Στις 20 Φεβρουαρίου 2015, μια ωραία δημοσιογραφική ιστορία εκτυλίχθηκε λίγα λεπτά μετά το πέρας της κρίσιμης συνάντησης Ολάντ – Μέρκελ στο Παρίσι με θέμα την Ελλάδα. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, δικαίωμα να υποβάλουν ερώτηση στους δύο ηγέτες θα είχαν στη συνέντευξη Τύπου μόνο δύο Γάλλοι και δύο Γερμανοί δημοσιογράφοι. Η ανταποκρίτρια του Mega στη γαλλική πρωτεύουσα Μαρία Δεναξά είχε προσεγγίσει τους Γερμανούς συναδέλφους της ζητώντας τους να της παραχωρήσουν το δικαίωμα για μία ερώτηση. Εκείνοι προσφέρθηκαν να ενσωματώσουν την ερώτησή της στις δικές τους, αλλά η Ελληνίδα δημοσιογράφος δεν δέχθηκε. «Το μέσο μου με έστειλε εδώ για να απευθύνω εγώ ερώτηση», τους απάντησε. Τη συζήτηση όμως άκουσε μια Γαλλίδα δημοσιογράφος που πλησίασε τη Δεναξά και της είπε ότι θα συνεννοηθεί με τους συναδέλφους της να της παραχωρήσουν μία από τις δύο ερωτήσεις. «Πήγε, συνεννοήθηκε και με πήρε δίπλα της για να μπορέσω να ρωτήσω εγώ τη Μέρκελ αντί ένας Γάλλος συνάδελφος». Οπως και έγινε. Για την ιστορία, η ερώτησή της ήταν η εξής: «Το Spiegel σήμερα έγραψε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προετοιμάζεται για ένα Grexit. Το Βερολίνο και το Παρίσι εξετάζουν ένα τέτοιο σενάριο;». Η απάντηση που έλαβε ήταν βέβαια ότι δεν εξετάζεται τέτοιο σενάριο, αντιθέτως ότι αναζητείται λύση.
Το περιστατικό ήρθε στο μυαλό μετά όσα ασύλληπτα συνέβησαν κατά την πρόσφατη πρώτη συνέντευξη Τύπου του Ντόναλντ Τραμπ, με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο να αρνείται, άκρως προκλητικά, να δεχθεί ερώτηση από τον Τζιμ Ακόστα του CNN. Ασύλληπτα, εκτός των άλλων, και γιατί ο Ακόστα δεν έτυχε αλληλεγγύης από τους συναδέλφους του που ήταν παρόντες. Κανείς δεν προσφέρθηκε να θέσει την ερώτησή του για εκείνον, πόσο μάλλον να αρνηθεί να θέσει άλλη ερώτηση εάν δεν απαντηθεί προηγουμένως η ερώτηση του συναδέλφου του. «Η δημοσιογραφία είναι ανταγωνιστικό επάγγελμα, αλλά δεν είναι παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος (σ.σ. όταν το κέρδος του ενός είναι ίσο με τη ζημία ενός άλλου)», σχολίασε ο Πιτ Βέρνον στο Columbia Journalism Review. «Ολοι αναζητούμε το λαβράκι, τις πηγές, την πρόσβαση, αλλά είμαστε στην πραγματικότητα στην ίδια πλευρά. Αν ο Τραμπ αγνοεί ή βάζει στη μαύρη λίστα Μέσα που θεωρεί εχθρικά και οι υπόλοιποι δεν τα υπερασπιζόμαστε, το κοινό χάνει τη ματιά αυτών των δημοσιογράφων και εμείς ως κλάδος χάνουμε έδαφος στις προσπάθειές μας να κρατάμε την εξουσία υπόλογη».
Στη συγκεκριμένη περίσταση, πάντως δεν υπήρχε ικανός χρόνος για σκέψη και αντίδραση, όπως λόγου χάρη τότε στο Παρίσι. Σε άλλη συνθήκη, οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να είχαν αντιδράσει διαφορετικά. Είναι αδιανόητο να σκεφτούμε ότι η σιωπή μπροστά σε επιθέσεις εναντίον του Τύπου από την εξουσία, απέναντι σε τσαμπουκάδες, ενίοτε και διώξεις είναι αποτέλεσμα συνειδητής, ζυγισμένης απόφασης…