Νοοτροπία και Δημόσια Διοίκηση

Νοοτροπία και Δημόσια Διοίκηση

3' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η​​ κυβέρνηση πέφτει συνεχώς πάνω σε τοίχους, αντιμετωπίζει νέα διλήμματα και η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης παίρνει νέες παρατάσεις, κρίνοντας από τις τελευταίες δηλώσεις του Σόιμπλε. Η Ν.Δ. επελαύνει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, και ο Κ. Μητσοτάκης προσπαθεί τώρα να κτίσει προσβάσεις στον λεγόμενο λαϊκό κόσμο. Στη Δημοκρατική Συμπαράταξη – ΠΑΣΟΚ σημειώνονται τάσεις συσπείρωσης και γενικά στον χώρο του Κέντρου παρατηρούνται ζυμώσεις που δίνουν την εντύπωση ότι κάτι κινείται, αλλά με ασαφή αποτελέσματα και άγνωστη δυναμική.

Αυτή περίπου είναι η εικόνα από τα γεγονότα και τις εξελίξεις της εβδομάδας που μόλις τελείωσε. Δημιουργούν εντυπώσεις κάποιας κινητικότητας στα πολιτικά πράγματα και ενδεχομένως σωστά. Μπορεί να είναι τα προεόρτια αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, πιθανώς όχι στο πολύ μακρινό μέλλον, μπορεί και όχι. Το ερώτημα είναι όμως ποια είναι η σημασία τους για τον μέσο πολίτη και τη χώρα στο σύνολό της, αν όντως αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Δυστυχώς, με την εμπειρία που έχει αποκτηθεί, οι προσδοκίες δεν είναι μεγάλες. Για δύο πολύ βασικούς λόγους που είναι αλληλένδετοι, αλληλοτροφοδοτούνται και αλληλοεπηρεάζονται.

Ο πρώτος λόγος είναι η νοοτροπία μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού που οδήγησε στο αποτέλεσμα του 61,5% – 38,5% μεταξύ του «Οχι» και του «Ναι»στο δημοψήφισμα, ασχέτως της μεγαλειώδους «κωλοτούμπας» που επακολούθησε σε κυβερνητικό επίπεδο. Αν τα ποσοστά αυτά δεν αντιμετατεθούν με την έννοια του τι εξέφραζαν και εκφράζουν, καμία προσπάθεια αλλαγής δεν πρόκειται να ευοδωθεί. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι όποιος και όποιο κόμμα να βρίσκεται στην εξουσία, η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεφύγει από την κρίση και ακόμη περισσότερο, από την παρακμή, αν δεν αποκτήσει δημόσια διοίκηση, δηλαδή κρατική και αυτοδιοικητική μηχανή που να ανταποκρίνεται στοιχειωδώς στις ανάγκες των καιρών.

Αν δεν αλλάξει νοοτροπία ο μέσος Ελληνας, δεν πρόκειται η χώρα αυτή να γίνει κράτος και θα παραμείνει… ιδέα. Αν πάλι δεν μεταβληθεί σε κράτος, από ιδέα, η Ελλάδα, δεν πρόκειται να αλλάξει νοοτροπία ο μέσος πολίτης. Ολα τα υπόλοιπα ηρωικά που ακούγονται και λέγονται είναι αυταπάτες, κατάλληλες για οπαδούς του Σώρρα. Ανάλογες και ισοδύναμες με εκείνες που διακατείχαν την κυβέρνηση Συρανέλ στην πρώτη θητεία της, όπως παραδέχθηκε ο πρωθυπουργός, δίχως ωστόσο να έχουν αντικατασταθεί από γνώση, λογική και ρεαλισμό κατά τη δεύτερη. Η χώρα συνεχίζει να ονειροβατεί και να καρκινοβατεί γιατί αρνείται πεισματικά να αλλάξει.

Το πρόβλημα δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι δυσεπίλυτο, ακόμη και αν υπάρχει πραγματική πολιτική βούληση να λυθεί. Ο ψεκασμός με μύθους, στρεβλώσεις (και εξαιρέσεις) επί διακόσια χρόνια έχει δημιουργήσει ένα ξεχωριστό DNA που επηρεάζει τη συμπεριφορά της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και, βεβαίως, της πολιτικής τάξης. Το κράτος και η δημόσια διοίκηση μπορεί να είναι απρόσωπα σαν έννοιες, αλλά από πρόσωπα συγκροτούνται και από πρόσωπα καθοδηγούνται. Πρόσωπα επίσης επιβάλλουν θεσμούς, νόμους, συνήθειες, ήθη και έθιμα. Από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους ο στόχος ήταν να γίνει η Ελλάδα κανονική χώρα, με πρότυπα τις διάφορες ευρωπαϊκές. Στα λόγια, καθώς ο στόχος παραμένει ίδιος, πάλι στα λόγια.

Οι παραπάνω σκέψεις οδηγούν ασφαλώς σε απαισιόδοξα συμπεράσματα. Ιδιαίτερα που η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της σε διάφορα επίπεδα ηγεσίας κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνει η χώρα αγκυλωμένη, προβάλλοντας ως φόβητρο τον… νεοφιλελευθερισμό και πορθητές τους ξένους, που στους δικούς τους μηχανισμούς (ΝΑΤΟ, Ε.Ε. κ.λπ.) πασχίσαμε να ενταχθούμε (εκόντες) και τρέμουμε μήπως βγούμε (άκοντες). Περιττό να τονισθεί βέβαια ότι πίσω από το φόβητρο του νεοφιλελευθερισμού κρύβεται η βαθιά επιθυμία να παραμείνει όπως ακριβώς είναι, χωρίς να μεταρρυθμιστεί, η περιβόητη «ελληνική πραγματικότητα», παρά τη θλιβερή καθημερινότητα θιασωτών και αντιπάλων.

Από την άλλη πλευρά, αξίζει η προσπάθεια να αλλάξει αυτή η «ελληνική πραγματικότητα». Μόνο που εκείνοι που εμφανίζονται αποφασισμένοι να προσπαθήσουν πρέπει να πλαισιωθούν και από αντίστοιχα αποφασισμένους και κατάλληλους ανθρώπους, μέσα και έξω από κόμματα. Οι μάχες που θα χρειαστεί να δοθούν θα είναι τόσο σκληρές, που μόνον αποφασισμένοι θα μπορούν να τις δώσουν. Ανθρωποι που συνειδητοποιούν ότι αν δεν αλλάξουν η νοοτροπία και η δημόσια διοίκηση, δεν υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν άραγε τέτοιοι στην Ελλάδα σήμερα;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή