Οταν «σκοτεινιάζουν» τα πάντα γύρω μας, τότε η τέχνη παραμένει ο ανοιχτός ορίζοντας που δρα ιαματικά σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Ταυτόχρονα, όμως, μας βοηθά να δούμε και να αφομοιώσουμε το καινούργιο. Ο Βλάσης Φρυσίρας, ο ιδρυτής του ομώνυμου μουσείου (που άνοιξε το 2000 και έκτοτε έχει κάνει πρωτοπόρες εκθέσεις για την ανθρωποκεντρική παραστατική ζωγραφική), αποφάσισε να δώσει τον τίτλο «Νέοι Ορίζοντες στην ζωγραφική» σε μια εκθεσιακή τριλογία που ξεκινά φέτος και θα ολοκληρωθεί το 2018.
«Πέρα από την ψυχική πλήρωση που αισθάνεται κανείς όταν βλέπει ποιοτική ζωγραφική ήθελα να αναφερθώ και σε κάτι ακόμα», μου λέει λίγο προτού ξεκινήσει η ξενάγησή μας στο νέο αφιέρωμα. «Η τέχνη του χρωστήρα δεν σταματά ποτέ να ανανεώνεται. Οι καλλιτέχνες παλεύουν πάντα με το καινούργιο, αναμετριούνται με τα νέα ζητούμενα. Δεκαεπτά ζωγράφοι, ανάμεσα στους οποίους και τέσσερις Ελληνες, από 27 ετών μέχρι 60, παρουσιάζουν πάνω από 100 έργα τους, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του Μουσείου και αποτυπώνουν τις σύγχρονες αναζητήσεις. Υπό αυτήν την έννοια, μας ανοίγουν ένα νέο ξέφωτο που αξίζει να ανακαλύψουμε», υπογραμμίζει.
Εξασκημένο βλέμμα
Ο Φρυσίρας έχει εξασκημένο βλέμμα στο νέο. Ολα αυτά τα χρόνια έχει μείνει σταθερός στις αγάπες του, αλλά τις έχει εμβαθύνει προσθέτοντας συνεχώς ταλέντα στη «μαγιά» του μουσείου, είτε μέσα από το βραβείο που θεσμοθέτησε είτε με τη δική του προσωπική έρευνα σε ατελιέ και σχολές καλών τεχνών ανά την Ευρώπη. Από τις μεγάλες προσωπικότητες της ζωγραφικής που γνωρίσαμε μέσα από τις εκθέσεις του –όπως ο Ζαν Ρουστέν ή ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ– τα τελευταία χρόνια έχουμε την ευκαιρία να δούμε νεότερους σε ηλικία καλλιτέχνες που θέλουν να πάνε τη ζωγραφική ένα βήμα παραπέρα.
Στους «Νέους Ορίζοντες», στους τέσσερις ορόφους της έκθεσης, τα έργα των καλλιτεχνών «συνομιλούν» μεταξύ τους θεματολογικά, αν και ανήκουν σε διαφορετικές γενιές. Το ανθρώπινο σώμα και πρόσωπο κυριαρχεί, με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το παρελθόν: άλλα υλικά, άλλη προσέγγιση, άλλη εικονογραφία από τον Βρετανό Chambers (1960) έως τη Γαλλίδα Frederique Loutz (1974) και την Ελληνίδα την Ισμήνη Τελιγιορίδου (1990) που δίνει ένα πολύ ωραίο δείγμα δουλειάς με προοπτικές σπουδαίας εξέλιξης.
Οι Ελληνες συμμετέχοντες είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ισως το ευρύ κοινό να ξέρει καλύτερα τη δουλειά του Κωνσταντίνου Βαβυλουσάκη, αλλά θα αναγνωρίσει το ταλέντο του Κύπριου Χρίστου Μιχαηλίδη αλλά και του Γιάννη Ζιώγα.
Μεγάλη συμβολή στην έκθεση έχουν καλλιτέχνες από την Κεντρική Ευρώπη και τις τέως ανατολικές χώρες που διαθέτουν μεγάλη ζωγραφική παράδοση. Από τον Πολωνό Marcin Maciejowski στον Μολδαβό Alexander Tinei αναγνωρίζει κανείς ένα ξεχωριστό ιδίωμα αλλά και μια καινούργια εικαστική γλώσσα.
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τον Ιούνιο του 2017. Συνοδεύεται από έναν καλοφτιαγμένο κατάλογο και πραγματοποιήθηκε με αποκλειστική δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος». Μονής Αστερίου 3, Πλάκα.