Εφυγε πριν από λίγες ημέρες, και κηδεύεται σήμερα, ένας αφοσιωμένος υπηρέτης της ενημέρωσης. Ενας δημοσιογράφος σημείο αναφοράς, από αυτούς τους λίγους, τους ξεχωριστούς, που τιμούν το λειτούργημα. Ο Στάθης Ευσταθιάδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925, φοίτησε σε πανεπιστήμια της Αθήνας, της Λωζάννης και της Νέας Υόρκης, και εργάσθηκε σε εφημερίδες περισσότερα από 70 χρόνια.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Διέφυγε στο εξωτερικό, αρχικά στην Ελβετία, και στη συνέχεια στην Αμερική όπου ήταν επί δεκαετίες ανταποκριτής στην Ουάσιγκτον και στη Νέα Υόρκη, υπογράφοντας τις ανταποκρίσεις του με το ψευδώνυμο «Eust» με το οποίο επί δεκαετίες συνέχιζαν να αναφέρονται σε αυτόν φίλοι και γνωστοί του στην αμερικανική πρωτεύουσα.
Από τους πλέον έμπειρους διπλωματικούς συντάκτες και αρθρογράφους, λάτρης των «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, έγραφε με εγκυρότητα και χαμηλούς τόνους, για θέματα που αφορούσαν την Ελλάδα και τον κόσμο. Μιλούσε με την ίδια άνεση για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό και το Σκοπιανό, όσο και για τα μεγάλα διεθνή γεγονότα, από τις τριβές Αμερικής – Ρωσίας, μέχρι το Μεσανατολικό.
Στην Ελλάδα επέστρεψε τη δεκαετία του ’80 και εργάσθηκε στο «Βήμα» μέχρι και την τελευταία ώρα της ζωής του. Τιμήθηκε από το Ιδρυμα Μπότση και την Ακαδημία Αθηνών για το ήθος και την έντιμη δημοσιογραφία που ασκούσε, ενώ ήταν μέλος της Διπλωματικής Ακαδημίας του υπουργείου Εξωτερικών.
Κάθε συζήτηση μαζί του ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη τόσο σε επίπεδο γενικότερης ενημέρωσης, όσο και επαγγελματικά. Λόγω του κοινού ενδιαφέροντος για την Αμερική, οι συζητήσεις μας συχνά στρέφονταν στην υπερδύναμη. Αλλες φορές αντικείμενο ήταν οι εξελίξεις στο εσωτερικό, και άλλες η εξωτερική της πολιτική κυρίως σε σχέση με την Ελλάδα και την περιοχή μας. Με τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, αλλά και τις σκέψεις του, αποτελούσε μια αστείρευτη πηγή πληροφόρησης.
Ηταν αυστηρός με όλους. Πρωτίστως με τον εαυτό του. Με αυξημένη αίσθηση καθήκοντος, πήγαινε πρώτος στο γραφείο και έφευγε τελευταίος. Ηταν δίκαιος, αλλά δεν συγχωρούσε την ελαφρότητα. Τον ενοχλούσε η επιφανειακή και συχνά διαστρεβλωτική προσέγγιση κάποιων σε ευαίσθητα ζητήματα όπως αυτά που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική και την ασφάλεια της χώρας.
Ηταν τίτλος τιμής όταν κάποια στιγμή, πριν από αρκετά χρόνια, με διαχώρισε από «άλλους», έστω και αν το έκανε για να με επικρίνει. «Εσύ που ξέρεις, και ζεις εδώ, δεν πρέπει να το λες αυτό…», μου είπε με το γνωστό ευγενικό αλλά αυστηρό ύφος του καθώς περπατούσαμε στην παγωμένη Ουάσιγκτον, αυτός, όπως πάντα, χωρίς παλτό.
Ανθρωπος καλλιεργημένος, λάτρης της κλασικής μουσικής και της όπερας, γνώριζε τα καλά εστιατόρια και τις θεατρικές παραστάσεις στις σημαντικότερες μεγαλουπόλεις: από τη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, μέχρι το Λονδίνο και το Παρίσι.
Εχαιρε σεβασμού από όλους, ευγενής, με την ανθρώπινη αλλά και την κοινωνική έννοια του όρου, πνευματώδης, ετοιμόλογος, με αίσθηση χιούμορ. Οπως ανέφερε ο καθηγητής Θεόδωρος Κουλουμπής, φίλος του από τα χρόνια της Αμερικής, κάποτε του είχε πει «χίλια ευχαριστώ» και εκείνος του απάντησε «σε εποχές πληθωρισμού μου φθάνει το ένα».
Με τον θάνατο του πρύτανη του διπλωματικού ρεπορτάζ, έκλεισε μια εποχή. Εφυγε ένας συγκροτημένος, λόγιος άνθρωπος, δάσκαλος για πολλούς, με ευρείες γνώσεις και μοναδικές εμπειρίες, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στη δημοσιογραφία και την τίμησε όσο λίγοι. Ενας κοσμοπολίτης της ενημέρωσης από αυτούς που, δυστυχώς, λείπουν σήμερα, στην εποχή της κοινωνικής αποσύνθεσης και της επαγγελματικής παρακμής.