Αν δούμε ψάρι στο βουνό και θάλασσα σπαρμένη, τότε ίσως δούμε και την Εξουσία να δείχνει σχετική έστω ανοχή στην κριτική που της ασκείται. Μάρτυς, άξεστος πλην κορυφαίος, ο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι ένας νόμος της φύσης και αυτός, είναι το φυσικό της ισχύος να μην ανέχεται την αμφισβήτησή της, και την επαρκέστερα θεμελιωμένη. Οι αγωγές κατά δημοσιογράφων (από πολιτικούς και μη) δεν είναι καινούριο κοσκινάκι. Η ιστορία πάει αρκετά πίσω. Στους συμπρωταγωνιστές της διακρίνονται εύκολα, αν η μνήμη θέλει να δουλέψει, και κάποιοι απ’ όσους ανακάλυψαν τη λατρεία τους για την κριτική δημοσιογραφία εκ των υστέρων – και πιθανόν εξ υστεροβουλίας. Ο νόμος που έμεινε γνωστός ως τυποκτόνος, ο 1178, ψηφίστηκε το 1981, επί Γεωργίου Ράλλη, και επικαιροποιήθηκε το 1994, επί υπουργίας Ευάγγελου Βενιζέλου, οπότε και έγινε ακόμα πιο αυστηρός για τους δημοσιογράφους, ακόμα πιο ευνοϊκός για τους πολιτικούς. Τα εξωφρενικά κατώτερα όρια «αποζημίωσης των πληγέντων» που θεσπίστηκαν είχαν κατάφωρα τιμωρητικό και λογοκριτικό χαρακτήρα.
Ο κ. Πάνος Καμμένος πάντως, ένας πολιτικός εμφανούς μετριότητας, ακροδεξιάς καταγωγής και παιδαριώδους σκέψης (όπως έχει δα αποκαλυφθεί στα συνωμοσιολογικά σενάριά του και στα περί τρομοκρατίας συγγράμματά του), δεν είναι ένας απλός μέτοχος αυτής της αντιδημοσιογραφικής-αντιδημοκρατικής παράδοσης. Με τη δικομανία του εν γένει και ειδικά με τα αστρονομικά ποσά που απαιτεί (2.000.000 ευρώ από τον Ανδρέα Πετρουλάκη, φημισμένο ζάπλουτο – «έπεσε» στις 100.000 χθες), είναι πια ένας πρωτοπόρος. Ιδού λοιπόν ένας επιπλέον λόγος για να χτυπάνε το κεφάλι τους οι του ΣΥΡΙΖΑ. Και αδυνατώ να συμπεριλάβω σε αυτούς τον κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος βιάζεται κάθε φορά να δείξει πως έχει αναλάβει προσωπικά το εγχείρημα πλήρους πολιτικής νομιμοποίησης του «φίλου Πάνου».
Πολιτική κριτική ασκούσε στον κ. Καμμένο ο Πετρουλάκης αρχές του 2015, με άρθρο στο «Protagon». Κριτική δικαίως αυστηρότατη, απολύτως αντίστοιχη στα έργα και στα λόγια του ανδρός. Ούτε αθεμελίωτες φήμες διακινούσε ούτε ενέπλεκε παιδιά κι εγγόνια, όπως συνηθίζει η παραδημοσιογραφία, η οποία, ασκούμενη επίσης σαν εξουσία, τέταρτη, καταντάει να προσφέρει άφθονα επιχειρήματα στους δικομανείς. Η δημοσιογραφία δεν είναι μία και μονοθεϊστική. Σταθμίζοντας με τα ίδια κριτήρια, για λόγους εντυπώσεων, τον τεκμηριωμένο κριτικό λόγο σαν αυτόν του Πετρουλάκη και τη γραπτή ή ραδιοφωνική σπορά συκοφαντικών κακοηθειών, τσουβαλιάζοντάς τα δηλαδή, υποσκάπτουμε τελικά το δικαίωμα στον κριτικό λόγο. Το «ολίγον Εξάρχεια», για τον γιο του κ. Καμμένου, το ολίγον Ρούπα κτλ. είναι κιτρινισμός, όχι δημοσιογραφία· κιτρινισμός που «από την άλλη μεριά είναι ο ίδιος», ηθικά, μ’ αυτούς που υποτίθεται ότι θέλει να μεμφθεί. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση όμως, αστυνομικοί, συλλήψεις, αυτόφωρα είναι απαράδεκτα. Εκτός από το στράτευμα, εργαλεία του κ. Καμμένου και άλλα τμήματα του κράτους;