07.00 – 12.30
Εγερτήριο μεταξύ επτά και οκτώ. Ενδελεχή καταγραφή των ενύπνιων συμβάντων, όχι μόνο λόγω αρχειομανίας, αλλά εξαιτίας και αφηγηματικής δολιότητας. Τσάι, χυμός και τα συναφή (το γερό πρωινό μπήκε αργά στην καθημερινότητά μου). Τσεκάρισμα της μακράς βραδινής λίστας: από τα πιο ασήμαντα ώς τα πιο κρίσιμα. Στο κλείσιμο της μέρας, αν έστω και μία υποχρέωση παραμείνει εντέλει στα χαρτιά, προστίθεται με ανατοκισμένο άγχος την επομένη (κάτι που δεν συμβαίνει και τόσο αραιά).
Φροντίδα κήπου και πέριξ ψώνια της ημέρας. Ως τις δωδεκάμισι, που θεωρητικά είμαι πιο φρέσκος, γράφω τα δικά μου. Επειδή την τελευταία δεκαετία είμαι ώς τον λαιμό με κείμενα (σεμινάρια δημιουργικής γραφής, εφημερίδα και τα έκτακτα βιοποριστικά) το άδειασμα από κειμενικούς περισπασμούς είναι η πολύτιμη συνθήκη, αλλά και το ακριβοθώρητο πλαίσιο για να βυθιστείς στον αφηγηματικό εαυτό σου.
Εχοντας εγκαταλείψει προ πολλού τους άπλετους χρόνους και τις ατέλειωτες άδειες μέρες, γράφω όποτε έχω κενό. Χτυπάω και φεύγω. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Αντάρτικο πόλης. Οι μεγάλες στρατηγικές, συντεταγμένες μάχες, λόγω πιεστικού βιοπορισμού, αναβάλλονται επ’ αόριστον, καθώς η παρατεταμένη κρίση σε αναγκάζει να εργάζεσαι μ’ εκατό χέρια.
13 – 15.00
Διαδικτυακή ενημέρωση και ξεφύλλισμα φατσοβιβλίου (αστερίσκος: στην ψηφιακή κοινότητα, γνώρισα θαυμάσιους ανθρώπους και, συμμετρικά, απογοητεύθηκα από γνωστούς εκτός εικονικής πραγματικότητας).
Αδειάζοντας συνεχώς τσαγιέρες (καπνιστό, πράσινο βανίλια ή κανέλα), ακολουθούν διαδικτυακοί ή τηλεφωνικοί διακανονισμοί των καθημερινών υποχρεώσεων. Οργανώνω έτσι τη μέρα μου, ώστε να συνδυάζω κάθοδο στο κέντρο με μαθήματα, παρουσία στην εφημερίδα ή άλλα επαγγελματικά ραντεβού. Πάντως, όταν μένω σπίτι, συνήθως μαγειρεύω. Η «διάφανη» κουζίνα είναι πλέον ο στόχος. Κοντολογίς να διακρίνονται όλα τα υλικά, να μην καλύπτει η μία γεύση την άλλη (κάτι που φυσικά προϋποθέτει αγνά υλικά).
Κάποια στιγμή πέφτω με τα μούτρα στα διαβάσματα βιβλίων για τις ανάγκες της εφημερίδας και των σεμιναρίων δημιουργικής γραφής, αλλά και στις επιμέλειες κειμένων μαθητών, καθώς και του εβδομαδιαίου βιβλιοφιλικού τετρασέλιδου που συντονίζω στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (με τη συνδρομή εκλεκτής συντροφιάς από πανεπιστημιακούς, κριτικούς, πεζογράφους και ποιητές).
Μεροδούλι, μεροφάι δημιουργική γραφή. Τα μαθήματα διά ζώσης ή εξ αποστάσεως (σχολή των εκδόσεων Πατάκη, αλλά και στη Φλώρινα, στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας) ενίοτε κουράζουν και φθείρουν, σε βάθος χρόνου όμως προσφέρουν ηδείς καρπούς. Είκοσι τρεις μαθητές μου (φίλοι πλέον…) έχουν ήδη τυπώσει βιβλία, πολλοί δημοσιεύουν σε περιοδικά, ορισμένοι έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς ή έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία.
15.00 – 16.00
Προσπαθώ όταν τρώω να μη διαβάζω, να μη βλέπω ή ν’ ακούω ειδήσεις, ούτε ακόμη μουσική, αλλά να προσηλώνομαι σαν σαμάνος στο φαγητό. Δεν το καταφέρνω πάντα. Μισή ωρίτσα μετά κλείνω τα μάτια, βάζω το τηλέφωνο στο αθόρυβο, γενικώς κατεβάζω ρολά. Κάτι όχι μόνο αναζωογονητικό, αλλά και αναγκαίο. Αυτό συνήθως το καταφέρνω.
16.00 – 17.00
Η πεζοπορία είναι πάθος μου. Βαδιζομανής με την κάμερα στο στέρνο. Το τέμπο του πεζοπόρου, το τέμπο του ματιού, το τέμπο του αδειάσματος. Καταφεύγω σε ταξί μόνον αν είμαι κουρασμένος ή πιεσμένος χρονικά. Εξάλλου, τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας είναι χώροι εργασίας. Είναι δωρεάν αρχεία και πινακοθήκες. Εργάζομαι. Με μέθοδο και πάθος. Σημειωματάριο, κάμερα και μαγνητόφωνο σε αγαστή συμφωνία. Ουκ ολίγες ιστορίες μου γεννήθηκαν από φράσεις ή σιωπές, από χειρονομίες ή βλέμματα περαστικών, αγνώστων. Το εφήμερο πλήθος ασκεί πάνω μου φοβερή γοητεία. Συχνά νιώθω να με απορροφά όπως ένα βαθύ κείμενο.
17.00 – 00.00
Σεμινάρια δημιουργικής γραφής έχω σχεδόν κάθε μέρα, ενώ, μετά τις οκτώ, κάποιες μέρες περνώ κι από την εφημερίδα. Κατόπιν, αναλόγως διάθεσης και δυνάμεων, κινηματογράφος, θέατρο ή ποτό (θεωρώ ότι από την Αθήνα λείπουν τα μαγαζιά με καλό ελληνικό κρασί ― εξ ου και είμαι θαμώνας στο Heteroclito, διαγωνίως πίσω από τη Μητρόπολη).
00.30 π.μ. – 02.00
Το αργότερο μία και μισή έχω πέσει για ύπνο. Λίγο πριν συντάσσω τη λίστα της επομένης. Με όσες δυνάμεις έχουν εναπομείνει διαβάζω τα βιβλία που έχω στο προσκέφαλο. Για την ακρίβεια διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα ίδια και τα ίδια: κυκλικά, εμμονικά, σαν να είναι πάντα πρώτη φορά (Κάφκα, Μπέκετ, Φόκνερ, Μούζιλ, κ.λπ.) Κάθε μέρα, κάθε εικοσιτετράωρο, τεμαχισμένο ή αρτιμελές, η γυναίκα μου η Αλεξία απομακρύνει, διακριτικά και αποφασιστικά, τα μαύρα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από το κεφάλι μου, εντός και εκτός γραφής.
Τελευταίο βιβλίο του Μ. Φάις είναι η νουβέλα «Lady Cortisol» (εκδ. Πατάκη, 2016).