«Ελαστικά Βάιος» έγραφε στον τοίχο. Στην είσοδο και την έξοδο του χωριού. Ηταν αδύνατον να περάσεις και να μην το δεις. Με μπογιά σε κόκκινο και μπλε χρώμα βαμμένος ένας ολόκληρος τοίχος, σπιτιού ή αποθήκης ποτέ δεν κατάλαβα.
Σπάζοντας τη μονοτονία της εθνικής οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης, πήραμε την έξοδο προς Λαμία – Καρδίτσα για να ανεβούμε τον Δομοκό και να φτάσουμε στη Λάρισα μέσω της παλιάς Εθνικής.
Βγαίνοντας από τον μεγάλο δρόμο, το πρώτο που νιώσαμε ήταν μια αλλαγή στην αίσθηση του χρόνου. Μερικά κόκκινα φανάρια στις διασταυρώσεις, το διακεκομμένο πορτοκαλί μέσα στα χωριά, ένα τρακτέρ που πιάνει τη μία από τις δύο λωρίδες του δρόμου και αμέσως οι ταχύτητες χαμήλωσαν. Βάλαμε τετάρτη, χαλαρώσαμε και εμείς.
Συνήθως η κίνηση είναι αραιή γιατί ο δρόμος δεν είναι στις προτιμήσεις των πολλών και, αν βιάζεσαι, δεν υπάρχει λόγος να τον επιλέξεις. Αν όμως είσαι για τη βόλτα, αξίζει να περάσεις και θα δεις χωριά που κινούνται σε έναν άλλο ρυθμό και πανέμορφα τοπία όλες τις εποχές του χρόνου. Δοκιμάσαμε γευστικό κατίκι Δομοκού από παραγωγούς της περιοχής, τον αυθεντικό χαλβά Φαρσάλων, κάναμε στάσεις σε παλιά καφενεία και στο τέλος μας φάνηκαν νορμάλ οι νταλίκες με τους φωτισμένους μεγαλόσταυρους στο καπό και τα σεμεδάκια στο παρμπρίζ που συναντήσαμε στο δρόμο.
Η Βρυσιά και το Ζάππειο, πινακίδες προς Πουρνάρι και Σερίφη, υπαίθριες αγορές φρούτων, μελιού, λαδιού και λαχανικών, εγκαταλελειμμένες αποθήκες σιτηρών, αφίσες που διαφημίζουν γλέντια με παραδοσιακά συγκροτήματα και άλλες με εκείνες τις τραγουδίστριες που είναι έτοιμες να γλυκάνουν την ατμόσφαιρα σε κάποια πίστα ένα χειμωνιάτικο βράδυ όσο διαρκεί ένα κομμάτι με μπουζούκι και σινθεσάιζερ.
Μια άλλη Ελλάδα ή μήπως η πραγματική; Κάτι ανάμεικτο ίσως. Κάθε φορά όμως σχεδόν μηχανικά πια στέλνω ένα νεύμα στον Βάιο που με περιμένει πάντα στην ίδια θέση.