Αποψη: Η πολιτική λιτότητας και ο Αλέξης Ντε Τοκβίλ

Αποψη: Η πολιτική λιτότητας και ο Αλέξης Ντε Τοκβίλ

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τ​​ο 2017 θα είναι αναμφίβολα μια δύσκολη χρονιά για την Ευρώπη, με λιγότερη μάλλον αισιοδοξία και περισσότερη αβεβαιότητα. Πιθανόν να διανύσουμε δώδεκα μήνες δυστοκίας, σε ένα διεθνές περιβάλλον που θα απαιτούσε ωστόσο γενναίες αποφάσεις και ουσιώδεις αλλαγές για την εξέλιξη και την ανάκαμψη της Ευρώπης. Στο πλαίσιο αυτό, δυστυχώς, η πολιτική της λιτότητας –κυρίως στον ευρωπαϊκό Νότο– φαίνεται ότι θα συνεχιστεί και το 2017, αδιάλειπτα, για μία σειρά από λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι οι εκλογές του Οκτωβρίου στη Γερμανία οδηγούν την κυβέρνηση της κ. Μέρκελ να παραμείνει προσηλωμένη στην αυστηρή δογματική αντίληψη Σόιμπλε, περί δραστικής περικοπής των δαπανών στις ελλειμματικές χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίες είναι οφειλέτριες. Αντιμέτωπη με το λαϊκίστικο και αντιευρωπαϊκό ρεύμα που αναπτύσσεται στη Γερμανία, η κυβέρνηση Μέρκελ θα ήταν αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι θα δεχόταν χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής για τους εταίρους, με δεδομένο ότι είναι αυτή που βάζει τα περισσότερα λεφτά στο ευρωπαϊκό τραπέζι.

Ο δεύτερος είναι ότι το εθνικιστικό στρατόπεδο στη Γερμανία δεν είναι κατά, αλλά υπέρ της λιτότητας στις άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., χύνοντας μάλιστα πολύ δηλητήριο για τα κράτη-μέλη του Νότου και τον τρόπο που χειρίστηκαν τις οικονομικές τους υποθέσεις πριν από τη μεγάλη κρίση. Τραβάνε το σχοινί και ασκούν ισχυρή πίεση προεκλογικά, προσθέτοντας και το ευαίσθητο μεταναστευτικό πρόβλημα.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι τρία σημαντικά κράτη-μέλη, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία, βρίσκονται κάτω από τη συνεχή παρακολούθηση της Κομισιόν. Ηδη έχουν δεχτεί τις πρώτες σαφείς παρατηρήσεις για την πορεία των δημοσιονομικών μεγεθών τους και δεν έχουν άλλα περιθώρια οικονομικής χαλάρωσης, το αντίθετο μπορεί να συμβεί . Η παρακολούθηση εσόδων και εξόδων είναι ασφυκτική και αποτελεί στη φάση αυτή προτεραιότητα για τις Βρυξέλλες, καθώς η Ιταλία κυρίως και η Ισπανία βρίσκονται και σε περίοδο πολιτικής ρευστότητας. Τα πράγματα, λοιπόν, δεν είναι καθόλου ευχάριστα για κανέναν.

Ο τέταρτος λόγος είναι ότι ο Φιγιόν στη Γαλλία, ο οποίος θεωρείται τούτη την ώρα ο επικρατέστερος για την προεδρία τον Μάιο, ευαγγελίζεται μία σφικτή περιοριστική πολιτική, με προτεραιότητα τις μεγάλες μειώσεις δαπανών και εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Μία πολιτική μεταρρυθμίσεων για την ανταγωνιστικότητα, η οποία μοιραία όμως δεν μπορεί να μην εκφραστεί στην πρώτη της φάση από τη λιτότητα, με δεδομένο ότι οδηγεί βραχυπρόθεσμα σε μείωση θέσεων εργασίας και εισοδημάτων.

Ο πέμπτος λόγος είναι ότι δεν διαφαίνεται φως ούτε φυσικά και για την Ελλάδα, όσον αφορά στο θέμα της λιτότητας (ακόμη εξάλλου σε φάση περικοπών είμαστε), τουλάχιστον όσο δεν θα προχωρούν οι εξελίξεις στο ζήτημα της μείωσης του χρέους, στη νομισματική χαλάρωση και την πτώση του ποσοστού του πρωτογενούς πλεονάσματος. Είναι μια πολύ δυσάρεστη συγκυρία για την Ευρώπη, στα πρόθυρα σχεδόν ενός τέλματος, το οποίο δυστυχώς είναι και ο χειρότερος εχθρός της δημοκρατίας, όπως έλεγε και ο φιλόσοφος Αλέξης Ντε Τοκβίλ. Πραγματικά, για τους λαούς (αλλά και τις ηγεσίες) μεγάλου μέρους της Γηραιάς Ηπείρου το 2017 μοιάζει να ισορροπεί επικίνδυνα σε τεντωμένο σχοινί…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή