Ενας από τους πιο λαμπρούς κοινωνιολόγους του 20ού αιώνα, με μερικές από τις βαθύτερες αναλύσεις για την εποχή του. Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν πέθανε χθες σε ηλικία 91 ετών, κληροδοτώντας στην ανθρωπότητα έναν από τους σπουδαιότερους τρόπους να δημιουργεί: την αγάπη.
Γεννημένος το 1925 στην Πολωνία, στα 18 του κατατάχθηκε στον Ελεύθερο Πολωνικό Στρατό και πολέμησε εναντίον της ναζιστικής κατοχής. Παρέμεινε στον στρατό και μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, απ’ όπου τελικά εκδιώχθηκε εξαιτίας της αντισημιτικής εκκαθάρισης. Σπούδασε και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, ενώ, από το 1968 και έπειτα, ζούσε στην Αγγλία, διδάσκοντας στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, όπου χρημάτισε πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας.
Το πνεύμα του φίλτραρε το παρόν και το αναμετέδιδε απλά (σχεδόν) για όλους. Η σκέψη του διαμορφώθηκε από την αρχή της ηθικής επιταγής της κοινωνιολογίας. Με επιρροές από τον Μαρξ, τον Βέμπερ, τον Αντόρνο, τον Καστοριάδη και τον Λεβινάς, ο Μπάουμαν ήταν αμετάπειστος στη βασική του αρχή: «Το να σκεφτόμαστε κοινωνιολογικά σημαίνει ότι καταλαβαίνουμε περισσότερο τους ανθρώπους γύρω μας, κατανοούμε τις ελπίδες τους και τις επιθυμίες τους, τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους».
Στα ελληνικά, κυκλοφορούν αρκετά έργα του, με πιο πρόσφατο το «Πλούτος και ανισότητα» (εκδ. Οκτώ), ενώ ευρύτερα γνωστός έγινε με το έργο «Η μετανεωτερικότητα και τα δεινά της» (εκδ. Ψυχογιός), αλλά τις καρδιές τελικά κατέκτησε με τη «Ρευστή αγάπη» (εκδ. Εστία), όπου βρίσκει κανείς το απαύγασμα της σκέψης του για τον σύγχρονο άνθρωπο: «Ο θρίαμβος του ατομικισμού κατά τη μετανεωτερικότητα οδήγησε τελικά στον θάνατο το αυτόνομο άτομο της νεωτερικότητας και έβαλε στη θέση του ένα άλλο, ανίκανο να εμπιστεύεται και να δεσμεύεται, βουτηγμένο στον κομφορμισμό και τον φόβο».