Θα κέρδιζαν επαξίως τον τίτλο του ήρωα οι επενδυτές που ποντάρουν στην τουριστική Αθήνα. Οχι ότι η πόλη δεν έχει προοπτικές. Το αντίθετο. Αλλά θα πρέπει να νιώθουν μεγάλη μοναξιά όλοι όσοι εργάστηκαν και εργάζονται για να ανανεώσει η Αθήνα την ξενοδοχειακή υποδομή της. Το σκέφτομαι κάθε φορά που περνάω έξω από τις νέες «αφίξεις» της τουριστικής Αθήνας. Στην Ομόνοια, υψώνω με δέος το βλέμμα στο Athens Tiare Hotel, στη στροφή προς Πειραιώς. Στην πλατεία Μεταξουργείου, υποκλίνομαι στο Wyndham Grand Athens. Ακόμη και στη σαφώς καλύτερων προδιαγραφών οδό Μητροπόλεως, νεύω με κατανόηση στο Electra Metropolis. Είναι ήρωες μιας άνισης μάχης, από την οποία όμως θα βγουν νικητές.
Ωστόσο, υπάρχει ολόγυρα στο ευρύτερο «περιβάλλον» ένα τεράστιο ζήτημα συνεργειών, κοινωνικής κατανόησης, θεσμικής επάρκειας και οικονομικών αντικινήτρων. Αν ακολουθήσει κανείς μια διαδρομή ώστε να περιλάβει και τα τρία ξενοδοχεία, θα το διαπιστώσει. Ας πούμε ότι ξεκινάει κανείς από τον σταθμό του Θησείου, ανεβαίνει την Αδριανού παράλληλα στην Αρχαία Αγορά, φτάνει στο Μοναστηράκι, παίρνει την Πανδρόσου, βγαίνει στην πλατεία Μητροπόλεως, τραβάει προς Σύνταγμα, φτάνει στη Σταδίου, κινείται προς Ομόνοια, παίρνει την Αγίου Κωνσταντίνου και φτάνει στην πλατεία Καραϊσκάκη. Δεν χρειάζεται φαντασία ή μεγάλη εμπειρία για να διαπιστώσει κανείς ότι μια βόλτα σε αυτήν την κεντρικότατη ακτίνα αποκαλύπτει μια Αθήνα βρώμικη και θλιβερή. Δυστυχώς, η οικονομική παρακμή έχει τυλίξει την πόλη σαν δεύτερο δέρμα, και η κοινωνία είναι απολύτως στάσιμη. Η κυβέρνηση έχει επιτύχει να αντανακλάται στην πόλη όλη η βύθιση, οικονομική, κοινωνική και ψυχική, που έχει επιφέρει.
Στην Ερμού κοντά στο Σύνταγμα και στην Κοραή απέναντι από την Τριλογία, έχουν ανοίξει σουβλατζίδικα. Ο κόσμος εθίζεται σε αυτήν την εικόνα της πρωτεύουσας. Θεωρείται φυσικό η Αθήνα να μην έχει ιεραρχίες, να μην έχει νησίδες έστω πολιτισμού. Η κουλτούρα της τσίκνας είναι γεγονός. Η πόλη είναι ένα λούνα παρκ παρακμής. Οχι σε όλα τα σημεία, αυτό έλειπε. Υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά η Αθήνα επιβεβαιώνει καθημερινά τη μετακύλισή της στη ζώνη των υπανάπτυκτων πόλεων. Ας μη μας φοβίζουν τα λόγια. Οι ήρωες-επενδυτές αξίζουν τουλάχιστον τη δημόσια αναγνώριση.