Οπως θα θυμάστε τον Ιανουάριο του 2015 την ατμόσφαιρα του ευλογημένου αυτού τόπου τη σάρωσε η αύρα της ελπίδας. Πρωθυπουργός έγινε ο Αλέξης Τσίπρας, υπουργός Οικονομικών ο Γιάνης Βαρουφάκης και το χαρτοφυλάκιο της Αμύνης το ανέλαβε ο Πάνος Καμμένος των ΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση βαπτίσθηκε «πρώτη φορά αριστερά», διότι το «αριστεροδεξιά» είχε ήδη χάσει την παρθενία του από τις συνεργασίες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ με το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη εκ δεξιών και το άλλο του κ. Κουβέλη εξ αριστερών. Με μία μικρή διαφορά. Τον Ιανουάριο του 2015 η αριστερά των κ. Τσίπρα, Φλαμπουράρη μετά της κ. Χριστοδουλοπούλου είχε υποσχεθεί στο χριστεπώνυμο πλήρωμα πως τίποτε δεν θα ήταν ίδιο όπως πριν. Η δευτέρα παρουσία που ευαγγελιζόταν θα ήταν ημέρα κρίσης όχι μόνον για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη ολόκληρη. Ο άλλος κόσμος ήταν επιτέλους εφικτός – μακριά από μας. Πόθεν λοιπόν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ; Ισως γιατί το μέλλον της χώρας δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς έναν Τέρενς Κουίκ.
Την εύλογη απορία που προκάλεσε το υβριδικό παρασκεύασμα την είχε εκφράσει ο συνάδελφος σκιτσογράφος αυτής της εφημερίδας Ανδρέας Πετρουλάκης. Ο Πετρουλάκης με άρθρο του στην ιστοσελίδα Protagon προσπάθησε να καταγράψει τους λόγους για τους οποίους η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ ήταν εκτός ορίων της στοιχειώδους πολιτικής ηθικής. Ανέφερε τον εθνικολαϊκιστικό χαρακτήρα των ΑΝΕΛ, τους αεροψεκασμούς, τους «υδατάνθρακες», την εθνική διαπαιδαγώγηση στον στρατό, έκρινε ότι οι εξηγήσεις του κ. Καμμένου για τις offshore δεν ήσαν επαρκείς και εγκαλούσε τους πολιτικούς και δημοσιολογούντες της αριστεράς για την υποκριτική σιωπή τους. Ο τίτλος του άρθρου ήταν «Εχουν αρχίσει και του μοιάζουν» και σ’ αυτούς απευθυνόταν.
Ηταν ένα καθαρά πολιτικό άρθρο. Ο κ. Καμμένος όμως, αν και πολιτικός και υπουργός, έκρινε ότι η πολιτική κριτική τον θίγει προσωπικά. Και αντί να αναρωτηθεί μήπως κάτι δεν πάει καλά με την πολιτική του, έκανε αγωγή στον Ανδρέα Πετρουλάκη ζητώντας του το ευκαταφρόνητο ποσόν των 2.000.000 ευρώ (δύο εκατομμύρια). Το επαναλαμβάνω για να μη νομίζετε ότι διαβάσατε λάθος. 2.000.000 ευρώ, ολογράφως δύο εκατομμύρια. Θα μου πείτε για μικρότερα ποσά έβγαζαν εξάσφαιρα στη ρομαντική εποχή του Φαρ Ουέστ. Δεν θα μιλήσω για τη δικομανία του ανδρός. Δικαίωμά του. Εξάλλου αυτή παραπέμπει στα ήθη του λαού μας, κι ένας λαοπρόβλητος ηγέτης σαν τον κ. Καμμένο κατ’ ανάγκην ταυτίζεται μαζί τους. Δεν θα αναπτύξω καν το προφανές: όταν οι πολιτικές απόψεις παραπέμπονται για να κριθούν στα δικαστήρια τότε κάτι δεν πάει καλά με τη δημοκρατία.
Ο Ανδρέας Πετρουλάκης είναι σκιτσογράφος. Εκτίθεται καθημερινά με τις απόψεις του και κρίνεται, όπως όλοι μας, από τους αναγνώστες αυτής της εφημερίδας. Αρθρογραφεί ενίοτε και στην ιστοσελίδα Protagon. Δεν κρύβεται, ούτε διασπείρει φήμες εν κρυπτώ. Γι’ αυτό και το Σύνταγμα προστατεύει την ελευθερία του Τύπου. Η βιομηχανία αγωγών που στρέφεται εναντίον της δεν μπορεί να διασώσει τους πολιτικούς από την πανωλεθρία της πολιτικής τους. Οσο για τα 2 εκατ., αν τα χρειάζεται ο κ. Καμμένος, ας απευθυνθεί στον κ. Σώρρα. Είμαι βέβαιος πως θα υπάρξει αλληλοκατανόηση.