, πώς δεν είναι μια χώρα έτοιμη να καταρρεύσει, πανέτοιμη ηθικά, διανοητικά, κοινωνικά και οικονομικά για να πηδήξει από τον 5ο;

Αν κάτι αποδεικνύουν τα τελευταία σαράντα χρόνια ειρήνης, (δανεικής) ευμάρειας και γεωπολιτικής σταθερότητας είναι πως το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που δεν διοικείται και οι Έλληνες ένας λαός που δεν κυβερνιέται. Είχαμε ως χώρα μια μοναδική ευκαιρία να φτιάξουμε ένα κράτος σύγχρονο, πλούσιο, δημιουργικό ή, έστω, για να μην είμαστε και πλεονέκτες, βιώσιμο. Είχαμε όλα τα μέσα διαθέσιμα, ελευθερία, δημοκρατία, δάνεια, ακόμα και δεκάδες δισεκατομμύρια χαρισμένα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για υποδομές και ανάπτυξη, πράγματα αδιανόητα για άλλα κράτη, είχαμε τα πάντα και τι κάναμε; Τι πετύχαμε; Τι έχουμε να δείξουμε σήμερα, ως αποτέλεσμα όλων αυτών, εμείς, οι αλλόφρονες χρεοκοπημένοι; Οι μελλοντικές γενιές, αν υπάρξουν (μην ξεχνάμε ότι σε 14 ημέρες αποκτά τον έλεγχο των πυρηνικών ο Τραμπ) θα μας βλέπουν με οίκτο και με απορία. Θα διαβάζουν την ιστορία μας και θα κοιτάζουν τα βιντεάκια με τον Πολάκη όπως εμείς κοιτάζουμε παλιούς συγγενείς του ανθρώπινου είδους, τους λεμούριους να πετάνε τα κακά τους στους επισκέπτες του ζωολογικού κήπου. Και τα βιβλία ιστορίας τους θα έχουν σημειωμένες διάφορες ημερομηνίες κομβικές προς το μεγάλο ελληνικό άλμα από τον 5ο στο κενό: Το 1981, το 2001, το 2010, το 2015.

Και, ασφαλώς, πιθανότατα κι εκείνη τη στιγμή το 2017. Τότε που το πράγμα γύρισε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή